Sydney / Melbourne

Tijdens onze tweede dag in Sydney staat een bezoek aan the Blue Mountains op het programma, een nationaal park ten westen van de stad. Een busje brengt ons eerst bij een oude ' aboriginal-school'. In de stenen ondergrond is een afbeelding van een kangoeroe gekrast, met erbij waar je hem met de speer of met de boemerang moet raken om hem te doden.

We stoppen bij een aantal uitzichtpunten met prachtige vergezichten over de Jameson's Valley. Erg indrukwekkend, maar het mooiste moet nog komen. We worden uit de bus gegooid bij een kabelbaan, waar we in moeten stappen. De gondel hangt hoog boven de afgrond en heeft een matglazen bodem. De bestuurder van de gondel meldt dat hij een verrassing voor ons heeft en ineens verandert het matglas in doorzichtig glas. Het lijkt of de bodem wegzakt. Het is even schrikken, maar het uitzicht naar beneden is geweldig. De volgende attractie is een kabeltrein. Met zijn helling 52 graden de steilste van de wereld. We suizen naar beneden, recht op de afgrond af, met opnieuw een fantastisch uitzicht. Echt eng is het niet, maar een enorme adrenalinekick geeft het wel.

We maken een wandeling door het regenwoud. Wat is het heerlijk om dat nu eindelijk eens in minder dan tien graden te doen. Normaal gesproken loopt het zweet over je hele lijf, maar hier is het gewoon koud. Vanuit het regenwoud nemen we een kabelbaan die ons weer langs een steile kabel naar boven brengt.

We verlaten the Blue Mountains en maken een ritje over het Olympisch Park. Imposante stadions rijzen op, zowel in afmeting als in hoeveelheid. Het complex is immens. Onze gids dumpt ons aan de kade achter het Olympisch park. Daar stappen we op een boot om in een klein uur weer teruggebracht te worden naar Sydney. De skyline is prachtig verlicht in het donker.

Bij een klein restaurantje eten we prima, waarna we heel vroeg naar bed gaan, omdat we de volgende dag om vijf uur opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. Zo kom je nooit van die jetlag af!

De volgende dag vliegen we voorspoedig naar Melbourne. Weliswaar in het vliegtuig met de kleinste beenruimte die ik ooit heb meegemaakt, maar dat mag de pret niet drukken. De vlucht duurt maar anderhalf uur en Melbourne is een mooie stad. Ik vind deze stad interessanter dan Sydney.

Eerst bezoeken we Victoria's Market. Heel anders dan al die Aziatische markten van de afgelopen jaren. Vlees, vis, groenten, fruit, alles super vers. De kwaliteit is zichtbaar beter dan wat je ook vindt in welke Nederlandse supermarkt dan ook. In Adelaide zitten we in een airbnb, waar we ook regelmatig zullen gaan koken. Ik hoop dat daar net zulke markten zijn!

We wandelen naar de zuidkant van de stad. We bezichtigen het station en een lange steeg vol met graffiti. We zien de kunstenaars ook aan het werk. Dan lopen we het stadscentrum uit. Door een mooi park komen we terecht bij de Rod Laver Arena: het stadion waar de belangrijkste wedstrijden van de Australian Open getennist worden. Janneke en Judith nemen daar een rondleiding en ik kan het niet opbrengen te doen alsof tennis me iets boeit, dus ik neem de tijd om eindelijk eens even uit te rusten.

We lopen het park weer in, nu naar de Shrine of Remembrance. Dit is een indrukwekkend gebouw waar alle Australische slachtoffers uit alle oorlogen waarin Australië heeft meegeholpen worden herdacht. We komen rond sluitingstijd en daarmee hebben we geluk. We mogen er niet meer in, maar we maken het sluitingsritueel mee. Drie soldaten staan elk bij een eigen vlag die ze onder de tonen van The Last Post strijken. Tegelijkertijd zakt de zon achter de horizon wat een goudgele gloed over de skyline van Melbourne neerlegt.

's Avonds eten we bij de Mexicaan en hoor ik dat er uitgerekend in Friesland vandaag iemand verlamd is geraakt doordat hij is gebeten door een Australische roodrugspin. Daarom moet je hier dus altijd je schoenen even omkeren voor je ze aantrekt...

Where's Wally?

Naar Australië in drie stappen. Stap 1: Praag. Onze overstaptijd bedraagt ongeveer acht uur, dus we besluiten er vier daarvan door te brengen in de stad. Een bus en de metro brengen ons daar en aangezien ik een fotografisch geheugen heb voor stedelijke infrastructuur en ik ooit eerder in Praag was, gids ik Janneke in die paar uurtjes in sneltreinvaart langs de highlights.

Stap 2: Praag-Seoul. Ook in Zuid-Korea hebben we acht uur, maar omdat we op de terugweg een hele dag in Seoul door te brengen, besluiten we te relaxen op het vliegveld. We kijken onze ogen uit. Het barst van de scouts die terugkomen van de jamboree in Japan. Met name de Libanezen hebben veel moeite met inchecken voor de aansluitende vlucht. Om ons heen worden veel neuzen opgehaald, met name door Aziatische kinderen. Tegenover ons zit een meisje met een korte broek, een gestreept shirt en een wollen muts waar een plukje haar onderuit komt. We voelen ons alsof we terecht zijn gekomen op een pagina uit een Waar-is-Wallyboek. En we hebben Wally gevonden!

Stap 3: Seoul-Sydney. De vlucht verloopt voorspoedig. Maar dan betreden we het vliegveld van Sydney... We komen in een belachelijk lange rij terecht voor de paspoortcontrole. Voor ons staat een Brits gezin de hele route lang ruzie te maken. We tellen mee. 101 keer zegt de moeder tegen haar zoon to shut up. Uiteindelijk blijk je sneller van Schiphol naar hartje Praag te reizen dan door de paspoortcontrole van Sydney airport te komen. Als we ons stempeltje hebben, staat in de ontvangsthal niet eens meer aangegeven op welke band onze bagage ligt, zo lang heeft het geduurd. We lopen alle banden langs een vinden onze spullen, uiteraard, op de laatste. We lopen naar de douane. We kennen de horrorverhalen. We hebben Border Security gezien. Bang voor nog een uur extra oponthoud vinden we onszelf ineens terug in de terminal. Er wordt niks gecontroleerd een eindelijk zijn we in Australië!

Vandaag maken we een lange wandeling over het vasteland: Hyde park, de botanische tuinen, Harbour Bridge en Sydney Opera House. Dan maken we een boottocht door de haven om de bijzondere dingen aan de overkant een op de eilanden te bekijken. De jetlag hakt er flink in en we vallen op de boot alle drie bijna in slaap. Daarna gaan we iets eenvoudigs eten om op tijd naar bed te kunnen.

NEPAL

Nieuwe verhalen uit Nepal kun je lezen op http://buurmanruud.blogspot.com

INDIA

Nieuwe verhalen uit India zijn te lezen op http://buurmanruud.blogspot.com/

De laatste dag

Vrijwel direct nadat ik wakker werd kreeg ik dingen naar mijn hoofd als: 'Ik heb nog nooit iemand zo hard horen snurken!' en 'Is het bos eindelijk omgezaagd?'. Nadat ik mijn nieuwe talent had ontdekt gingen we ontbijten. Ilse was al vroeg naar de winkel geweest zodat we 's morgens iets konden eten. Kort daarop vertrokken we met de slaxitaxi richting Casa Sami. Vijf van ons gingen in de winkel chips en appels kopen voor de kinderen bij wie we langs zouden gaan, de andere moesten wachten op het terrein van Casa Sami. Dit vond ik een geschikt moment om Ellen te vertellen dat ik graag Nicoleta zou willen sponsoren zodat zij naar school kan gaan. Rond half 11 vertrokken we te voet vanuit Casa Sami om naar de woningen van de kinderen te gaan kijken. Allereerst kwamen we voorbij de woning van Alin en Alina waar wij niet naar binnen mochten van de vader. Bij de deur lag een hond die een reflectie van de vader voorstelde, hij blafte en gromde vies naar ons en had nog net geen blik bier in zijn poot, ik verwijt dat arme beest natuurlijk niets want met zo'n baasje kun je geen lieve hond zijn. Gelukkig zijn zijn kinderen nog niet verpest, maar ik vrees voor de toekomst. Hoewel ik de vader nooit heb ontmoet denk ik dat voor deze eene keer mijn vooroordelen niet misplaatst zullen zijn. We liepen gauw door en staken het spoor over. Eenmaal aan de overkant stuitten we op 2 enorme olieleidingen, Ellen vertelt ons dat de oudere straatkinderen hier af en toe onder slapen want er komt warmte van de leidingen af.

We lopen een stukje verder en gaan vervolgens via een smal pad naast een afgrond onder de leidingen door om bij de eerste huizen te komen waar we ook daadwerkelijk naar binnen gaan. Het eerste huis bestaat uit 3 kamers: 1 keuken en 2 slaapkamers met tv. Overal hangen tapijten aan de muren ter decoratie. De lekkages zijn niet op één hand te tellen en het is ondraaglijk heet. Ik schat dat de totale oppervlakte van het huis nog geen 10 vierkante meter beslaat en hier wonen ze dan met 2 volwassenen en 4 kinderen. Nadat we alle kinderen chips en appels hebben gegeven gaan we opweg naar het huis van Ionela. Onderweg komen we nog verschillende plekken tegen waar de oudere straatkinderen slapen.

In deze tunnel sliepen voorheen veel oudere straatkinderen maar ons wordt vertelt dat ze een aantal dagen terug zijn weggestuurd omdat er klachten waren gekomen. We vervolgen onze weg richting het huis van Ionela. Bijna bij het huis aangekomen komt er een taxi voorbij. De vrouw die met ons meeliep richting het huis van Ionela vertelt ons dat het haar zwanger is die vandaag was vrijgekomen na een celstraf van 8,5 jaar. Dit stelt ons erg op ons gemak. Eenmaal aangekomen bij het huis trapt een man de hond voor de deur uit om ons binnen te laten.

Dit is het huis van Ionela, je ziet de schimmel achter op de muur staan maar voor de rest is het toch redelijk onderhouden en zo mooi mogelijk gemaakt. Het afscheid raakte vooral Naima en Eef want zij hebben gedurende het kamp met haar en Nasar op een kamer geslapen.

We keerde terug naar Casa Sami om weer even op krachten te komen en onze rit te vervolgen. Vandaag was Casa Sami niet open, waarom weet ik niet want daar werd niet over gesproken. Wel werden er broodjes uitgedeeld vanuit het raam van de keuken, ieder straatkind dat aan de deur kwam kreeg een aantal broodjes mee zodat ze toch niet helemaal op zichzelf waren aangewezen.

We liepen de poort uit en kwamen een paar van de oudere straatkinderen tegen die net broodjes kwamen halen. Nadat Ilse al haar sigaretten had uitgedeeld vervolgde we onze reis richting het huis van Onor, Bubus, Burli en Nasar en het huis van Costi. Het eerste huis was in verhouding met de hoeveelheid mensen die er woonden echt verschrikkelijk klein. Gelukkig was het er wel erg schoon en zag je dat de vader er moeite op had gedaan het huis mooier te maken. de keuken was betegeld en de slaapkamer was bevloerd met laminaat en de muren waren mooi geschilderd. In het huis van Costi heb ik alleen de slaapkamer gezien, die er naar mijn mening ook verzorgd uitzag. We namen afscheid van de kinderen, dit keer werd ook mij het wat teveel en liep ik na de knuffels met de kinderen maar zo snel mogelijk weg.

Tijd om even te kalmeren was er niet want na nog geen 5 meter liepen we Florentina en Roxanna tegen het lijf. Zij nodigde ons uit om ook bij hun een kijkje te nemen. Van Florentina en Roxanna had ik altijd de indruk gehad dat zij het toch net iets beter hadden dan de meeste kinderen op het kamp, Florentina sprak namelijk het beste engels van de groep en ze hadden allebei mooie kleren. Maar helaas, na een paar trappen in een flatgebouw beklommen te hebben en een gang zonder licht zijn doorgelopen, stuitten we dan eindelijk op de kamer van Florentina, Roxy en de moeder. Zoals iemand het na het bezoek beschreef als 'de kast aan het einde van de gang' zo was het ook echt. Het huis was zo verschrikkelijk klein, het bestond voornamelijk uit bed en gasfornuis met daartussen een halve meter beweeg ruimte. Het stonk er naar schimmel en alles was vies. Eenmaal weer buiten besefte ik me pas echt wat die kinderen wel niet allemaal doormaken en barstte ik in huilen uit waarna zowat de hele groep volgde. Florentina zei tevergeefs 'please, don't cry', waarna ik ook echt probeerde te stoppen omdat ik wist dat zij zich schaamde voor het huis waarin ze woont. Gelukkig was dit het laatste huis dat we bezochten voor het middageten.

Na een biertje en een pizza vertrokken we richting de geitenstal waar Mi hai en Nicoleta samen met moeder, stiefvader en 2 broertjes wonen. Een van de broers heeft een bochel en de andere heeft het syndroom van down, ik durf me niet eens in te beelden hoe zwaar het voor hen zal gaan worden.

Aan de deur worden we ijshartelijk verwelkomt door de uitbuiter van dit gezin, die zich ernstig afvraagt waarom wij dit (in zijn woorden) 'uitschot' helpen. Na een pittige Roemeense discussie tussen Carmen en de uitbuiter geef ik de uitbuiter een blik waarvan ik hoopte dat hij kon doden en vervolgde wij onze weg richting de stal.

Het stikt van de onverzorgde baby geitjes en honden, het stinkt en er zijn ontelbaar veel vliegen. Het huisje waarin het gezin van Nicoleta en Mi Hai wonen is met planken aan elkaar getimmerd en heeft een plafond waardoor het stro en viezigheid door de balken naar beneden komt. In de eerste kamer durf je je mond amper open te doen uit angst dat er vliegen in je mond komen. Er huppelen een stuk of 5 kittens rond die Nicoleta zichtbaar opvrolijken. Er is gelukkig een vliegengordijn tussen de eerste en tweede kamer geplaatst zodat niet heel het huis onder de vliegen zit. Ook in dit huis ben ik niet echt verder gekomen dan de eerste kamer. We pasten maar met 2 man tegelijkertijd in een kamer. En gezien het postuur van de moeder zullen ze er weinig tot geen ruimte hebben. Het huis was klein, vies en rot en daar leven ze dan met 6 man in. Onvoorstelbaar, het is nu 2 dagen geleden dat ik er was en ik kan het nogsteeds niet beseffen dat ze daar echt met 4 kinderen en 2 volwassenen wonen en leven op kaas en melk. Ellen zei dat we maar beter snel weg konden gaan zodat het vertrek niet al te zwaar zou vallen voor de kinderen.

Het huis wat we hierna bezochten was het mooiste dat we die dag gezien hebben en zelfs dat huis stelde nog niet bijna iets voor bij de huizen waar wij in wonen. Ik kende de kinderen die er wonen niet maar ik was blij om te zien dat zowel de kinderen als de moeder er goed verzorgd uitzagen en dat het huis er netjes uitzag en voldoende levensruimte bood, iets wat van de andere huizen niet te zeggen is. We zijn enkele minuten gebleven en vertrokken naar het laatste huis.

Dit was het huis van Razvan en Roxanna Mare. Voorheen woonden zij in een verlaten bunker heeft Ruud mij verteld. Het nieuwe huis bestaat uit een verwaarloosde kamer in een soort verlaten appartementencomplex wat nog geen 100 meter van een modern ambassade gebouw afstaat. in de gezamenlijke achtertuin staat een wc wat bestaat uit een houten hokje met een gat erin. Je kon de drollen zo zien liggen. Het huis of beter gezegd de kamer waarin Roxanna met haar zus en neefje Razvan woont is klein en er is een matras en daar houdt het eigenlijk al op. Het is niet voor te stellen hoe de bunker geweest zou moeten zijn als ze genoodzaakt waren om hier te komen wonen. Ik ben blij dat Razvan toch elk moment van de dag een glimlach op zijn gezicht heeft, hoe hij het klaar speelt om in zulke omstandigheden te kunnen lachen, dat weet niemand. Hij zou een voorbeeld moeten zijn voor velen. Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen.

Jesse

Van het kamp terug naar Constanta

Ionela was vanmorgen extreem vroeg wakker. Naima en ik vonden dit minder leuk maar omdat ze samen met Nazar deze week ons kindje was stonden we toch vrij snel met haar op om alles in te gaan pakken. Ze was enorm opgewonden over het feit dat ze eindelijk terug naar haar moeder mocht en kleedde zich op haar allermooist aan. Alle tassen netjes ingepakt achterlatend gingen we naar het ontbijt dat deze ochtend (verrassing!) weer uit wit brood bestond. Wauw wat ga ik genieten van het bruine brood in Nederland! Costi zei ‘I love you' tegen me tijdens het ontbijt dus toen vond ik het niet meer zo erg dat het witte brood ook nog droog en oud was J. Alle kleine kinderen gingen met de auto en de koffers naar het dorp waar de bus zou wachten. Carmen, Bogdan, Mia, Florina, Bubus, Iuliana en de Hollandse groep, behalve Ruud vanwege zijn rib, gingen te voet over een berg naar het dorp. Tijdens het omhoog wandelen kon Michelle niet meer. Gelukkig hadden we surrogaat mama Ilse die haar naar boven hielp. Toen we eindelijk aan de rand van het dorpje kwamen zagen we onze koffers al in de berm liggen en zaten de kinderen allemaal samen in een hoekje schaduw. Er was geen wolkje aan de lucht en iedereen had het vreselijk warm. De bus was op z'n Roemeens bijna een uur te laat, maar iedereen was dolblij toen hij er was en we de frisse airco in konden. In de bus heb ik veel geprobeerd te slapen. Helaas is het niet zo goed gelukt omdat Rasvan een voorgevoel heeft voor wanneer ik bijna slaap en dan graag liedjes zingt. Tijdens de busstop belandden we bij een toiletgebouw met gesloten toiletten en overal poep om het gebouw heen. Dit zorgde voor een hoop flauwe grappen maar helaas schoot je er niks mee op als je net als ik naar de wc moest! De lunch was een cocos croissantje. Zeker niet mijn favoriet maar je moet toch eten, dus propte ik het zonder te proeven naar binnen. We moesten eerder de bus uit dan de kinderen en ik hield het droog tot ik Costi geknuffeld had en twee stappen buiten de bus zette. Gelukkig stak ik meteen nog drie mensen aan en was ik niet de enige die daar stond te huilen.

Na een korte wandeling kwamen we bij het huurhuis. Ik vond het prachtig! Mooie kamers en een prachtige druivenstruik die overal doorheen groeide. Zelfs een dakterras, wat een luxe. Misschien was ik niet zo enthousiast geweest als het niet na zo'n kamp was, maar echt hoor, zo schoon! Ik heb er meteen gedoucht en was helemaal gelukkig.

We zijn met de maxi-taxi naar Mamaia gegaan waar we gingen eten bij Bal Lans, daar waar Jur graag heen wilde. Het eten was er erg lekker en ook hier werd er weer een vleestoren weggewerkt, dit keer door Jur en Ruud met zijn tweeën! Roy moest steeds ‘nog 10 minuten!' wachten op zijn Piranha en uiteindelijk waren we allemaal klaar met eten toen Roy zijn vis voorgeschoteld kreeg. Gelukkig was hij het waard en zorgde het ervoor dat Ruud en Jesse allebei wat van hun to do list af konden strepen. Bij Ruud piranha eten en bij Jesse piranhaoog eten. Ook Naima at een oog wat ik echt super stoer vond want het zag er vreselijk ranzig uit. Na een schepijsje (bij Jelles vriendin van een vorige avond, wat er voor zorgde dat die van hem twee keer zo groot was als die van mij L) stapten we in de taxi en gingen we terug naar het huisje. Niet te geloven dat alles in een keer goed ging en we allemaal op het juiste punt uitstapte! We worden er steeds beter in, die Roemeense zaken. We hebben nog wat gelounged op ons terras met bier, waterpijp en rare Roemeense chips die verdween als je het in je mond stopte en zijn toen gaan slapen in onze heerlijk schone bedden!

Eef

Kamp in Dambovita, deel 2

Door enkele miscommunicaties moesten wij als groep heel de planning voor het kamp zelf regelen. De meeste van ons hadden dit niet verwacht. We hadden verwacht mee te moeten helpen aan de activiteiten en af en toe iets regelen. Doordat wij alles moesten regelen was bijna iedereen helemaal aangeslagen en kwam nog amper vooruit. Hierdoor zijn Ilse en Ruud met de begeleiding vanuit Roemenië gaan praten en hoefden wij het tweede deel van het kamp alleen nog het middaggedeelte te regelen en kregen wij die dag nog een behoorlijke tijd voor onszelf.

De eerste dag van het tweede deel begon met natuurlijk het ontbijt, waarna we lang gingen zwemmen. Dit waszoals Roy al zei: een meesterzet! Het was zondag en er kwamen veel Roemenen van buitenaf zwemmen, het leek wel De Wedert als het in Valkenswaard 40 graden is.

Toen gingen we lunchen en volgde de siesta. In de siesta was ik gaan slapen en nog een aantal waren ook gaan slapen. We hadden al besloten de kinderen in groepen op te delen en ze verschillende spellen te laten doen. Degene die niet gingen slapen hebben toen voor de nodige hulpmiddelen gezorgd en alles perfect uitgestippeld. Ze moesten basketballen, parasols inklappen, zaklopen, met een lepel en een ei lopen, traplopen op handen en voeten, flessenbowling en nog een spel met stoepkrijt. De kinderen vonden het hartstikke leuk om die spellen te doen, vooral omdat het een wedstrijd was. De groep van Dragos was laatste, wat hij helemaal niet leuk vond. De zon was alleen snikheet en aan drinken hadden we niet gedacht! Gelukkig hadden wijzelf nog wat water bij de hand, waardoor de kinderen toch niet uitdroogden.
Na het avondeten gingen we aan de tafels zitten, buiten naast de eetzaal en vertelde iedereen wat hij/zij later wilde worden. Dit willen ze elk jaar doen, om te kijken of sommige kinderen van mening veranderen. Jesse wilde regisseur worden, waarop Ellen vroeg: wat voor iets dan? > Jesse: Maakt niet uit, zolang het maar niet van die commerciële zooi is! Hierna legden we de kinderen in bed, waarna iedereen stuk voor stuk naar de tafels kwamen voor het avondritueel! Lekker wat drinken, praten, muziek luisteren en de waterpijp aanmaken.

De tweede dag begon weer met het ontbijt, waarna het bijbelprogramma volgde. Hierin werdt het vanzelfsprekende aan bod gebracht: om goed te leven en een goede plek bij god te krijgen mag je niet stelen, liegen en je moet elkaar met respect behandelen. Respect is een van de belangrijkste begrippen in de omgang met Roemenen. Ook werden er kleine frustraties tussen de Roemeense kinderen besproken. Roxanne Mare werd vooral voor vanalles uitgemaakt tot onze verbazing. Zelfs door het engeltje Florentina, die eigenlijk helemaal niet zo'n engeltje is als ze haar zin niet krijgt. Om twee uur gingen we weer lunchen, waarop de siesta volgde. In de siesta gingen we als groep meestal de dingen voorbereiden voor het middagprogramma, maar het tweede gedeelte van het kamp gingen er toch wel af en toe een paar slapen.

Na de siesta gingen we een waterballonnen gevecht houden en flessenvoetbal. Heel de kamer van Jur en Jesse stond blank door het vullen van de waterballonnen. Daders: Jelle, Roy en Naima, wat niet werd gewaardeerd door Jur. Het flessenvoetbal was erg grappig, omdat er hier en daar sommige valsspeelde. Hierdoor kon niemand het meer laten en pakte iedereen zijn of haar fles en elkaar nat gooiden. Dit vond ik vooral erg gaaf, want het leek wel een grote waterexplosie! Daarna gingen we het waterballonnengevecht houden, waarbij iedereen per ronde twee ballonnen kreeg. Deze ballonnen kwamen best hard aan, maar niemand raakte gelukkig gewond. Hierna gingen we zwemmen wat elke keer een groot succes was. De meeste kinderen hadden nog nooit een zwembad gezien! Vooral Mi hai vondt het helemaal geweldig en wilde later ook zwemleraar worden. De kinderen gingen weer omkleden en het avondeten naderde.

Na het avondeten had de begeleiding van Roemenië een talentenavond ingepland. De kinderen oefende de hele dag door wat ze ons wilden laten zien. De talenten varieerde van dansen, vlechten, breakdancen, acrobatiek tot onze eigen circusact. We hadden met onze groep een circus bedacht, waarbij ik, Michelle en Roy een leeuwenact opvoeren. Sanne, Naima en Jur deden acrobatiek en Ilse, Jur en Eef deden een komische act met een olifant.
Michelle was de temmer van mij, de goede leeuw, en Roy, de klunzige leeuw. We hadden niets voorbereid, maar het werd een groot succes! Ik en Roy doken het publiek in en ze werden erg bang van onze tijgerimitatie. De acrobatiek was ook goed gelukt. Toen kwam Dombo de olifant, Eef en Jur onder een doek, met begeleidster Ilse. Hierbij namen ze Bogdan in de maling door te doen alsof ze over hem heen plaste. Hierna kreeg iedereen een diploma, waarop stond wat hun goede eigenschap was. Vooral voor onze groep kwamen er een paar leuke uit. Zo was Jesse de grote Costi (joker), Jur het beste menselijke transport (kierker) en ikzelf djens leraar (profesur du djens). Dragos kreeg er eentje als grootste kind, waardoor die boos wegliep. De volgende dag vond Ruud het diploma van Dragos in de bosjes en besloten een nieuwe voor hem te maken: de beste vriend van de Hollanders.

De derde dag begon zoals gewoonlijk weer met het ontbijt. Daarna had de eigenaar de brandweer laten komen voor de kinderen. De brandweerlieden gaven een mooie presentatie over wat je moet doen in het geval van een aardbeving. De kinderen luisterden allemaal erg aandachtig. Helaas kon de brandweerauto net als onze bus de helling niet op, waardoor er geen vuurshow werd gegeven.

Na de lunch en de siesta,maakte we de waterballonnen op en speelde we weer flessenvoetbal. Daarna hadden we de groep in tweeën gesplitst. De ene groep ging een speurtocht houden, waarbij ze over het hele terrein heen en weer gestuurd werden en ze uiteindelijk een schatkistje op moesten graven. De andere groep ging trefballen en zakdoekje leggen. Vooral de speurtocht was een groot succes! Toen was het middagprogramma ook weer vol en gingen we weer avondeten.

Na het avondeten was het even wachten tot het kampvuur klaargezet was. Jur en Jesse waren al met iemand van het terrein smiddags hout gaan sprokkelen. Toen gingen we naar het kampvuur wat prachtig branden bij het volle maanlicht. Wel was het erg slecht neergezet door de mensen van het terrein waardoor je zag dat het om ging vallen. Toen gingen we naast het kampvuur zitten. Er werden ontzettend veel foto's gemaakt, die een mooi aandenken zullen zijn aan onze reis. De kinderen waren vooral erg emotioneel bij het kampvuur, omdat het een symbool was voor het afscheid van ons. Daarna ging iedereen slapen en richten wij ons weer op het avondritueel. Daarna hebben ik, Jur en Ruud het terrein nog op onze manier bedankt.

Het vertrek:
De dag na het kampvuur gingen we ontbijten en vertrokken we weer terug naar Constanta.
De kleinere kinderen werden met auto's van de berg naar beneden gebracht. Ik en Ruud ook. Ruud vanwege zijn rib en ik moest de koffers helpen uitladen. De grotere kinderen en de rest van onze groep met de Roemeense begeleiders moesten lopend van de berg zien te komen. Wat was het toch een heerlijk gevoel om überhaupt weer bereik te hebben. Toen was het nog even wachten in de schaduw op de bus, die ons weer terugbracht naar Constanta. Wifi in de bus leek wel een godsgeschenk na deze week.

Door: Jelle

O, ik wilde mis slaan!

De wekker gaat veel te vroeg! Vier uurtjes slaap en dan op kamp! Maar binnen een half uur zijn we er klaar voor en staan we beneden. We lopen naar de maxi-taxi zodra Bogdan de spullen heeft opgehaald. In de taxi komt het gesprek op pokertafels. Jesse deelt halverwege het gesprek mede dat Jelle alleen 'Ja tuurlijk' zegt waarop Jelle dan antwoordt: 'Ja tuurlijk!'. Als we bij Casa Sami zijn stappen we meteen in de bus. In de bus zit een internet modem tegen het raam geplakt! Wie had dat gedacht? Nadat Carmen (de psychologe) iedereen heeft verzorgd door bij de mensen die slapen de stoelen naar beneden te doen etc. stoppen we voor een ontbijt. Florina die eergisteren jarig was, krijgt nu dan toch haar cadeautje van ons, hier was eerder geen tijd voor. De kinderen maken ruzie om wie er naast mij mag komen zitten, niet dat dat veel nut heeft, want ik zal toch in slaap vallen. Eerst zit Ionela langs me en daarna Bianca. Wij smeden samen een plan om Jesse, die haar loopt te plagen terug te pakken. Ik val in slaap en als ik weer wakker word zie ik dat Jesse goed de klos is: zijn haar wordt constant in de war gedaan. Bianca probeert hem ook nog eens te versieren! Ruud is ondertussen Nederlands aan het praten tegen Ionela en gooit er dingen doorheen als 'Ik vind het ordinair als je de hele tijd op je kauwgom loopt te knauwen!'. Dan komen we aan bij het kamp. De chauffeur denkt dat hij een bocht op de weg naar het kamp niet kan maken en dropt ons anderhalve kilometer voor het kamp. Als we aan zijn gekomen, zien we een groot zwembad en een aantal villa's. En er is ook nog een grote eetzaal. We gaan meteen eten en iedereen krijgt aardappelpuree met kip. Ik krijg (na de aardappelsoep) lekkere frietjes! Dit wordt na het eten tegen me gebruikt: 'Maar jij had friet!' De kinderen moeten naar bed voor anderhalf uur. De kamers zijn echter zo smerig en vochtig dat dit niet kan. Er zijn kinderen die net genezen zijn van TBC en zij hebben dus een erg zwakke weerstand! We moeten de helft verhuizen naaar andere villa's. Een nieuwe kamerindeling dus! Ik lig nu niet meer bij Naima, Eef, Ilse, Sanne, Ionella, Roxana en Andrea maar bij Sanne, Ilse, Nicoleta en Roxana Mare. Nicoleta is het geitenmeisje. Zij woont samen met haar broertje Mihai (Marian) en hun ouders in een geitenstal. Ze werken in de geitenstal en in ruil daarvoor kijgen ze daar onderdak. Toen de mensen van Casa Sami haar vonden, zat ze vol met beesten. Daarom heeft ze nu heel kort haar. Roxana Mare en Nicoleta zijn beide erg rustig en stil en super goed luisterend! Maar voor we deze kamerindeling ook echt voor elkaar hebben, zijn we al een aantal uren verder. Het regelen van de nieuwe indeling wordt namelijk vrij onpraktisch gedaan. Als alles voor elkaar is en iedereen oververhuist, zijn we eigenlijk nog niet tevreden. In het gebouw van Ruud werkt het water niet en is het supersmerig. Het andere gebouw is ijskoud en vochtig. Ik zelf heb geluk! Ik zit in het beste gebouw, maar ook hier is het allesbehalve schoon. We gaan op het grote terras zitten bij het zwembad. Hier zitten we met snoepzakken op ons hoofd insecten te mishandelen, in Ruuds geval dan! Verder kleuren we Jesse onder, inclusief roze nagellak door middel van een markeerstift. En alles is natuurlijk 'frumoos' als de kinderen mee gaan helpen (mooi), ook al wordt in het Nederlands uitgebreid besproken hoe lelijk het wel niet is. Verder verzint Jesse een leuke bijnaam voor Nazar: Neskar. Dan is het tijd voor het avondeten. Dit keer eten we allemaal friet met salade. Er wordt geklaagd over zeg maar alles door de sfeer van de middag. Na het eten spelen wij de botsauto's met de kinderen. Oftewel kind op je rug en keihard tegen iemand anders aanrennen. Daarna hebben we een vergadering over het programma van morgen. Wij bedenken de spellen, regelen alles en zetten alles in elkaar. Dan leggen we de kinderen in bed. Als we terugkomen naar het terras om gewoon weer verder te kletsen roken Jur, Jelle, Ruud en Roy weer de waterpijp. Jur roept vrolijk: 'Ik lijk net een draakje!'. Verder volgen we nog even een gesprek in het Roemeens waarbij constant het woord 'Ramona' lijkt te worden gebruikt. We komen er achter dat 'ramone' 'blijf hier' betekent. Nu kan Ruud zijn vriendin nog meer pesten: 'Je heet niet voor niets Ramona.' Naima slaat Jelle ineens keihard in zijn gezicht en zegt daarna geheel verontwaardigd: 'O, ik wilde mis slaan!'. Een hele hoop grappige gesprekken en grappige domme opmerkingen later gaan we slapen. Hiervoor moeten we eerst terug naar onze villa.. We horen en zien een roedel honden en dus vluchten we snel over een pad, bezaaid met stenen naar de kamer. Zodra we de badkamer instappen, staan we in een laag van tien centimeter water.. Roy heeft bij ons gedoucht.. het water loopt niet goed weg, weer een extra probleem! Ach komt goed, zachtjes en zonder licht zorgen we dat we snel in bed kunnen. Slapen!

Dag 6 29 Juni 2012

Zo lang mogelijk blijven liggen, opstaan en dan ontbijten! Na het ontbijt laten we de kinderen even spelen, terwijl wij een spellenparcours uitzetten. En Ruud, Ellen, Bogdan etc. gaan in discussie met de baas van het kamp, een man die lijkt op Stalin. Zij stellen een aantal eisen en dreigen anders weg te gaan! Aan de eisen wordt tegemoet gekomen en dus blijven we toch op het kamp. Bogdans vrouw en zoons vinden het wel te smerig en besluiten toch gewoon te vertrekken. De mooie kamer wordt nu voor Jur en Jesse! Zij verhuizen over en dan gaan wij met de kinderen een spel doen. In drie groepen komen de kinderen langs! Er is over een balk lopen met een lepel met een steen, bowlen, de fitnessapparaten, krijten en bellen blazen, de bal in de basket gooien, zoeken naar een speldje etc. De groep die wint mag als eerste een prijs uitzoeken (welk voetbalbandje). Het team van Bogdan wordt eerste, het team van Ellen tweede en het team van Dragos derde. Hierna is het al tijd voor 'la masse' het eten dus! Daarna gaan de kinderen slapen. Als de kinderen wakker zijn, gaan we zwemmen. De kinderen vinden dit geweldig! Na het zwemmen gaat iedereen omkleden voor het avond eten. Ik ga douchen en wanneer ik terugkom, speelt iedereen zakdoekje leggen. Dan gaan we eten. Als we terug zijn van het eten wordt Jesse weer fijn mishandeld! Vooral zijn haar wordt mishandeld door Bianca. Jesse gooit met Costi en daarom gooit Costi maar zand in het gezicht van Naima.

Michelle