Na een tussenstop van drie dagen in Nederland staat het volgende reisdoel alweer op het programma. Zoals altijd begin ik mijn reis zonder mezelf al te veel bekend te maken om ongestoord de mensen van wie ik vermoed dat ze tot mijn reisgezelschap zullen behoren te kunnen observeren.

Tijdens de vlucht van Schiphol naar Frankfurt komt er een man naast me zitten die alles filmt. Daarbij zegt hij als hij plaatsneemt: ´Ik zit hiero!´ Dat gecombineerd is voldoende reden voor mij om te hopen dat hij niet bij onze groep hoort. Ik zal nog tot Zuid-Afrika moeten wachten om erachter te komen dat die wens in elk geval uitkomt. Tijdens de tweede vlucht zit ik naast een man met minder armen dan gemiddeld. Gefascineerd bekijk ik hoe hij al die bakjes met vliegtuigvoedsel handig opent en naar binnen werkt met één hand. Zijn hoofdtelefoon opzetten kost duidelijk meer moeite, maar voor ik kan aanbieden hem te helpen, zit ook die op zijn plek.

De eerste halte in Zuid-Afrika is Johannesburg. In de rij voor de douane wordt me onvriendelijk gesommeerd mijn bril af te zetten. Dan mag ik op zoek naar een vrij loket. Een voor een ga ik ze blind allemaal af om te controleren of er iemand aan de balie zit. Waarom dit nodig is, is me niet duidelijk geworden. Op Schiphol is nadrukkelijk gezegd dat de bagage zou zijn doorgelabeld naar Kaapstad. Als ik echter al bijna door de security heen ben voor de volgende vlucht word ik tegengehouden door een grondpersoneelmannetje. Hij vertelt me dat ik mijn bagage had moeten ophalen in de ruimte waar ik nu niet meer naartoe kan. Voor de nodige steekpenningen wil hij me wel brengen. Met de man met het juiste pasje ontdek ik alle geheime gangen van het vliegveld van Johannesburg, tot ik weer in de bagagehal sta. Daar staat de gezagvoerder van Lufthansa al klaar met mijn bagage. Met de opmerking dat hij mijn schoenen mooi vindt, overhandigt hij me mijn spullen. Het grondpersoneelmannetje begeleidt me terug naar de security voor de volgende vlucht. Als ik hem vijf euro wil geven, klaagt hij dat hij daarvan niet eens de commissie kan betalen. Als ik het geld weer weg wil stoppen, bedenkt hij zich en neemt hij het toch snel aan. De vlucht naar Kaapstad kan eindelijk beginnen.

En daar staat een geweldige truck te wachten. Met een Camel-trophy gevoel bestijgen we de truck, om binnen meteen te horen dat dit niet de truck is waarmee wij de woestijnen gaan bedwingen. Hij is slechts geleend om ons naar ons hotel te brengen, omdat de originele in de garage staat. Dat is dus nog even afwachten.

Nadat we onze spullen gedropt hebben in het hotel, vertrekken we met z´n zessen naar het Waterfront, de haven met uitzicht op de Tafelberg. We zijn helaas te laat voor een excursie naar Robbeneiland. Wel zien we het gebouw dat in twee maanden tijd het bekendste gebouw van Afrika is geworden: het voetbalstadion. Ook al is dat WK voorbij, nog steeds domineert de vuvuzela het Zuid-Afrikaanse straatbeeld.

Dan begint ons eerste gezamenlijke etentje. De kaart ziet er op het eerste oog niet erg bijzonder uit. Iemand bestelt speciaal Afrikaans bier. Na een half uur krijgt hij een uitgeholde bowlingbal met een laagje stijfsel erin, waarvan het de bedoeling is dat hij wordt doorgegeven. Iedereen moet er een slokje van nemen. Het is niet te zuipen.

Zelf bestel ik impala en springbok om mijn exotische-diersoortenlijstje te kunnen uitbreiden. Iemand anders bestelt de geheimzinnige ´smiley´. Deze geluksvogel krijgt even later een gebakken schapenkop opgediend! Jaloers zit ik mijn gerookte springbok weg te werken. Tot het moment waarop iemand opgelaten uitroept dat er nog een oog in dat schaap zit. Als niemand zich aandient, ben ik natuurlijk bereid daarbij te helpen! Ik snij het oog los uit de kas en eet het op. Helaas verbetert je zicht niet van het eten van een schapenoog.

Tijdens het eten speelt een marimbaband gezellige Afrikaanse muziek, terwijl drie danseressen op de voorgrond staan te dansen op die muziek. Het dinerende publiek wordt zo nu en dan erbij getrokken om mee te doen. Een gezellige avond dus én drie nieuwe culinaire experimenten, waarvan één zeer spectaculair! Eindelijk een oog! Wie weet wat deze reis nog meer in petto gaat hebben op dit gebied!