Tijdens onze tweede dag in Sydney staat een bezoek aan the Blue Mountains op het programma, een nationaal park ten westen van de stad. Een busje brengt ons eerst bij een oude ' aboriginal-school'. In de stenen ondergrond is een afbeelding van een kangoeroe gekrast, met erbij waar je hem met de speer of met de boemerang moet raken om hem te doden.

We stoppen bij een aantal uitzichtpunten met prachtige vergezichten over de Jameson's Valley. Erg indrukwekkend, maar het mooiste moet nog komen. We worden uit de bus gegooid bij een kabelbaan, waar we in moeten stappen. De gondel hangt hoog boven de afgrond en heeft een matglazen bodem. De bestuurder van de gondel meldt dat hij een verrassing voor ons heeft en ineens verandert het matglas in doorzichtig glas. Het lijkt of de bodem wegzakt. Het is even schrikken, maar het uitzicht naar beneden is geweldig. De volgende attractie is een kabeltrein. Met zijn helling 52 graden de steilste van de wereld. We suizen naar beneden, recht op de afgrond af, met opnieuw een fantastisch uitzicht. Echt eng is het niet, maar een enorme adrenalinekick geeft het wel.

We maken een wandeling door het regenwoud. Wat is het heerlijk om dat nu eindelijk eens in minder dan tien graden te doen. Normaal gesproken loopt het zweet over je hele lijf, maar hier is het gewoon koud. Vanuit het regenwoud nemen we een kabelbaan die ons weer langs een steile kabel naar boven brengt.

We verlaten the Blue Mountains en maken een ritje over het Olympisch Park. Imposante stadions rijzen op, zowel in afmeting als in hoeveelheid. Het complex is immens. Onze gids dumpt ons aan de kade achter het Olympisch park. Daar stappen we op een boot om in een klein uur weer teruggebracht te worden naar Sydney. De skyline is prachtig verlicht in het donker.

Bij een klein restaurantje eten we prima, waarna we heel vroeg naar bed gaan, omdat we de volgende dag om vijf uur opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan. Zo kom je nooit van die jetlag af!

De volgende dag vliegen we voorspoedig naar Melbourne. Weliswaar in het vliegtuig met de kleinste beenruimte die ik ooit heb meegemaakt, maar dat mag de pret niet drukken. De vlucht duurt maar anderhalf uur en Melbourne is een mooie stad. Ik vind deze stad interessanter dan Sydney.

Eerst bezoeken we Victoria's Market. Heel anders dan al die Aziatische markten van de afgelopen jaren. Vlees, vis, groenten, fruit, alles super vers. De kwaliteit is zichtbaar beter dan wat je ook vindt in welke Nederlandse supermarkt dan ook. In Adelaide zitten we in een airbnb, waar we ook regelmatig zullen gaan koken. Ik hoop dat daar net zulke markten zijn!

We wandelen naar de zuidkant van de stad. We bezichtigen het station en een lange steeg vol met graffiti. We zien de kunstenaars ook aan het werk. Dan lopen we het stadscentrum uit. Door een mooi park komen we terecht bij de Rod Laver Arena: het stadion waar de belangrijkste wedstrijden van de Australian Open getennist worden. Janneke en Judith nemen daar een rondleiding en ik kan het niet opbrengen te doen alsof tennis me iets boeit, dus ik neem de tijd om eindelijk eens even uit te rusten.

We lopen het park weer in, nu naar de Shrine of Remembrance. Dit is een indrukwekkend gebouw waar alle Australische slachtoffers uit alle oorlogen waarin Australië heeft meegeholpen worden herdacht. We komen rond sluitingstijd en daarmee hebben we geluk. We mogen er niet meer in, maar we maken het sluitingsritueel mee. Drie soldaten staan elk bij een eigen vlag die ze onder de tonen van The Last Post strijken. Tegelijkertijd zakt de zon achter de horizon wat een goudgele gloed over de skyline van Melbourne neerlegt.

's Avonds eten we bij de Mexicaan en hoor ik dat er uitgerekend in Friesland vandaag iemand verlamd is geraakt doordat hij is gebeten door een Australische roodrugspin. Daarom moet je hier dus altijd je schoenen even omkeren voor je ze aantrekt...