Hitte, gezonde spanning, een auto en een busje, half twee, Were Di... het begin van een nieuw Roemenië-avontuur. De auto zakt bijna door z'n vering door de enorme hoeveelheid waterballonnen die we hebben meegenomen, omdat iedereen daaraan heeft gedacht! De eerste etappe verloopt voorspoedig en zonder problemen bereiken we het vliegveld. Na een klein probleempje bij het inchecken kunnen we weer een paar poortjes veilig door. We stuiten op de security, die de tas van Charlotte ondersteboven keren. Ze heeft haar toilettas in haar handbagage ingepakt, zodat ze al haar shampoo, tandpasta en andere min of meer vloeibare spullen moet achterlaten.

Na nog wat poortjes belanden we in het vliegtuig, wat voor Michelle en Annekee de eerste keer is. Annekee zit vol spanning in haar stoel aan het raam te wachten tot we opstijgen en als het moment daar is, valt alle spanning duidelijk van haar af. Ze kan alleen nog maar uitroepen: 'Wat is dit gaaf! Wat is dit gaaf! Wat is dit gaaf!' Het hele vliegtuig zal het weten! Met hier en daar wat lichte turbulentie en Annekee die ons meldt dat ze graag een knijpkat-telefoon wil hebben belanden we veilig op de landingsbaan van Baneasa, het vliegveld van Boekarest. Voor mij voelt het direct als vertrouwde grond, maar overal om me heen hoor ik kreten van verbazing over hoe klein dit vliegveld is. Ik had me er nooit eerder over verbaasd, maar inderdaad: we komen een loods binnen, laten ons paspoort zien, staan direct bij de bagageband en wandelen door een deur naar buiten. Niet een of andere centrale hal in, maar naar buiten-buiten. Daar staan Ellen en Dragos ons al op te wachten, om ons welkom te heten in Roemenië. We stappen meteen het busje in, omdat we nog zo'n drie uur te gaan hebben.

Nadat Ellen de hele bus van spijs en drank heeft voorzien, hebben Ellen en ik een aantal uren de tijd om bij te praten. De belangrijkste informatie uit dat gesprek is dat de overstromingen geheel onverwacht ook Constanta hebben bereikt. Niks om je zorgen te maken: hier en daar komt een auto voorbijdrijven, maar verder betekent het voor ons alleen VEEL regen. De zon van vorig jaar zal zich weinig laten zien is helaas de belofte.

We komen aan in het huis waarin wij de komende weken bivakkeren. We verdelen kamers, drinken nog wat, bespreken wat regels en wat programmawijzigingen door de regen en gaan slapen.

De volgende ochtend leren we dat Charlotte nogal wild doucht, dat René voortdurend zijn hoofd stoot aan de deurpost van de douche, die door hem de 'douchepoort' wordt genoemd als het juiste woord hem niet te binnen schiet. Dat woord houden we er alvast in. Als ik diarreeslachtoffers aanraad om peperkoek en bananen te eten, meldt Charlotte droog dat een kurk toch ook goed is! We vragen ons natuurlijk meteen op welke manier je de diarree allemaal kunt stoppen met behulp van een banaan. Als ik vertel dat we op de laatste dag Nienkes verjaardag zullen vieren, omdat we dan toch tijd moeten doden, wordt dat natuurlijk verkeerd opgevat en ben ik de boosdoener, maar gelukkig is daar Annekee die het over zich afroept racist genoemd te worden, omdat ze alleen de witte pasta uit de Duo Penotti probeert te vissen. Het niveau heeft dus nu al een absoluut dieptepunt bereikt... wat wordt dit de rest van de tijd?

's Middags komen we aan in Casa Sami waar we kennismaken met het voltallige personeel. We eten samen, waarna ik het Hoe-en-wat-in-het-Roemeensboekje uitprobeert. De Roemenen lachen om mijn uitspraak, maar René krijgt echt de lachers op zijn hand door zonder eerst de betekenis te bekijken een willekeurige zin uit het boekje in het Roemeens op te lezen. De Roemenen rollen bijna over de vloer van het lachen, wat wij begrijpen als we lezen dat hij zojuist een escortdame besteld heeft...

We gaan naar de stad, doen wat sightseeing, pootjebaden in de Zwarte Zee waarin we een dood zeepaardje aantreffen. We gaan terug naar Casa Sami om een ijsje te eten, maar besluiten morgen de jongste straatkinderen mee te nemen naar het strand, mits het weer meewerkt natuurlijk.

Nu is het negen uur, acht uur bij jullie, dus over een half uur is de grote finale van het WK Voetbal waarin Nederland door Spanje in de pan gehakt gaat worden. Iedereen zit hier in het oranje en ik ben bang dat ik er ook maar aan moet gaan geloven! Ik probeer jullie morgen weer van onze ervaringen op de hoogte te brengen en ook zo snel mogelijk fotomateriaal aan te leveren. En ook al staat het dik bovenaan deze site: geef alsjeblieft geen extra foto-ruimte, want dat is een truc van deze site om geld te verdienen! Ik kan dat niet weghalen!