Dag twee bij Casa Sami

We zitten in de bus naar het kamp. Ik ben hier de enige zonder kotszakje maar Carmen (de psychologe) keek niet bedachtzaam toen ze langs me liep dus ik denk dat Andrea het wel binnen kan houden deze weg (hopelijk). Toch nog even schrijven wat we gister hebben gedaan, het was mijn beurt maar ik ben het dus vergeten.
Acht uur beneden in het hotel om even met z´n allen op het strand te kunnen ontbijten. Toen de maxi-taxi naar Casa Sami. Bij Casa Sami zijn we eerst even naar boven gelopen om te vragen wat we konden doen. Niks, spelletjes spelen met de ouderen. Dus naar beneden gegaan de pingpong tafel opgezet en toen gingen er een paar meedoen. Halverwege kwam een van de ouderen, de naam kan ik me niet herinneren maar ze was wat dikker (zwanger?), zwart haar in een knot en had een roze shirtje aan, om aan Roy te vragen of hij mee wilde gaan schaken. Later werd er ook gedammed, geligrettoted en heb ik nog een leuk 'schud kaarttrucje' geleerd. Ongeveer de helft van de groep was ondertussen naar de winkel geweest om, ik dacht, de laatste spullen voor het kamp te kopen en ontbijt voor vandaag.

Rond half twee kwamen de kinderen. Als eerste twee kinderen van Corbu (de 24/7 opvang waar we gister waren geweest) die bleven een dag bij Casa Sami zodat ze die niet ook nog eens om 5 uur zouden moeten halen. Later kwam de rest. Geweldig vind ik het als die binnen komen rennen en je meteen een knuffel geven, 'pepsi cola' met je gaan doen of 'kirrkie, kirrkie' roepen wat betekent dat ze op je rug willen. Dat is ook het leuke aan de kinderen hier, ze zullen je nooit arrogant aankijken, denken dat ze alles beter weten of zich 'tè goed' voelen voor een spel.
Nadat ik buiten bijna een rode hand had opgelopen van het handje clap ben ik naar binnen gegaan waar een paar kinderen origami aan het uitproberen waren. Best leuk, kan ik dus niet. De kinderen werden druk en er ontstond een heisa om wie er op mijn schoot mocht zitten. Nazar stak zelfs haar middelvingertje op. Sanne kwam toen op het brilijante idee om maar te gaan tekenen. Volgens mij heeft ze samen met Eef voor bijna elk kind een tekening gemaakt omdat ze er allemaal een wilden. Tekenen is niet mijn beste vak, en al helemaal niet met wasco, dus ging ik even langs Ilse zitten om nog een klein beetje origami te doen.
Rond vier uur gingen de kinderen naar huis en moesten wij gaan opruimen. Om de een of andere manier vind ik dat hier veel minder erg dan thuis. Ik deed de woonkamer/kleine keuken. Halverwege het dweilen kwam Roxy mijn dweil afpakken om ook een stukje te doen. Erg lief, al liep ze de hele tijd door het natte heen. Toen alles klaar was en we onze was hadden opgevouwen en in de tas gestopt gingen we op de Maxi-taxi wachten voor de weg terug. De eerste reed ons gewoon voorbij en de rest van de busjes waren geen maxi-taxis dus stonden we zo lang te wachten datLori (begeleider) samen met haar man hand in hand kwam checken hoe het met ons ging. Twee minuten later was het busje er.
Terug in het hotel hadden we afgesproken om even een korte pauze te nemen en dan naar Mamaia te gaan om even winkeltjes te bekijken en te eten. Ilse ging rustig op een terrasje zitten en de rest ging even souvenirs etc kopen. Michelle, Eef, Sanne en ik gingen samen de winkeltjes af. Onderweg kwam er een man op ons of met een gloed nieuwe Iphone, of we die wilde hebben. Natuurlijk niet! Later kwam hij nog een keer terug waarop Sanne nog eens: 'go away' zei.
We aten weer bij Baff een grill restaurant. Met lekkere lange wachttijden voor het eten. Dus gingen Ruud, Jur en Roy terwijl we wachtten op het hoofdgerecht even de taxi nemen omnog snel even iets te halen in het winkelcentrum. Ze waren (tot mijn verbazing) op tijd terug. Ilse kwam erachter dat Jelle haar sigaretten had geklikt en we besloten hem een keer terug te pakken: hij had een hele tas vol met souvenirs op de tafel van het restaurant laten liggen die Ilse dus maar weer had meegenomen. Ik stopte hem in mijn tas en we zouden kijken wanneer hij er achter zou komen (en dan nog een week wachten met vertellen dat wij hem dus hadden). Pas in het hotel kwam hij erachter. Al hebben we het geen week volgehouden met niet vertellen maar, maar twee minuten. Wat voor hem wel twee héle stressvolle minuten waren, haha.

Groetjes!!
Naima

De eerste dag in Casa Sami

De dag begon lekker rustig; pas om acht uur gingen we ontbijten. Ik had weer eens lekker normale melk gedronken in plaats van het zeepsopdrankje dat ik de vorige keer bij het ontbijt had, dus het was nog lekker ook. Samen met onze zakken gevuld met kleren gingen we met de maxitaxi (ook wel ''slaxitaxi'' genoemd door Roy) naar Casa Sami. Eenmaal daar splitsten we ons op in drie groepjes; een paar gingen in de keuken meehelpen, drie gingen de meegebrachte kleding sorteren, en de anderen gingen zich vermaken met de oudere kinderen. Ik ging samen met Roy en Michelle in het benauwde magazijn de kleding sorteren en pakjes maken voor het kamp. De vloer was bezaaid met vuilniszakken en kinderkleding, we konden nog geen stap zetten. Iets voor het middaguur besloot een deel van de groep om Corbu te bezoeken, een gezinsvervangend tehuis dat een deel is van dezelfde stichting als Casa Sami. Na een boggelige rit kwamen we aan bij een huis met een enorme moestuin en een felblauw dak. Op het moment dat wij aankwamen, arriveerde ook een vrachtwagen uit Nederland gevuld met kleding en andere spullen uit Nederland. Met z'n allen hebben we deze lading uitgeladen, waarna we het huis gingen bezichtigen. Een inwonend meisje van vijftien die erg haar best deed om Engels te praten leidde ons rond. Het huis was erg goed verzorgd en ook heel groot. Er was een helemaal nieuwe zolder die nog veel ruimer was dan onze benedenverdieping thuis. Hierna gingen we weer terug naar Casa Sami, waar de anderen bezig waren met de kleinere kinderen. Voordat wij ook met de kinderen gingen spelen kregen we echt heerlijk eten van kok Maria in het huis. Als toetje kregen we een chocoladegebakje waarnaar ik in Nederland zeker op zoek ga. Ik wist echt niet wat ik van de kinderen in het huis moest verwachten, maar ik vond het heel leuke kinderen. Ze wilden echt contact met ons maken, het uur dat we er waren was dan ook zo voorbij. Ik heb gepingpongd op een natte pingpongtafel, geleerd om ''pepsicola'' te klappen, en zeker alle kinderen op mijn rug rond gedragen. Ik geloof dat we het allemaal een heel fijne dag vonden, en uitkijken naar het kamp. Ik ben benieuwd wat morgen ons brengt.

Sanne

Ik heb gezweet als een otter

Na een rustige en redelijk lange nacht was het de bedoeling dat we om zeven uur opstonden, alle jongens waren echter een uur te laat opgestaan. Snel aankleden wassen, gellen en toen zijn we met de maxi-taxi vertrokken naar Casa Sami.
Eenmaal daar werden we vreugdevol ontvangen door de weinige kleinere kinderen die er waren. Ik was vooral erg onder de indruk van Florentina, een meisje dat beter Engels sprak als sommige begeleiders. Ellen gaf ons een rondleiding door Casa Sami waar we hebben gezien dat elk plekje benut wordt, ook al is het vrij klein als je bekijkt dat het plaats en eten biedt aan zo'n 50 mensen (begeleiders meegeteld).
Toen zijn we de boodschappen gaan doen voor de BBQ. Een erg grote winkel waar ze zo'n kleine 20 verschillende ketchup, mosterd en mayonaiseflessen hebben staan. Hierna zijn we eigenlijk bepaalde dingen lukraak op gaan kopen, bijvoorbeeld kleine stokbroden en speklappen.
Daarna maakte we kennis met de oudere straat'kinderen' die tegen elkaar erg competetief waren maar tegen ons heel aardig. Naar mijn mening verliep het contact eerst een beetje moeizaam maar dat veranderde al gauw.
Na een rit van ongeveer anderhalf uur kwamen we aan bij een prachtige open plek. Het ene moment reed je door het vlakke land dat grenst aan de Zwarte Zee, het andere moment rij je tussen de kliffen en bergen van Roemenië.
We stopten in een met kliffen omgeven gebied waarvan ik nog steeds denk dat het het mooiste landschap was waar ik ooit ben geweest, of dat ik me kan herinneren. Toen de oudere 'kinderen' ook aankwamen werden de taken verdeelt in voetballen met wat jongens, groente snijden en de BBQ aankrijgen. De keus was dus al snel gemaakt!
Jelle, Jesse en ik gingen voetballen tegen Gabi, Maryus en Laurentio. Nadat ik Laurentio's scheenbeen bijna verbrijzelde met mijn oude hockeyschoenen deed ik mijn schoenen maar uit. Na een tijdje begonden mijn voeten gewoon te branden van de warme grond. Hoewel we niet snel vermoeid raken stonden we toch al vrij gauw te hijgen en te puffen, dus lastten we maar een pauze in.
Roemenië - Nederland, 5 - 2 verloren. We zouden zo in het Nederlands elftal kunnen...
Na een pauze van slechts een krappe tien minuten wenkten de jongens ons weer en gingen we de strijd weer aan.
Roemenië - Nederland, 3 - 5 gewonnen! Toen besloten we dat het goed was geweest en gingen Roy, Sanne en ik naar de top van een van de kliffen. Ik heb zelden zó'n mooi uitzicht gezien!
De BBQ was heel lekker. Van te voren hadden we speklappen, worstjes en mici (sterk gekruide gehaktstaven) ingekocht. Ondertussen gingen we nog wat voetballen en met elkaar praten.
Naast de prachtige omgeving was er nog een voordeel aan de locatie. Er was namelijk een waterbron waar we zeker een paar keer wat extra water zijn gaan halen. Dit was ongeveer een halve kilometer ver weg en het water was erg lekker. Toen ik er naartoe liep heb ik nog een leuk gesprek gehad met Maryus, een gespierde bokser die leeft van vechten en stelen. Ook met Dragos had ik een leuk gesprek over voetbal, dat hij een hekel had aan Lionel Messi en dat hij fan was van Inter Milaan en Arsenal.
Na de BBQ is het traditie dat iedereen in een kring gaat zitten en dat we vragen mogen stellen aan de 'kinderen'.
Het was gewoon schokkend om te horen dat alle drie de vrouwen van 13 tot 15 zwanger zijn geworden van hun eerste kind! En dat ze ook door blijven gaan met kinderen, daarom financiert Casa Sami de vrouwen om spiraaltjes te nemen. Dit was helaas voor een van de vrouwen al te laat...
De meeste jongens stelen allemaal en Maryus wilde zelfs emigreren naar Duitsland om daar te kunnen stelen. Natuurlijk doen niet alle jongens dat, sommige werkten bij de schoonmaak, anderen bij beveiliging.
Na deze kring pakten we alles weer in en vertrokken naar het hotel. Daar zijn we met z'n allen gaan zwemmen in het zwembad. Dragos hadden we ook uitgenodigd en die kwam bij ons in de zee zwemmen.
Na een tijdje (en een douche) zijn we weer vertokken naar Mamaia om toch nog maar te eten. Ook al hadden we dat zo'n kleine vijf uur geleden ook al uitgebreid gedaan.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb daar genoten van een heerlijke zwaardvis met gekruide aardappelen.
Toen we terugliepen kwamen we langs een ijsbar. Dat hadden we beter niet kunnen zien wantJelle en ikpakten meteen het meest aantal bolletjes, zes, wat niet eens op de kaart stond. Lekker dat het was!
Hierna zijn we nog even gaan naloungen en heb ik het grootste gedeelte van deze dag geschreven.

Morgen gaan we met de kleine kinderen werken.
Morgen kan ik wel wat Red Bull gebruiken!

Groeten vanuit het mooie Roemenië,
Jur

Visit the beast!

Deze Roemeniëreis wordt door mijzelf beschreven op http://buurmanruud.blogspot.com/

Op deze plek zul je de komende twee weken de ervaringen van de leerlingen lezen. Vandaag is het de beurt aan Roy.

Dag mensen thuis,

Ik heb de eer om het verslag van onze eerste hele dag hier te schrijven.
Ik weet niet hoe het weer bij jullie is, maar hier was het niet veel beter.
WAS, want na een middag met, flinke, regen en bewolking, schijnt nu de zon weer gewoon, en is het dus meteen ca. 30 graden.
Verder is het hotel in Mamaia, waar we tot donderdag zitten, geweldig. In ieder geval voor MIJ en mijn kamergenoten.

Naar vandaag had ik uitgekeken, want deze dag stond in het teken van settelen in dit vreemde land.
Nadat wij, de mannen, rond half vijf naar bed gingen, ging de bas buiten nog door totdat we rond half tien wakker gemaakt werden om te ontbijten. Ik was wat aan de late kant aan het ontbijt dus ik heb maar één keer kunnen opscheppen. Maar gelukkig hebben we nog een terrasje gepikt om voor de regen te schuilen en uitgebreid geluncht in het centrum van Mamaia. Om toch nog onder de indruk te raken van deze reis, besloten we om ´The Beast´ te ´visiten´. Toen Sanne, Naima en Eef door hun vrouwelijke aanvalskreten ontsnapt waren, hadden ook Ilse en ik dit opblaasbaar monster met doolhof, organen en enge figuren DAPPER getrotseerd... : P. Dus dat was al spanning genoeg voor vandaag, nu nog het echte werk.
We hebben de taxi terug naar het hotel genomen, voor slechts 10 LEI (ongeveer 2 euro!).

Nu zit ik op het strand dit verslag te schrijven, me voorbereidend op de aankomende dagen.
Maar een zeer goed begin van deze reis is een feit.

Roy

HONGARIJE

Verhalen uit Hongarije en meer zijn tegenwoordig te belezen op http://buurmanruud.blogspot.com/

Playa del Carmen

De laatste paar dagen van deze reis moeten we slijten in Playa del Carmen, het toppunt van massatoerisme, te herkennen aan de Nederlanders, de Amerikanen en de prijzen. Erger dan deze drukte is de kleffe en allesverzengende hitte die geen vezel drooghoudt. Je één minuut buiten je hotelkamer met airco bewegen is voldoende om de zweetstralen je kleding te doen doorweken. Er is een zwembad bij ons hotel en we zitten op loopafstand van de Caribische Zee, maar in beide opties verbrand je levend.

De eerste avond besluiten Ric en ik dat we eindelijk kreeft gaan eten. Dat willen we allebei de hele reis al. Nu we aan zee zitten, moet dat ergens te vinden zijn. Inderdaad staat het op elke kaart, dus de keuze is groot. Zo komen we uiteindelijk met een gezelschap van negen personen in een chique tent terecht. De ober drapeert de servetten over onze schoten, waarna we onze eerste drankjes bestellen. Sommigen houden het nog even netjes, sommigen openen de avond, die in een ordinair drinkgelag zal eindigen, met een cocktail.

De kreeften worden besteld en steeds meer mensen stappen over op de cocktails. Zelf waag ik me ook aan een mix van Blue Curacao, Malibu en sinaasappelsap, Robin slaat de tweede achterover en bestelt tequila. De ober komt met een verzegelde fles aanzetten, waaraan je kunt zien dat hij erg duur is en informeert of die tequila goed genoeg is. ´Weet je wat, doe er maar vijf!´ Niemand wil eigenlijk tequila, maar we slaan de shots toch maar achterover. Meteen bestelt Robin er nog vier bij. ´En pak er zelf ook één!´ Dat laat de ober zich geen twee keer zeggen. Na het eten ziet Robin een Irish coffee wel zitten, maar wil hij toch zijn Franse genen niet verwaarlozen. ´Heeft u ook Grand Marnier?´ Natuurlijk hebben ze die. ´Doe er dan maar één bij de koffie en één zo.´ Als ook die erinzit, vragen we maar om de rekening. Die bedraagt zo´n 350 euro, waarvan er 100 door Robin afgerekend mogen worden. 55 euro daarvan alleen al voor de tequila, 12,50 voor de Grand Marnier. Zijn eigen portemonnee is niet toereikend, dus vul ik het maar aan met de inhoud van de mijne. Bij de pinautomaat buiten het restaurant herinnert hij zich gelukkig zijn pincode nog, zodat mijn voorraadje pesos ook weer is aangevuld. De kreeft was erg lekker trouwens.

Op straat besluiten Robin en ik om niet meer mee te gaan op stap, maar terug te gaan naar het hotel. In Robins woorden: we moeten nog milaria gaan slikken´. Onderweg probeert hij Joost een aantal keer te bellen en ook ´s nachts in bed doet hij verwoede pogingen om hem met de hoteltelefoon te pakken te krijgen. Tevergeefs, maar dat vindt Joost vast niet erg.

De rest van onze tijd in Playa del Carmen is niet de moeite waard om er iets over te vertellen. We besteden die voornamelijk in het zwembad, in onze kamer, de Subway of andere geairconditioneerde locaties. Woensdag om vijf uur ´s middags vertrekken we per bus (met airco!) naar het vliegveld van Cancun, waar we te horen krijgen dat de wind goed staat en onze vlucht waarschijnlijk een uur korter duurt dan gepland. Nog steeds negen uur af te tellen dus. Drie en een half zijn er nu voorbij, nog vijf en een half te gaan. In Nederland is het nu zeven uur 's morgens, maar voor mij twaalf uur 's nachts en slapen in een vliegtuig kan ik niet. Zeker niet in zo'n krap rotvliegtuig van ArkeFly. Daarom werk ik dit maar alvast boven de Atlantische Oceaan uit.

Daarmee is mijn verhalenreeks over Mexico, Guatemala, El Salvador, Honduras en Belize ten einde. Alles bij elkaar toch wel weer een hoop. Boekmateriaal? Eigenlijk wel, maar ik heb er de tijd niet voor, dus het zal wel blijven bij wat er nu is en wat verdere uitwerking op http://www.reisbijbel.nl

Tot in de herfstvakantie!

Belize

Onze bus bereikt een enorme wasstraat. Dit blijkt de grens naar Belize te zijn. Ons wordt verzocht alle bagage voor inspectie uit de bus te halen. De laatste Guatemalteekse quetzals die ik nog overheb deponeer ik in het bedelbakje van de plaatselijke grensgehandicapte. Na het in ontvangst nemen van de definitieve uitreisstempel van Guatemala moeten we in de rij naar Belize. Nadat mijn paspoort is gecontroleerd, kom ik in een soort quiz terecht. Drie van de vier vragen goed beantwoorden betekent vrije toegang tot het land. Of ik ooit eerder in Belize ben geweest. Nee. Waar ik naartoe ga in Belize. San Ignacio. Waarom ik naar Belize wil. Toerisme. Of ik landbouwproducten uit Guatemala bij me heb. Aangezien ik zeker weet dat ik de eerste drie vragen goed heb beantwoord, durf ik bij deze te liegen en luidt mijn antwoord nee, wetende dat ik een grote zak verse pistachenoten bij me heb. De quizmaster keurt mijn antwoorden goed en zonder verdere controle bagage mag ik alles de bus weer instouwen.

Het bezoek aan Belize heeft twee doelen. Natuurlijk kiezen argeloze klanten van een reisorganisatie sneller voor een reis als er makkelijk een extra stempel in je paspoort kan komen. Daarnaast heeft Belize een bijzondere en unieke activiteit: cavetubing. Meteen na aankomst in het hotel vertrekken we dan ook met de bus naar de rivier waarin we dit gaan doen.

We krijgen allemaal een opgeblazen vrachtwagenbinnenband, een zwemvest en een hoofdlamp, waarna we drie kwartier door de jungle gaan wandelen naar het startpunt. Voor de gemiddelde toerist is het leuk om aapjes te kijken in het oerwoud, maar de apen in dit bos moeten zich toch ook wel te barsten lachen om de debielen die hier met hun bandjes door het bos hossen.

Het grote moment is daar! We ploffen op onze banden de rivier in en daar... staat het water stil. In plaats van ontspannen door de rivier te drijven, moet je flink bijzetten door met je armen te roeien. Het is een gave ervaring om door de onderaardse rivier te drijven, maar je moet zelf zo hard werken enloopt zo vaak vast aan de grond dat de lol er een beetje afgaat. Daarbij blijven de beloofde ´rapids´ uit en duurt het anderhalf uur korter dan beloofd. Al met al een heel leuke ervaring, maar zeker niet de 55 dollar waard die we hiervoor hebben moeten neertellen.

Terug in ons hotel treffen we in onze kamer een vloerkleed van rode mieren aan, die iets hebben aangetroffen in onze tassen. Ze zitten overal op en onder. De eenvoudigste optie is naar de receptie gaan om een andere kamer te vragen. Ik hou niet van de makkelijke doorsnee-oplossing en kies voor mijn eigen methode. Ik leg depistachenoten buiten waarna ik met behulp van mijn slippers een massaslachting aanricht. Het tapijt van mieren is er nog steeds, maar beweegt niet meer zo heftig als voorheen. Natuurlijk komen er gewoon nieuwe voor in de plaats, maar na drie keer tekeergaan heb ik de hele kolonie uitgeroeid en kunnen we rustig gaan slapen, om ons op te maken voor de laatste etappe van deze reis: Playa del Carmen.

Pak die rust!

Flores is een eiland in een meer, waarop onze volgende halte zich bevindt. Na een lange en plakkerige busreis komen we aan in een hotel met een heerlijk koel zwembad. Er ontstaat wat onenigheid omdat het grootste deel van de groep morgen gratis naar Tikal mag, terwijl enkele mensen, waaronder wij, gewoon moeten betalen omdat ze niet in de juiste periode geboekt hebben in verband met een of andere kortingsactie. Wederom blijkt het amateurisme van Baobab. Dit soort dingen verwerk je vooraf in de rekening, zonder verschillende behandelingen tijdens de reis te veroorzaken.

De volgende morgen vertrekken we al om vijf uur naar Tikal. Het complex is enorm en we willen er graag voor het heetste moment van de dag weer weg zijn. Het staat wederom vol met Mayatempels. Hoewel de stenenmoeheid aardig begint toe te slaan, is ook dit uitstapje weer de moeite waard: we hebben duidelijk het allermooiste complex tot het laatste bewaard. Deze tempels zijn de hoogste die we tot nu toe hebben gezien en liggen midden in een dicht oerwoud, waarin de apen vrolijk rondslingeren.

Het motto van vandaag is ´Pak die rust´. Eigenlijk is dat al de hele reis het thema, maar vandaag werken we het tot in de puntjes uit. Het vindt zijn oorsprong in het wapen van het Friese gilde voor bloemisten. Terwijl de hele groep braaf achter de gids aanwandelt, besluiten wij vandaag lekker achterop te gaan lopen en in ons eigen tempo elk bankje in de schaduw te benutten. Zo krijgen we foto´s van alle tempels zonder mensen erop en kunnen we genieten van grote overwoekerde binnenplaatsen waar alleen wij vieren zitten.

Op het centrale plein heeft onze reisleider ineens een vogelspin op zijn arm. Groepsgenoten nemen hem over om zichzelf op die manier te laten vereeuwigen. Ik vind het gehannes met dat beestje, dat steeds op de grond valt, maar zielig. Dan kun je ze beter in één keer dood maken en opeten! Terwijl iedereen zich vergaapt aan de spin, gaat er een stapeltje geld naar de eigenaar.

We verwachten veel van tempel IV. Het is met ruim 120 meter de hoogste piramide van allemaal. Als we aan de voet ervan staan, blijkt dat hij helemaal niet zo mooi is gerestaureerd als de tempels I en II. We mogen hem wel beklimmen, dus we beginnen aan de onderneming in de nu toch alweer brandende zon. Bijna boven staan we oog in oog met een dinerend brulapengezinnetje, dat nog geen meter van ons verwijderd in een boom hangt. Het is een prachtig gezicht hoe zelfs de baby´tjes zich met hun staart weten vast te houden aan de takken om niet uit de hoge bomen te vallen. Na dit oponthoud bereiken we de top van de piramide en hebben we een fenomenaal uitzicht over de jungle, met overal de daarboven uittorenende piramides.

Even is de rust voorbij als we midden in een apengevecht belanden. We horen een gekrijs van jewelste en zien apen die elkaar belagen en met stokken gooien naar elkaar en naar ons. Ondanks de vliegende takken staan we allemaal met onze camera´s in de aanslag om er mooie beelden van te maken. Ze zijn veel te wild om mooi vast te leggen, maar het geluid staat er in elk geval op.

Als we weer in het hotel zijn, zie ik iets heel vreemds. Een van mijn vrouwelijke reisgenoten heeft, om te verhullen dat ze daar niet zo goed bedeeld is, blijkbaar extra schuimrubber in haar bikini. Als je dat niet weet, is het heel raar om iemand ineens haar borsten te zien uitknijpen na het zwemmen. Als je dat wel weet ook. Met open mond van verbazing zie ik wat er gebeurt, waarna ik de blik vang van Ric, wiens mond zich in dezelfde positie bevindt. Aan elkaars blikken zien we dat we hetzelfde denken: ´Jij vindt het dus ook heel gek wat je daar net zag...´

De avond besteden we in een grill- en steakhouse aan het water. Omdat het op reisjes van Robin en mij een belangrijke traditie is, gaan we hier voor de spareribs. Niet onbeperkt, maar toch een halve kilo, natuurlijk geflankeerd door onaangeroerde tortilla´s. Als het geheel ineens wordt opgeluisterd door een superslecht muziekgroepje dat we met z´n allen kunnen afkraken is het feestje ook vandaag weer compleet. Morgen kunnen we met een gerust hart door naar een nieuw land: Belize.