De Sumiderokloof is volgens sommige reisgidsen en Yorin Travel een sterk vervuilde canyon en een bezoek hieraan wordt afgeraden. Omdat de foto´s in mijn reisgids nogal indrukwekkend zijn, wil ik dat graag zelf beoordelen, dus vertrek ik met tien anderen naar de kloof. Ons is een zware autorit van twee uur beloofd, die in werkelijkheid slechts drie kwartier duurt. Gelukkig maakt dat bij het opstappunt niks uit, waardoor we snel een boot in kunnen, nadat we voorzien zijn van een fel oranje zwemvest.

We hadden verwacht in roei- of raderbootjes door de canyon te varen, maar we worden neergezet in razendsnelle speedboten: een aangename verrassing. We varen eerst een stuk over de rivier, waarna we de ingang van de kloof bereiken. Op het hoogste punt zijn de rotsen een kilometer hoog en op het diepste punt is de rivier 220 meter diep. In een soort wedstrijd met twee andere boten met toeristen vliegen we over het water, hier en daar hevig schokkend en wankelend door de golven die de andere boten veroorzaken.

Na enkele bochten komen we inderdaad in een klein stukje waarin veel afval ligt. Het stinkt niet, zoals de gidsen beweren, maar erg fraai ziet het er niet uit. Toch is dit ene bochtje geen enkele reden om deze excursie niet te maken. We varen in totaal ruim zestig kilometer langs de rotsen, een bijzondere waterval en pelikanen, reigers, apen en krokodillen.

We keren terug naar San Cristobal. Hier ga ik lunchen met wat mensen die die ochtend een indianendorpje bezocht hebben. Het is grappig om te zien dat zij echt geloven dat die indianen daar voor zichzelf al die rituelen zitten te doen en niet willen zien dat de gids ze gewoon betaalt om de toeristen te plezieren. Dat was voor mij al reden genoeg om voor de kloof te kiezen: liever geologische bijzonderheden dan namaakfolklore.

In de tussentijd is er een hevig noodweer losgebarsten. De regen valt met bakken uit de lucht, waardoor ik op een lunch bij een Italiaans restaurant na, de middag doorbreng in mijn kamer. Als het eindelijk weer droog is, is het onderhand tijd voor het diner. We krijgen een tip over pizza´s van een halve meter doorsnee, maar dat restaurant kunnen we niet vinden. Op basis van een andere tip komen we terecht in een Thais / Vietnamees / Libanees restaurant. Omdat er een falafelschotel op het menu staat en ik daar gek op ben, zet ik voor één keer mijn anti-vegetarische principes aan de kant en ga voor deze, volgens de kaart, Libanese specialiteit. Als voorgerecht neem ik een Vietnamese loempia. Die lijkt totaal niet op een echte Vietnamese loempia, en is helaas ook helemaal niet lekker. Het hoofdgerecht is gelukkig heerlijk.

Omdat het sfeertje in dit restaurant erg leuk is, besluiten we hier te blijven om nog de nodige cocktails te nuttigen. Met een groepje bestellen we eerst de felgroene jade-cocktail. Erg lekker is hij niet, maar we worden er wel gezellig van. Robin bestelt een of andere Indiase cocktail. Die is op smaak gebracht met allerlei kruiden en echt heel erg smerig, dus ik stap maar over op eenvoudige pina colada´s. Om een uur of elf rollen we ons bed in. Morgen winnen we toch een uurtje omdat we de grens gaan oversteken naar Guatemala.