Op Schiphol verzamelt zich een groep Nederlandse reizigers op weg naar Sri Lanka. Het zijn er erg veel, te veel voor één groep en daar ben ik blij om: er valt nu al een onderscheid te maken tussen 'Djoser'- en 'Fox'-mensen. Wie mijn Costa-Ricadagboek heeft gelezen, snapt wat ik bedoel. Als ik in Colombo labels op de tassen bekijk, blijkt dat ik elke reiziger juist heb ingeschat en al snel blijven alleen de Djosermensen over bij ons groepje. Ik vraag me af wat dit Foxvolk helemaal in Sri Lanka zoekt, een land van culturele en religieuze schatten en een rijke natuur, als je veel goedkoper dezelfde zon kunt aanbidden in Alanya.
Vreemde landen hebben bijzondere manieren van welkom heten, die zich uitdrukken in interessante borden. Na de landing in Amman in Jordanië vertelt het eerste bord ons 'LADIES INSPECTION'. Ernaast is een hokje waarin vrouwen verdwijnen. In Sri Lanka zijn ze nog gastvrijer. Daar zegt het eerste bord: 'POSESSING ILLEGAL DRUGS CARRIES DEATH PENALTY'. Na het afhalen van de bagage zijn ze gelukkig vriendelijker en staan Singalezen klaar om westerse toeristen te begroeten door ze een krans om te hangen van verse bloemen.
We vlogen met Royal Jordanian. Ruime zitplaatsen en heel redelijk eten, en uiteraard halal. Dat het een islamitische luchtvaartmaatschappij betreft, valt vaker op. Zo kun je op een scherm voortdurend volgen in welke richting Mekka ligt en hoever we daarvandaan zijn.
We arriveren in Colombo rond zes uur 's ochtends en het is er al broeierig en 30°C, dus dat belooft wat. Als ik na een bad en een dutje een rondje door het vissersdorp Negombo wandel, wordt me om de paar meter gevraagd of ik soms een tuktuk wil. De opdringerigheid lijkt Srilankanen eigen. Hopelijk is dat anders in de dunbevolktere gebieden.
21:00u.: In bed na een traditioneel Srilankaans buffet. De curry's zijn erg lekker, maar als het zo blijft, zijn mijn smaakpapillen dood als ik terugkom in Nederland. Voor kenners: enigszins vergelijkbaar met KongPaosaus, mits goed uitgesproken. Morgen vertrekken we vroeg naar Anuradhapura, één van de hoeken van de 'culturele driehoek'.

12 juli 2008

Vandaag een literair verantwoord stukje reis: we reden langs uitgestrekte rijstvelden vol arme boeren en waterbuffels, wat aan een wel heel bekend boek deed denken. Met de verfilming daarvan in het achterhoofd, wachtte ik geduldig tot zo'n buffel een tijger zou gaan ombouwen tot een berg braadworst. De enige tijgers in dit land zijn echter Tamils, waarmee de Singalezen, ook nu nog, in hevige burgeroorlog zijn. Daarom lopen er overal, zelfs in hotels, gewapende militairen rond, die, alweer, doen denken aan ons koloniale verleden met hun typische pakjes aan.
We reden langs ananas- en kokosplantages en een 'houtzagerij' waar gewoon nog zes mensen het werk doen van één machine. Van Arbo hebben ze ook nog nooit gehoord, lijkt het door de manier waarop ze met hun messen omgaan.
We stoppen om te lunchen in Kurunegala en maken daar een traditionele Srilankaanse bruiloft mee. Na het zeer christelijke Negombo begint alles langzaamaan het boeddhisme te ademen. Overal staan boeddhabeelden en stoepa's. In Mihintale beklimmen we een berg tot bijna aan de top. Als we het heiligdom boven bereiken, moeten we uit respect op blote voeten verderklauteren over de rotsen. Onbewust overtreden we elke regel: sjaals waaien af waardoor schouders zichtbaar worden, we lopen rechtsom om een stoepa heen en tot overmaat van ramp fotograferen we onszelf met onze rug naar een boeddhabeeld. Boze gezichten alom, maar ook hier geldt: rupees doen wonderen!

Bij het hotel duiken we (de jonge garde dan) meteen in het zwembad, tussen de libellen, wespen en kikkers. We lummelen met een surfboard (waarom bedenkt altijd als ik op vakantie ben iemand dat domme spel?) en na een frisse douche kunnen we eten. Weer curry, minder scherp gelukkig.
Nu lig ik voor het eerst van mijn leven onder een klamboe tegen de malariamuggen in een kamer vol gekko's. Morgen gaan we verder op de fiets.