Nederland-Spanje is interessant studie-materiaal. Ik heb me voorgenomen om zo weinig mogelijk van mijn welbekende voetbalhatende opmerkingen te maken en observeer de groep uitgebreid. Iedereen heeft zijn heel eigen manier van beleven. Annekee neemt met glans mijn taak van wedstrijdverzieker over, Lily blijkt de regels van het spel beter te beheersen dan de gemiddelde voetballiefhebber en roept voortdurend: 'Buitenspel!', Emy kijkt alleen maar naar de ogen van de Spaanse voetballers en Ellen staart naar het scherm en is niet aanspreekbaar. Na 114 minuten ben ik het zat en probeer ik het spel in het voordeel van Nederland te beslissen door dan toch ook maar eens een oranje vlaggetje te pakken en ermee te zwaaien. Precies op dat moment... afijn... jullie weten wel wat er is gebeurd. Jarenlang heeft onze generatie dat trauma van onze ouders aan moeten horen over '74 en '78, maar eindelijk hebben wij ook ons eigen trauma!

Maandag begint ons werk in Casa Sami. Het is leuk om bij binnenkomst te horen dat de kinderen ons nog kennen! Roet, Roet! Erriek, Erriek! Als ze de nieuwe lading blonde dames zien, is dat echter snel over en liggen de interesses ergens anders. Al snel ontstaat er een enorm waterballonnengevecht. Na het eten laden we iedereen in een bus om met de kleintjes naar het strand te gaan. Dat loopt meteen uit de hand, omdat de kinderen het niet, zoals afgesproken, bij pootjebaden houden, maar ze meteen gewoon met kleren aan in de Zwarte Zee liggen. Na wat voetballen, en zoals jullie op de foto's kunnen zien, wat ruwere spelletjes op het strand keren we terug naar Casa Sami. 's Avonds vertoeven we lange tijd in de McDonalds, waarna we tot groot ongenoegen van onze buren (en laten we daarbij ook Lily en mij niet vergeten) luidruchtige kaartspelletjes spelen.

Dinsdagochtend zijn we alweer twintig minuten te laat omdat de heren op het laatste moment nog gel in hun haar moeten doen. We gaan naar de Real om boodschappen te doen voor vandaag: we gaan met de straatjongens naar Keye Dobrega, een prachtig rotsgebied op een uurtje rijden van Constanta. Daar wordt flink gevoetbald, terwijl Ellen en ik de barbecue voorbereiden. Na het eten maken we een wandeling de berg op, terwijl om ons heen allerlei rare beestjes door de velden rennen. Mocht je weten hoe ze heten (zie foto's), wij zijn erg benieuwd of het marters, hermelijnen, wezels of wat dan ook zijn.

Na de wandeling gaan we allemaal bij elkaar zitten en ontstaat er een gesprek met de jongens. Natuurlijk zijn onze leerlingen erg benieuwd naar de reden van de snijwonden van de straattieners. Ze vertellen openhartig over hun verleden, hoe ze op straat terecht zijn gekomen en hoe ze hun leven op de straat ervaren. Ter afsluiting verlangen ze wel terug dat wij een Nederlands liedje voor ze zingen. De keuze valt op het Wilhelmus, waar Dragos direct de tekst van wil hebben, want hij wil het ook leren. Terug bij Casa Sami horen we van de jongens dat ze een geweldige dag gehad hebben. Daarvoor zijn we hier!

's Avonds eten we in het restaurant met de schommelbanken. Deelnemers aan de reis van vorig jaar moeten het zich nog herinneren! Misschien denken zij er echter eerder aan terug als 'het restaurant van de ober van Vivian'. Natuurlijk proberen Erik en ik hem te spotten, maar dat is niet gelukt. Helaas is het etentje niet wat we gewend zijn! Vorig jaar hebben we hier heel goed gegeten, maar nu is de bediening slecht, het eten koud en de porties te klein. Wat ook een traditie begint de worden is dat de kleine Alin langskomt om rozen te verkopen. We roepen hem nog, maar hij schaamt zich om hier te moeten lopen en negeert ons.Op z'n Nederlands belonen we de slechte bediening met een afgepaste betaling van de rekening. We wandelen maar door naar de McDonalds.

Aan een verhaal hoort een slot, maar we gaan nu de straat op om te zien waar de kinderen verblijven als ze niet in het inloophuis zijn...