Ook voor vandaag heb ik het traditionele ontbijt besteld. De man van de receptie verzekerde me gisteren dat dat hier wel heel bijzonder wordt klaargemaakt. Omdat ik bekend sta om mijn culinaire ontdekkingsreizen, ga ik daar natuurlijk voor. Als ik mijn bord krijg, zie ik dat ik precies hetzelfde eiergerecht als gisteren krijg, waar ze een pot erwtjes en worteltjes overheen hebben gekieperd. Het is niet vies, maar toch ook niet echt speciaal.

Voor we het tempelcomplex in Uxmal binnengaan, krijgen we een rondleiding door een Mayadorpje dat in de buurt ligt. Nou ja, rondleiding... een Maya met een cowboyhoed neemt ons, na een verhaal over de plaatselijke kapokboom, mee een souvenirshop in. Daar pakt hij alle souvenirs even vast en vertelt erbij wat ze met de Maya´s te maken hebben. ik heb het gevoel dat ik in een slechte Telsell-commercial ben beland. Als ik de tuin achter de winkel inloop, schieten alle aanwezige Maya´s ineens onder een overkapping en gaan daar heel hard zitten doen alsof ze al die troep zelf maken. Een vrouwtje zit bij een beschilderde schaal en kijkt lang wat ze zal gaan doen. Als ze in de gaten krijgt dat ik echt niet wegga voor ze laat zien dat het echt handwerk is, gaat ze willekeurige vierkantjes in de schaal zitten tekenen. Erg geloofwaardig is het niet.

De rondleiding gaat verder. We krijgen van alles te horen over de planten die in dit dorpje groeien en mogen even later een tortillafabriekje bekijken. Dit is wel erg leuk om te zien. Er staat een ingenieuze machine waar de bonenpulp in wordt gegooid. Vervolgens snijdt en bakt het apparaat de lapjes tot verse tortilla´s. Het is jammer dat er overal in deze fabriek een penetrante urinelucht hangt.

Eindelijk komt de rondleiding tot een einde en verplaatsen we ons naar het hoogtepunt van deze dag: het tempelcomplex van Uxmal. Dit complex vind ik nog een stuk mooier dan dat van Chichén Itzá, al was het maar omdat hier echt een hoge piramide staat, de piramide van de tovenaar. De Maya´s geloofden dat deze piramide in één nacht door een dwerg gebouwd is. We lopen door de verschillende tempels en mogen er hier en daar zelfs op klimmen. Na anderhalf uur worden we door de gids vrijgelaten in deze grote speeltuin. Het is echter zo heet dat Robin en ik in de schaduw gaan zitten waar we een Friese bloemist treffen die hetzelfde plan heeft opgevat. Ze niet benijdend kijken we vanaf een afstandje hoe de anderen klimmen naar de toppen van de tempels. Wij vermaken ons beneden ook uitstekend.

Tegen de middag verlaten we het complex om te gaan lunchen. Het wordt een interessante lunch, al was het maar omdat Robin onze groepsgenoten wijs aan het maken is dat hij in zijn vrije tijd aan erotisch volksdansen doet. We krijgen kip die is klaargesmoord in een vuurkuil. Dat dit niet de beste methode is, blijkt als ik mijn tanden zet in een flink stuk roze, rauw gevogelte. Dat voorspelt natuurlijk al waar ik naartoe wil met de titel van dit verhaal...

De chauffeur van onze bus weet ook voor de nodige sensatie te zorgen. Hij staat de dames van onze groep een beetje te imponeren door met zijn zakmes te spelen. Als hij probeert een gevonden vrucht door te snijden, neemt hij zijn halve duim mee. Snel vlucht hij de keuken in om verzorgd te worden, terwijl hij op de plaats van het incident een bloedbad achterlaat. Als hij weer in staat is om een bus te besturen vertrekken we. Onze reisleider laat echter in alle consternatie zijn tas met onder andere onze fooienpot liggen, waardoor we halverwege nog een keer terug mogen.

Na een lange dag komen we aan in Campeche, zoals bijna alle plaatsen die we aandoen, werelderfgoed volgens Unesco. Waarom snappen we niet zo goed, want zo bijzonder is het niet. Na een korte stadswandeling belanden we bij een Cubaans restaurant, waar we genieten van een heerlijke maaltijd. Het genieten slaat echter snel om. De rauwe kip wreekt zich en samen met diverse andere groepsgenoten, waaronder Robin, vluchten we naar het hotel, alwaar we een nacht ingaan vol interessante geluiden. Morgen heet mijn beste vriend Loperamide.