Midden in de nacht word ik wakker. Ik voel me niet goed en besef dat het een traditie begint te worden dat ik ziek word op de laatste dag van een reis. Ik trek een sprintje naar het toilet waar de tiramisu in diverse vloeibare entiteiten en langs diverse kanalen mijn lichaam verlaat. Op zich wil ik jullie best allemaal sparen en de vieze praatjes voor me houden, ik ben de kwaadste niet. Het probleem dat zich dan echter zou voordoen, is dat ik vandaag niks overhoud om over te schrijven.

De volgende ochtend voel ik me gelukkig beter, maar word ik door Annekee naar hun kamer geroepen. Daar ligt Charlotte te creperen van de buikpijn. Vandaag is ons afscheid van Casa Sami en omdat niemand dat wil missen, wordt Charlotte gedrogeerd met Lily´s paardenmiddel.

In Casa Sami nemen we in een evaluerend gesprek de afgelopen weken door en we zijn erg blij met het verloop van alles. Alle twijfel van vorig jaar blijft weg en we besluiten het project komend jaar voort te zetten. Van de staf van Casa Sami krijgen we een klok met een foto van alle kinderen erop als afscheidscadeau. Hopelijk krijgt die een mooi plekje in de receptie van onze school. Van Ellen krijg ik een boek mee naar Nederland om Roemeens te leren, zodat ik me volgend jaar beter kan redden in Constanta.

Dan is het moment van het echte afscheid aangebroken. Knuffelend groeten we de kinderen voor de laatste keer. Iedereen vecht tegen zijn tranen, tot het moment waarop René in huilen uitbarst. Ondanks dat iedereen hierna snel volgt, levert dit een hilarisch moment op. Bogdan, de grote vriendelijke reus uit Casa Sami, de man die zijn stem nooit laat horen en bijna alles goedkeurt door een hoofdknik en wat schouderophalen, tikt René aan en zegt: ´Don´t cry René, be a man!´

De hele week verheugen we ons al op het zwembadfestijn waarmee we deze reis zouden gaan afsluiten. Het grote glijbanenpark wacht op ons. Charlotte en Lily blijven echter achter in ons huisje, omdat het met Charlotte nog steeds niet goed gaat. Nadat wij enkele banen geprobeerd hebben, komt Erik met het bericht dat hij zich niet goed voelt. Enkele ogenblikken later kwakt ook hij zijn maaginhoud over de tegels van het zwembad. Omdat wij erg benieuwd zijn waar we allemaal zo ziek van zijn, staan we er in een kringetje omheen te analyseren. Opvallend zijn vooral de stukjes nectarine die hij een uur daarvoor heeft gegeten. Dat kan de oorzaak niet zijn. We verlaten het zwmbad en komen buiten Lily en Charlotte tegen. Zij voelde zich ineens weer goed, maar zit nu weer op de grond. Lily moet haar best doen te voorkomen dat men een ambulance belt. Je bent immers liever een dagje langer ziek, dan dat je naar die gevangenis moet die ze hier ziekenhuis noemen. Ook om geen ongewenste medicijnen opgedrongen te krijgen, zorgen we dat we snel allemaal weer in ons huisje zitten.

Als we daar aankomen, beginnen ook Annekee en Tessa over te geven. De uitslag van Nienke heeft zich inmiddels via Annekees elleboog uitgebreid naar mijn voeten. Bijna iedereen die nog niet genoemd is, heeft last van diarree. Ons verblijf is veranderd in een ziekenboeg en we besluiten om voor het eten dan maar de zoveelste keer naar de McDonalds te gaan. Het is wel vette troep, maar we kunnen er in elk geval van opaan dat we daar geen voedselvergiftiging op zullen lopen. Bij terugkomst gaan de meesten vroeg naar bed. Enkele die-hards blijven op omdat Nienke om twaalf uur jarig zal zijn. We zouden dat eigenlijk in de Zwarte Zee vieren, maar door alle zieken kan dat helaas niet. Ook Lars wil bij de verjaardag zijn, maar zoekt vroegtijdig zijn bed op. Hij vraagt ons hem wakker te maken op het grote moment.

Om half twaalf duik ik de keuken in om een taart te fabriceren uit de schamele middelen die ik hier tot mijn beschikking heb. Michelle heeft de opdracht Nienke buiten te houden, dus ik kan rustig even knutselen. Wonder boven wonder wordt het nog best een aardige taart met een mooie 16 van chocoladebolletjes erop. Om twaalf uur vieren we een klein feestje. We proberen Lars erbij te halen, maar op onze boodschap dat Nienke jarig is, heeft hij in zijn slaap slechts één antwoord voor ons klaar: ´Wat een bullshit!´ Iets hardhandiger trekken we hem zijn bed uit, zodat hij mee kan zingen voor Nienke. Als hij weer naar bed is, besluiten we hem vanaf dan elk half uur wakker te maken en te doen alsof het de eerste keer is. De taart zetten we in de koelkast, zodat we daar de volgende ochtend met zijn allen van kunnen proeven.

Die volgende ochtend gaan we voor een laatste keer naar Mamaia om souvenirs te kopen. Lily en ik nemen nog een laatste shaworma voor we terugkeren naar ons huisje. Daar komt om kwart over twee de bus om ons naar het vliegveld te brengen. We komen daar veel te vroeg aan, waardoor we nog lang moeten wachten. In de rij voor het inchecken oefenen we wat we aan Roemeens geleerd hebben. Om ons heen zien we verwonderde gezichten als wij staan te brabbelen. We proberen ons in te denken hoe het zou zijn als buitenlanders op Schiphol dit in het Nederlands zouden doen. We begrijpen meteen de reacties van mensen om ons heen. Enkele leerlingen schakelen over op ´ammapula´ (dikke lul), wat reacties als ´That´s not a nice word´ uitlokt.

Via een vreselijk benauwde en vooral te kleine ruimte verlaten we het vliegveld om met hetzelfde vliegtuig als op de heenweg Roemenië te verlaten. Via Keulen rijden we terug naar school om midden in de nacht onze leerlingen met hun ouders te herenigen. We hebben weer een mooi stukje herinnering geschreven voor onszelf en voor de arme kinderen van Constanta.

Ik sluit hetzelfde af als vorig jaar: iedereen die dit weblog alleen volgde om de verhalen over Roemenië te lezen, raad ik nu aan zich af te melden aangezien er in de loop van de komende week de eerste verhalen over mijn reis naar zuidelijk Afrika te vinden zijn. Iedereen die daar wel in geïnteresseerd is, staat het natuurlijk vrij om geabonneerd te blijven op deze site!