De belangrijkste benodigdheid in de bus is vandaag de plastic zak. We hebben een lange reisdag voor de boeg over een weg die ons hoog de bergen in leidt, via ontelbare haarspeldbochten. Onderweg zullen we gelukkig stoppen bij twee watervallen om de verveling te doorbreken en de evenwichtsorganen te laten bedaren.

Dan blijkt dat niet alleen de bochten voor de nodige spanning gaan zorgen. In de weg zijn hier en daar gaten naar de afgrond geslagen, waarvan we alleen maar blij kunnen zijn dat ze er al lagen vóórdat wij erlangs reden. Voor ons rijden steeds veel te zwaar beladen vrachtwagens die dus in hun één stapvoets de berg oprijden. Dit leidt tot interessante inhaalmanoeuvres die gelukkig steeds nét goed gaan. Als het een tijdje te rustig is geweest stuiten we op een wegblokkade. In de berm staan mensen met een zak aan een stok om geld in aan te nemen bij wijze van tolweg. De chauffeur herkent deze mensen als zwendelaars en geeft extra gas om de barricade te doorbreken. Hij weet wel hoe je een dagje in de bus zitten leuk kunt maken.

De eerste tussenstop maken we bij de waterval Misol-Ha, een redelijk hoge waterval die bestaat uit drie delen, waar je ook achterlangs kunt lopen. Aan de voet hiervan wordt door sommigen al hevig geowld. We gaan op weg naar de volgende waterval: Agua Azul. Omdat het flink geregend heeft is het water minder azuur dan de naam doet vermoeden. Ondanks dat het water erg koud is, nemen verschillende mensen een ´duik´ in het veertig centimeter diepe zwemgedeelte. Opmerkelijk is, dat de badmeesters niet zoals bij ons gewoon fluitjes hebben, maar dubbelloops jachtgeweren.

Langs het water staan veel standjes waar we een half gevulde empanada eten. Dat Mexicaanse eten komt me trouwens na vijf dag al behoorlijk de strot uit. Ik had me daar erg op verheugd, maar Mexicaans in Nederland is echt veel lekkerder dan die droge bonentortilla´s die je hier elke dag maar weer voorgeschoteld krijgt. Robin vult aan dat hij er in Nederland niet van aan de schijt raakt. Als we op een bankje gaan zitten om rustig wat te lezen, komen er om de twaalf seconden kinderen langs om zooi te verkopen. No gracias accepteren ze niet, ze blijven si, si, si zeggen. We gaan over op plan B: negeren. Dat werkt gelukkig beter.

Na een lange reis door de bergen en over zo´n 429 verkeersdrempels komen we eindelijk aan in San Cristobal de las Casas. Tot grote schrik van enige groepsgenoten in een hotel zonder wifi. Gelukkig is de Tour de France al afgelopen. Hoewel de groep klaagt dat het hier koud is, vind ik de temperatuur voor het eerst deze reis aangenaam. Gelukkig eten we ook eindelijk iets lekkers: broccolisoep en lasagna con carne. Er is nog even wat gedoe omtrent de excursies van morgen, omdat dat allemaal nogal slecht geregeld is, maar uiteindelijk staat toch vast dat ik morgen door de Sumiderokloof zal gaan varen.