Voor ik begin aan het verhaal over El Salvador geef ik even twee belangrijke stukjes basisinformatie over dit interessante land! Ten eerste: El Salvador heeft met 600.000 vuurwapens in dit kleine staatje de hoogste vuurwapendichtheid van Midden-Amerika. Dat zie je ook overal. Bij tankstations wordt bijvoorbeeld niet over uw en onze eigendommen gewaakt met videocamera´s, maar met uzi´s. Ten tweede: El Salvador heeft tot nu toe het dunste toiletpapier dat ik ooit heb gezien. Met de variërende, doch nu weer zeer dunne toestand van onze ontlasting, heeft dat inmiddels alweer heel wat bruine vingers opgeleverd.

Tot zover wat belangrijk is om te weten. We slapen in een groep kleine huisjes gelegen in een soort Gaudiaans Guellpark. In de tuin staan overal kleurig bij elkaar gemozaïekte dieren. Omdat het vandaag maandag is, is alles gesloten, waardoor we alle excursies van twee dagen in één dag moeten proppen. (Wederom) slecht geregeld door Baobab. We vertrekken op onze excursiedag al vroeg naar Joya de Ceren, een Mayadorp dat bewaard is gebleven doordat de plaatselijke vulkaan alles overspoeld heeft met lava. Ons wordt een soort Pompeï beloofd, maar we krijgen alleen maar een verzameling oude stenen waar we alles over te horen krijgen door een Spaanse gids die maar half wordt vertaald. Werelderfgoed is dus niet altijd een garantie voor interessante uitstapjes.

De tweede stop van vandaag is het nevelwoud Cerro Verde National Park. Dit zou een daglange excursie zijn, die wordt gereduceerd tot een hardloopwedstrijd van een kwartier. Bij aankomst verandert het nevelwoud in een regenwoud en valt het water opnieuw met bakken uit de lucht. We wachten een minuut of tien tot het minder wordt en gaan naar de ingang van het oerwoud. De ingang wordt gemarkeerd met een deur, wat de sarcastische instelling die we vandaag toch al hebben versterkt. In sneltreinvaart rennen we door het bos, waar alle mooie vergezichten aan het oog onttrokken zijn door dichte mist. Vijftien minuten en één uitleg van de gids later bereiken we de achterdeur en de bus. Als we wegrijden trekt de hemel weer helemaal open.

Nog één programmaonderdeel te gaan vandaag: Tazumal. Dit zijn weer Mayatampels, maar veel kleiner en minder indrukwekkend dan de sites die we al gezien hebben. Ook al is de hoofdtempel van dit kleine complex best wel mooi, we zijn inmiddels zo melig dat we hem na een rondje eromheen links laten liggen en uitgebreid foto´s gaan maken van de plaatselijke hagedis. Het beest zit hoog in een boom en werd daar ontdekt door een toevallig aanwezige Friese bloemist, die ons erop wees.

Na deze enerverende dag zitten we nog lange tijd in de bar om toch nog iets van vandaag te maken. Dat lukt ons aardig, tot de nachtportier graag wil gaan slapen en we naar onze hut worden gestuurd.

De volgende dag kost het ons de nodige moeite om in Honduras te komen. Eerst worden we hardhandig klemgereden door de politie. Onze buschauffeur krijgt een bekeuring voor het niet verlenen van voorrang, terwijl hij door groen van rechts kwam op een voorrangsweg. Na dit incident worden onze paspoorten ingenomen aan de grenspost en krijgen we die pas terug na veel praten. Het onoverkomelijke probleem: ze kennen hier geen tussenvoegsels, dus iedereen die ´van´ tussen zijn voor- en achternaam heeft staan, heeft een probleem. Als ook dat allemaal is opgelost staan we, met de stomste stempel die ik ooit in mijn paspoort kreeg, in Honduras.