Vandaag vieren we de verjaardag van Lindy. Of beter gezegd: van Mega Lindy! Erik heeft voor haar een Mega-Lindymasker gemaakt, dat ze trots opzet. Het feest is compleet als Ruud binnenkomt met een Mega-Lindytaart en de kinderen opnieuw uitbarsten in gezang. Met het uitpakken van de cadeaus wachten we even tot de kinderen weg zijn, omdat daar onder andere sensuele shampoo en strippoker tussen zitten.

Na de dagelijkse bijbelactiviteiten en wat spelletjes zal er een groot watergevecht plaats gaan vinden op ons kampterrein. Als het ochtendprogramma nog bezig is, zijn Linsey, Ruud, Lindy, Berte en Jayma al druk bezig met het vullen van VIJFHONDERD waterballonnen. Het blijft altijd een vervelend karweitje: je vingers doen pijn van het dichtknopen en je blijft ruim een uur bezig, met iets waarvan je weet dat het niet meer dan tien minuten plezier op zal leveren. Maar als die tien minuten dan losbarsten, dan is het ook feest! Iedereen grijpt naar de ballonnen. Vooral Dragos en Bogdan zijn gewilde slachtoffers.

Omdat we toch al nat zijn, duiken we maar meteen het zwembad in. Snel wordt het volleybalnet erbijgehaald en in het water begint een spectaculaire wedstrijd met alles erop en eraan: spelers, supporters, ballenjongens... het enige wat ontbreekt is een scheidsrechter, waardoor we het niet zo nauw nemen met de regels. Als Neus vervolgens met een salto achteruit het water inspringt, zijn we er helaas allemaal getuige van dat hij zeer onder de indrukis van al het vrouwelijk schoon in het bad.

De keukenploeg bestaat vandaag, zoals dat hoort bij een barbecue, uit alle mannen: Bogdan, Frank, Erik, Dragos en Ruud. De eerste drie ontfermen zich over de kolen, Dragos kijkt daarbij toe omdat hij een hekel heeft aan barbecuen, en Ruud duikt met Berte en Floor (toch?) de keuken in om al het eten te bereiden. We maken veel vlees en diverse salades om op deze feestdag een bijpassende maaltijd te kunnen serveren.

De feestdag wordt afgesloten met een enorm kampvuur. De bedoeling was dat we daar een groot afscheidsfeest zouden houden. Het pakt echter anders uit. De kinderen beseffen dat ze na deze laatste avond terug naar huis moeten, terug naar de armoede, naar te zwaar werk, naar uithuwelijking en de tranen beginnen te stromen. Het besef waar we deze kinderen nu weer naar terugsturen, wordt ook velen van ons te veel en bijna niemand houdt het meer droog. Er wordt druk geknuffeld en getroost, maar lang is onduidelijk wie wie troost. Gelukkig wordt het later op de avond toch nog een feestje als verschillende kinderen een lied beginnen te zingen dat wij ze hebben geleerd. Onze poging was om ze Potje vet te leren. Het enige gedeelte dat de kinderen echter kunnen onthouden is 'potje, potje, potje, potje'. Ze rennen om het vuur heen, terwijl ze luid 'potje potje potje' roepen.

De kinderen gaan nog even slapen en wij blijven gewoon wakker tot twee uur. Dan zal de bus ons komen ophalen. Als de kinderen om kwart voor twee gewekt worden, herhaalt zich het tafereel bij het vuur. Iedereen neemt emotioneel afscheid van iedereen en we gaanop weg naar Boekarest. Onderweg stuiten we op een wegversperring. We mogen er niet door en zouden een omweg van ruim een uur moeten nemen. We proberen de mensen bij de versperring om te kopen, maar daarvoor zijn ze niet gevoelig. Na veel gezeur dat we op tijd bij het vliegveld aan moeten komen, worden we na tien minuten doorgelaten.

De volgende problemen beginnen op het vliegveld. We komen er na twee weken achter dat Linsey eigenlijk helemaal niet zo heet! Ze mag niet mee met het vliegtuig, omdat haar roepnaam, waarop haar kaartje staat, niet in haar paspoort staat. Ze zou alleen meemogen als ze een nieuw ticket zou kopen. Gelukkig bleek Imkes overredingskracht uiteindelijk ook voldoende.

De reis verloopt verder voorspoedig, tot vlak voor de landing. We komen in lichte turbulentie terecht, waarna Frank door het vliegtuig roept: 'Dat vind je zeker wel leuk, of niet Ruud!' Ruuds antwoord is:'Dit is geen turbulentie, die piloot is gewoon niet zo goed!' Enkele passagiers kijken verschrikt op. Als de turbulentie heviger wordt, zitten Frank en Erik met de handen in de lucht alsof ze in een achtbaan zitten. De landing verloopt verder soepel. Na nog watoponthoud op het vliegveld en een rit van ruim anderhalf uur, komen we weer aan op school, waar we worden opgewacht door de rector, die alle verhalen snel wil horen. We nemen afscheid van elkaar ennemen ons vooral een goede raad ter harte: Bedenk dat alle mensen waarover je hardop iets wil zeggen, vanaf nu weer gewoon Nederlands spreken!

Hoewel we al veel leerzame momenten achter de rug hebben, begint de tijd van het echte nadenken hierover nu pas. Nu we terug zijn in Nederland, zijn de contrasten nog veel duidelijker dan in Roemenië en kan het echte verwerken beginnen. We gaan nu genieten van een welverdiende vakantie, waarna we snel zullen afspreken om alles een goede plaats te geven.

Ik wil iedereen die ons avontuur in Roemenië gevolgd heeft, iedereen die gereageerd heeft en iedereen die op welke manier dan ook iets heeft bijgedragenaan het slagen van dit project heel erg bedanken! Verder nog één mededeling van huishoudelijke aard: iedereen is natuurlijk welkom om mijn reisverhalen te blijven volgen, vanaf vrijdag schrijf ik ze vanuit Vietnam en Cambodja, maar voor degenen die alleen dit project volgden is dit hét moment om je af te melden van de e-mailnotificaties! Hou het hier dan alleen nog af en toe in de gaten(deze week en over vier weken) om nieuwe foto's uit Roemenië te bekijken!