We doen een poging vroeg te vertrekken vanuit Andorra. Dat mislukt omdat we volledig ingeparkeerd staan en de auto met geen mogelijkheid kunnen bevrijden uit zijn benarde situatie. Gelukkig staat op een van de omringende auto's het logo van een winkel die we kennen en al snel schiet de eigenaresse ons te hulp door de auto te verplaatsen en ons van de parkeerplaats af te loodsen. De verdere reis naar Barcelona gaat vrij voorspoedig, ondanks de slechte staat waarin de snelwegen hier verkeren.

Mijn zenuwen spelen een beetje op als we Barcelona binnenrijden. Onbekende steden zijn altijd verschrikkelijk om te rijden, maar we redden ons vrij aardig. Toch ben ik blij als ik de auto kwijt ben in een long-termparking en we op zoek kunnen naar een hostel. We lopen lang door de stad en vinden niets. We komen na een behoorlijke wandeling uit bij een ontzettend gezellig hostel genaamd Itaka, wat een leuke link is naar mijn eerstvolgende grote reis. Het is sfeervol, goedkoop en de mensen die er al zitten lijken erg gezellig. We checken in en gaan de stad verkennen. Natuurlijk lopen we nu langs het ene na het andere hostel. We maken een plan voor de komende dagen, waarna we een bon willen gaan gebruiken die we in het hostel kregen. Een restaurant in de buurt biedt backpackers namelijk gratis eten aan als ze kunnen bewijzen dat ze in dat hostel slapen. We vragen om de gratis hap en krijgen een bord witte rijst met rode saus waar een courgette doorheen is gefietst. Snel werken we het weg. Roxy is erg gelukkig met de maaltijd, maar ik kan me niet herinneren ooit zo slecht gegeten te hebben. Ik verlang alweer terug naar de typisch Andorraanse schoenzoolà la meunière...

's Avonds zitten we nog met een fles wijn en wat tequila bij elkaar met de andere gasten in het hostel: een Italiaan, twee Turken en drie Fransen. In een mengeling van Engels, Frans en Spaans redden we ons en maken we er een gezellige avond van tot de gezamenlijke ruimtes op slot moeten. Dan duiken we ons bed maar in, omdat we veel gaan wandelen de volgende dag.

Op die dag lopen we eerst naar de Sagrada Familia, de enige toeristische attractie die ik echt graag wilde zien. Toeristische attracties die ik heel graag wilde zien, vielen mij in het verleden bijna altijd tegen, maar in dit geval is dat niet zo. De nog niet voltooide kerk van Gaudi is echt een meesterwerk en prachtig door alle details en gekleurde ornamenten. We lopen nog langs een monumentale stierenvechtersarena en een park met een mooie fontein, ook van Gaudi. In dat park worden we benaderd door kinderen die komen vragen of we iets willen doneren aan arme gehandicapte Spaanse kindjes. Ik ben ze alop veel plaatsentegengekomen en heb ook al vaker gehoord dat het oplichters zijn, maar neem alsjeblieft dit advies van mij aan: kom je ze ooit ergens tegen, GEEF ZE NIKS EN LET OP JE SPULLEN! Roxy is, zoals nu blijkt gerold en is alles kwijt behalve haar paspoort. In plaats van het Dali-museum bezoeken we vandaag dus het politiebureau. En hoe aardig ze daar ook zijn, we hadden liever een andere dagbesteding gehad.

Als een vervangend rijbewijs is geregeld en de pasjes zijn geblokkeerd, lopen we naar het westen van de stad, waar we nog niet zijn geweest. We gaan naar de Spaanse versie van Belle en het Beest. Er staan lange rijen, maar Roxy's Spaans helpt ons snel naar voren. We krijgen nog goede plaatsen en gaan naar binnen. Ik versta maar weinig van het stuk, en toch maakt het meer indruk dan toen ik het in Nederland zag. Door het niet verstaan van de teksten moet ik alles uit de lichaamstaal halen en dat maakt het stuk schitterend.

Na het stuk eten we op straat nog een portie churros, want wie in Spanje is, moet Spaanse specialiteiten eten. Natuurlijk gaan we ook nog genieten van echte Spaanse paella en tapas. In het hostel zijn we nu even wat indrukken van de dag aan het verwerken, om dadelijk nog even lekker de stad in te gaan. Morgen gaan we alsnog bij Salvador Dali op bezoek.