Het mooiste onweer dat ik ooit zag, was vanuit de trein richting Trondheim. Tot vandaag! Vanuit een vliegtuig is het nog veel mooier, zeker als je er middenin zit. Het levert wel de nodige turbulentie op en, erger, drie uur vertraging omdat we moeten uitwijken naar een ander vliegveld. ´t Was net een soort achtbaan.

Wat later bracht Walibi Airlines ons toch naar Orlando, waar het gedoe begon. Dat die Amerikanen bang zijn, ok. Maar dat het anderhalf uur moet duren voor je in de vervolgvlucht zit!! Poortje door, paspoortcontrole, formuliertje invullen, bagage twee keer door de scan, poortje door etc etc. Wims paspoort werd ingenomen in verband met een traveller´s survey. Alsof we nog niet genoeg vertraging hadden.

24 uur na thuis vertrokken te zijn, landen we in San Jose, en gelukkig zitten er op deze landingsbaan wél ribbeltjes om te remmen!

Altijd als ik in een vliegtuig zit, moet ik eraan denken dat ik vroeger altijd stewardess wilde worden, niet wetend dat er ook een mannelijke variant van bestond. Maar dat terzijde. Wc´s zijn hier bijna net zo smerig als hudo´s en dixi´s. Ze spoelen niet fatsoenlijk door, dus je mag nooit wc-papier eringooien want dan raken ze verstopt! Gebruikt wc-papier moet gewoon in de vuilnisbak!

Morgen hebben we een hele dag vrij in San Jose, de hoofdstad van Costa Rica.

20 juli 2007

Wie onze reisverhalen van vorig jaar kent, herinnert zich wellicht dat ik op vakantie niet graag Nederlanders tegenkom en ze voortdurend afzeik. Wie kent niet meer de verhalen over Pro en Zac uit IJsland? Dit jaar doen we een groepsreis, met achttien andere Nederlanders. En dan zou je verwachten dat er wel weer iets tussen zit, maar hoe saai! Ze zijn allemaal leuk! Nu is er natuurlijk pas één dag voorbij en is het moeilijk de irritatiegrens nu al te bereiken, maar ik hoop dat dat nog een beetje verandert! :P

Vandaag verkennen we San Jose. Het eerste wat opvalt zijn de openstaande putten. Uitkijken waar je loopt is de boodschap, anders lig je in het riool! Op elke straathoek (minstens!) zit iemand loten te verkopen. Vreemde gang van zaken als dat van al die mensen hun brood is.

Pleinen als de Dam zijn hier ook, alleen zijn de duiven hier vervangen door papegaaien! Kijk vooral omhoog en zie de palmen vol zitten!

San Jose is niet echt toeristisch. Op straat vind je nergens ansichtkaarten. Op het postkantoor vonden we uiteindelijk één loket waar ze werden verkocht. Geen keuze. Gewoon: How many? En dan werden ze afgeteld. De kaarten waren duidelijk al ooit gebruikt als onderzetters, kladblaadje en prijskaartje, dus als je er binnenkort zo één in je brievenbus vindt: ze waren al zo! Ik heb ze niet zo verfomfaaid.

Morgen zitten we de hele dag in de bus om naar de Pacifische kust te gaan.