We zitten in de bus naar het kamp. Ik ben hier de enige zonder kotszakje maar Carmen (de psychologe) keek niet bedachtzaam toen ze langs me liep dus ik denk dat Andrea het wel binnen kan houden deze weg (hopelijk). Toch nog even schrijven wat we gister hebben gedaan, het was mijn beurt maar ik ben het dus vergeten.
Acht uur beneden in het hotel om even met z´n allen op het strand te kunnen ontbijten. Toen de maxi-taxi naar Casa Sami. Bij Casa Sami zijn we eerst even naar boven gelopen om te vragen wat we konden doen. Niks, spelletjes spelen met de ouderen. Dus naar beneden gegaan de pingpong tafel opgezet en toen gingen er een paar meedoen. Halverwege kwam een van de ouderen, de naam kan ik me niet herinneren maar ze was wat dikker (zwanger?), zwart haar in een knot en had een roze shirtje aan, om aan Roy te vragen of hij mee wilde gaan schaken. Later werd er ook gedammed, geligrettoted en heb ik nog een leuk 'schud kaarttrucje' geleerd. Ongeveer de helft van de groep was ondertussen naar de winkel geweest om, ik dacht, de laatste spullen voor het kamp te kopen en ontbijt voor vandaag.

Rond half twee kwamen de kinderen. Als eerste twee kinderen van Corbu (de 24/7 opvang waar we gister waren geweest) die bleven een dag bij Casa Sami zodat ze die niet ook nog eens om 5 uur zouden moeten halen. Later kwam de rest. Geweldig vind ik het als die binnen komen rennen en je meteen een knuffel geven, 'pepsi cola' met je gaan doen of 'kirrkie, kirrkie' roepen wat betekent dat ze op je rug willen. Dat is ook het leuke aan de kinderen hier, ze zullen je nooit arrogant aankijken, denken dat ze alles beter weten of zich 'tè goed' voelen voor een spel.
Nadat ik buiten bijna een rode hand had opgelopen van het handje clap ben ik naar binnen gegaan waar een paar kinderen origami aan het uitproberen waren. Best leuk, kan ik dus niet. De kinderen werden druk en er ontstond een heisa om wie er op mijn schoot mocht zitten. Nazar stak zelfs haar middelvingertje op. Sanne kwam toen op het brilijante idee om maar te gaan tekenen. Volgens mij heeft ze samen met Eef voor bijna elk kind een tekening gemaakt omdat ze er allemaal een wilden. Tekenen is niet mijn beste vak, en al helemaal niet met wasco, dus ging ik even langs Ilse zitten om nog een klein beetje origami te doen.
Rond vier uur gingen de kinderen naar huis en moesten wij gaan opruimen. Om de een of andere manier vind ik dat hier veel minder erg dan thuis. Ik deed de woonkamer/kleine keuken. Halverwege het dweilen kwam Roxy mijn dweil afpakken om ook een stukje te doen. Erg lief, al liep ze de hele tijd door het natte heen. Toen alles klaar was en we onze was hadden opgevouwen en in de tas gestopt gingen we op de Maxi-taxi wachten voor de weg terug. De eerste reed ons gewoon voorbij en de rest van de busjes waren geen maxi-taxis dus stonden we zo lang te wachten datLori (begeleider) samen met haar man hand in hand kwam checken hoe het met ons ging. Twee minuten later was het busje er.
Terug in het hotel hadden we afgesproken om even een korte pauze te nemen en dan naar Mamaia te gaan om even winkeltjes te bekijken en te eten. Ilse ging rustig op een terrasje zitten en de rest ging even souvenirs etc kopen. Michelle, Eef, Sanne en ik gingen samen de winkeltjes af. Onderweg kwam er een man op ons of met een gloed nieuwe Iphone, of we die wilde hebben. Natuurlijk niet! Later kwam hij nog een keer terug waarop Sanne nog eens: 'go away' zei.
We aten weer bij Baff een grill restaurant. Met lekkere lange wachttijden voor het eten. Dus gingen Ruud, Jur en Roy terwijl we wachtten op het hoofdgerecht even de taxi nemen omnog snel even iets te halen in het winkelcentrum. Ze waren (tot mijn verbazing) op tijd terug. Ilse kwam erachter dat Jelle haar sigaretten had geklikt en we besloten hem een keer terug te pakken: hij had een hele tas vol met souvenirs op de tafel van het restaurant laten liggen die Ilse dus maar weer had meegenomen. Ik stopte hem in mijn tas en we zouden kijken wanneer hij er achter zou komen (en dan nog een week wachten met vertellen dat wij hem dus hadden). Pas in het hotel kwam hij erachter. Al hebben we het geen week volgehouden met niet vertellen maar, maar twee minuten. Wat voor hem wel twee héle stressvolle minuten waren, haha.

Groetjes!!
Naima