Die laatste avond in Barcelona komen we na het eten in een cocktailbar terecht, die ons goedkope cocktails belooft. € 3,50 voor caipiriña's en mojito's is inderdaad niet duur, maar de smaak van het spul is net zo goedkoop. De cocktails zijn waanzinnig smerig en na een drankje keren we alweer terug naar het hostel.

's Ochtends rijden we Spanje in. Na een stuk snelweg rijden we van de grote weg af. Hier en daar stoppen we om van het uitzicht te genieten, de auto complimenten te geven en wat te eten. Tegen de avond rijden we door de bergen en besluiten we te stoppen en eindelijk die tent die we meegenomen hebben te gaan gebruiken. De tent zetten we neer op een verlaten camping, waarna we gaan wandelen. Koud is het niet, maar het regent wel, dus met onze beschermende poncho's bewandelen we de bergpaden, die slechts verlicht zijn door het schijnsel van onze zaklampen. Na een tijdje komen we zowaar aan bij een restaurantje. We gaan naar binnen en worden verwelkomd door een totaal verbaasde uitbater. We bestellen een flesje rosé en wachten op de kaart. Die komt niet. Als we om eten vragen, moet de eigenaar zich excuseren: we komen buiten het seizoen en hij heeft geen eten. Als we duidelijk maken dat we erg veel honger hebben, gaat hij het nabijgelegen woonhuis in en haalt hij zijn eigen koelkast leeg. We teren dus op stokbrood, tomaten, olijven en ham.

Na dit feestmaal lopen we terug naar onze tent en kruipen erin. Gedurende de nacht regent het harder en harder en 's ochtends is alles zo doorweekt, dat ik de tent achterlaat. De rest pakken we zo goed als het gaat in en we zijn klaar om te vertrekken naar Lourdes. Via de haarspeldbochten van de Pyreneeën, die overdag echt leuk zijn om te berijden, bereiken we het dorpje. De reisgids vertelde ons al dat je daar niet moet komen, als je er niet voor je geloof komt, omdat er verder niks te zien is, maar ook als niet-gelovige is het de moeite waard om al die mensen daar naartoe te zien komen in de verwachting dat daar iets voor ze te halen valt. En wie daarin gelooft, gelooft ook al snel dat het hem iets heeft opgeleverd: het placebo-effect van de religie. Roxy tapt wat souvenirs uit de heilige bron, we bezichtigenhet werkelijk prachtige kerkcomplex en gaan weer op weg. We komen via de landelijke route uiteindelijk in Albi terecht, waar we een goedkoop hotel vinden om de nacht door te brengen.

We eten in een goedkoop wegrestaurant met een sfeer ver beneden nul, maarde gerechten zijner wel erg lekker. Ik ben qua taal erg blij dat we weer in Frankrijk zijn. Zo goed is mijn Frans niet, maar na mijn pogingen om wat Spaans te praten, ben ik blij dat ik me in elk geval weer kan redden in een taal waarvan ten minste mijn middelbare-schoolkennis is blijven hangen. In Spanje was de verdeling: Roxy de taal en ik het kaartlezen, in Frankrijk wordt dat: ik de taal én het kaartlezen. De beste samenvatting is waarschijnlijk: we redden ons! Na een fikse wandeling door de stad, keren we terug naar het hotel om ons klaar te maken voor de laatste nacht.