In de nacht van donderdag op vrijdag, na het schoolfeest, vertrekken we om half drie richting het vliegveld van Keulen voor ons project met zwerfkinderen in Roemenië. Na een voorspoedige vlucht, alleen verstoord door een lastige krijsbaby, komen we aan op het vliegveld van Boekarest. Daar worden we opgewacht door Ellen, die deassistent van Nederlandse bodem is inhet inloophuis. We beginnen aan een lange busrit naar Constanta, waarin we zien dat Roemenië een land is van straatkinderen, straathonden, straatventers, straatprostituees (de vrachtwagenchauffeur voor ons gooit er zo een buiten, waarna ze zich klaarmaakt voor de volgende klant) en zéér schone toiletten langs de snelwegen! (Dat laatste was overigens zonder sarcastische ondertoon). Het verkeer is een chaos en met name rechts inhalen is de normaalste zaak van de Balkan.

We slapen in een studentenhuis dat verborgen ligt in een druivenstruik. Na het lossen van onze bagage vertrekken we naar Casa Sami, het inloophuis. Op dit moment zijn er geen kinderen meer aanwezig, dus krijgen we de grande tour door het gebouw. Het is klein, erg krap, maar heel functioneel ingericht. In overleg maken we het programma voor de komende dagen, waarna we door Ellen bij haar thuis worden uitgenodigd. De dames moeten likeur drinken en de heren jenever, allemaal zelfgestookt. De drank slaat aan, want Frank gooit een glas kapot en Imke en Ruud vallen van de trap.

We doen boodschappen, waarna ons eerste grote avontuur begint: de weg terug naar ons huis vinden zonder begeleiding: veel te vroeg stappen we uit de Maxi Taxi en in haar beste Roemeens vraagt Imke de weg, waarna we nog steeds een uur door de stad dwalen om de weg te vinden. Als we vlakbij ons huis zijn, zegt Erik:'Vinden jullie ook niet dat mijn tas een vreemd geluid maakt?' Als hij binnen zijn tas openmaakt, blijkt dat Frank zijn chocoladedanoontje opengebarsten is in de tas van Erik. Boodschappen, wegenkaarten en zijn scheetkussentje zijn helemaal vochtig en bruin.

Terwijl Erik en Frank alles schoonmaken, vecht de rest uit wie de ventilator op de kamer mag houden. Daarna spelen we nog een spel met letters waarin vooral Imke erg goed blijkt te zijn. Sommigen gaan naar bed. Linsey, Vivian, Frank, Erik en Ruud blijven nog een tijdje op het balkon zitten en discussiëren over de uitspraak van het Roemeens, theorieën over Nine Eleven, je keel wel of niet open kunnen zetten en redenen waarom Duitsers niet ons land binnen gelaten zouden mogen worden. Tegen twaalven gaan we naar bed.

Op deze eerste daghebben we trouwens al twee aanvaringen met de politie gehad. De eerste keer werd ons busje aangehouden voor een inspectie, de tweede keer, toen we de meegebrachte kleren naar het inloophuis aan het brengen waren, werden we aangehouden op verdenking van straatventerij!