In Midden-Amerika mogen bussen om de een of andere reden nooit doorrijden tot aan het hotel. In Honduras moeten we zo ver van het hotel af parkeren dat we in pick-uptrucks moeten stappen om het centrum te bereiken. Dat is een attractie op zich. Op het randje van de achterbak balancerend hobbelen we over de kinderkopjes de steile wegen omhoog. Kregen we in Pacaya nog eigen-risicowaarschuwingen, hier mogen alle gevaarlijke acties gewoon op verantwoording van de organisatie.

Omdat we maar één nacht in Honduras blijven en wij toch een berg wasgoed hebben, beginnen Robin en ik ons verblijf in dit land met een handwasje. We mogen gebruik maken van de droogzolder omdat de was daar door de hitte snel droogt. Na een korte siësta lopen we naar een restaurantje waar we heerlijk eten. Natuurlijk wel weer met een mandje vol tortilla´s in plaats van brood. Tussendoor vindt Robin eindelijk nog een paar slippers, waar hij al een week naar op zoek was, omdat zijn oude zijn gesneuveld in Mérida.

De volgende morgen bezoeken we de hoofdattractie, de reden dat we dit land even aandoen: de tempels van Copan, een prachtig Mayacomplex. Het lijkt wel of ze steeds mooier worden naarmate de reis vordert. Deze tempels doen me zelfs erg denken aan Ta Prohm in Ankor Wat. In de brandende hitte klauteren we over de leuk opgestapelde oude stenen, terwijl de prachtig gekleurde grote papegaaien ons om de oren vliegen. Nadat we het complex uitgebreid bekeken hebben, gaan we het museum nog in, waar we indrukwekkend beeldhouwwerk voorgeschoteld krijgen. Normaal ben ik niet zo van de musea bij dit soort parken, maar dit museum is echt een must bij een bezoek aan Copan.

We verlaten Honduras om weer terug te gaan naar Guatemala. Daar lunchen we in een enorme vreetschuur waar ze zo schrikken van 24 klanten in één keer dat ze de friet maar half gaar uit het vet halen om het tempo bij te kunnen benen. We stappen weer in de bus en proberen te vertrekken. We horen een harde knal. Ik kijk uit het raam en kijk in de ogen van Victor, de chauffeur, die ook niet snapt wat er gebeurd is. Daarom geeft hij maar weer gas. Een nieuwe knal volgt en gaat nu ook gepaard met het gevoel of er een klein kind verpletterd wordt tussen de wielen. Nu gaat Victor toch maar eens controleren wat er gebeurd is. Het door hem zelf getimmerde krukje dat we als opstapje gebruiken om de bus in te komen heeft een ware metamorfose ondergaan: het is nu twintigdelig! Diepbedroefd over dit tragische verlies neemt onze chauffeur weer plaats achter het stuur om ons naar de ecolodge in de jungle te brengen. In het dorpje Rio Dulce stappen we over op een boot die ons naar een volgend avontuur brengt.