Woensdagochtend vertrek ik vroeg naar Gent om Roxy op te halen. De sneeuw belemmert eigenlijk alleen in Weert de weg een beetje. Tot Parijs blijft het landschap besneeuwd, maar de wegen zijn goed begaanbaar. Alles gaat erg vlot tot we de door Youp van 't Hek al liefkozend genoemde 'onneembare ringweg rond Parijs' naderen. We komen in een file terecht, waar we nog ZES uur in staan tot we eindelijk Port d'Italie voorbij zijn.Ik moet na vier uur ongelooflijk plassen. De file verlaten isgeen optie, Roxy wil haar flesje water niet afstaan en ik ben al bang dat ikhet gewoon moet laten lopen. Net op tijd komen we langs een tankstation, waar ik parkeer, naar binnen ren en mezelf opsluit. Blijkbaar zijn er meer mensen die daar last van hebben, want vlak daarna wordt de klink flink op en neerbewogen enbonst iemand lang op de deur. Helaas gaat het daar allemaal niet sneller van lopen. Terug de file inop naar derest vanFrankrijk!

Het is echter alweer acht uur, dus we zoeken een hotel langs de weg. Dat lukt snel, maar de eerste dag zijn we dus nog niet eens voorbij Orléans. Daarom gaan we de dag erna weer vroeg op pad. Alles gaat voorspoedig en Franse snelwegen rijden is geen kunst. (Behalve bij de péage, als je raam niet meer naar beneden kan... dat heeft ons al veel getoeter opgeleverd!)

Andorra bereiken is echter een hele klus. Volgens de reisgidsen is het land eenvoudig binnen te rijden via een tunnel. Daar hebben ze ook gelijk in, maar wat ze er niet bij vertellen is dat je alleen bij die tunnel kunt komen door een pas vol haarspeldbochten te trotseren. Ik weet zeker dat ik dat overdag heel leuk had gevonden, maar in het donker, in de stromende regen met uitbundig seinende achterliggers die wel graag met tachtig door deze bochten scheuren, is het nog een hele opgave om in dit kleine landje te komen. Als er dan ook nog eens vrachtwagen pontificaal midden op de weg stilstaat en ik moeilijke manoeuvres moet uithalen om hem te passeren, overweeg ik het op te geven en op zijn minst een pauze in te lassen. Gelukkig komt dan de tunnel in zicht, met daarvoor nog slechts één hindernis: een grenspost! Dat was lang geleden dat ik die een zag in Europa, maar Andorra hoort niet bij de EU, dus moeten onze paspoorten worden gecontroleerd. Ze zetten er helaas niet eens een stempel in! Nou ja zeg! We komen niet naar Andorra om zonder stempel te vertrekken! Waarom ga je anders naar zo'n onbenullig land? Helaas hebben ze er gewoon geen, waardoor aandringen geen zin heeft.

Aangekomen in de hoofdstad Andorra la Vella gaan we op zoek naar een restaurant. Natuurlijk pas nadat we mijn auto even hebben becomplimenteerd met het feit dat hij ons tot hier gebracht heeft. En nu ik dit schrijf ben ik al in Barcelona, dus ook die etappe is gelukt! We lopen door de stad en belanden in een grote, uitbundig verlichte winkelstraat. Andorra kent geen belasting, dus is het een belastingparadijs voor toeristen. Toeristen die echter iets willen eten op kerstavond komen bedrogen uit. Alles is gesloten of gaat net sluiten als we binnenkomen. Ik kan alleen maar hopen dat dát ligt aan het feit dat het kerstavond is. Na lang zoeken komen we bij een Italiaans restaurantje, waar we worden begroet door een dame die nog het meeste wegheeft van een docent wiskunde. Hier kunnen we gezellig een hapje eten en onze eerste fles rosé soldaat maken. Na het eten doen we net zo lang over het zoeken naar een bar, maar ook dat lukt uiteindelijk.Wat daar allemaal uit voortgevloeid is, zal ik jullie besparen. Het was iets met rosé, maar de rest weet ik niet meer precies...

We besteden een rustige Eerste Kerstdag in Andorra la Vella met wat wandelen, lezen en leuke tentjes zoeken voor de lunch en het diner. Voor de lunch lukt dat, maar als diner heb ik een stuk schoenzool gehad dat werd verkocht onder de naam 'entrecot'. Naar de bar van kerstavond zijn we niet meer terug durven keren. Waarschijnlijk kennen ze ons nog...

Voor iedereen die er iets mee heeft, fijne feestdagen nog en een fijne jaarwisseling! Wij gaan Spanje onveilig maken!