De dag begint goed met een bord met tortilla´s, eieren en tomatensaus. Ik koos natuurlijk voor een traditioneel ontbijt, zonder te weten wat ik bestelde, maar daar heb ik nu helemaal geen spijt van. Na het ontbijt stappen we in de bus naar Ik Kil, een cenote. Cenotes zijn oorspronkelijk ondergrondse bronnen, die vroeger door de maya´s werden gebruikt om hun water vandaan te halen en om mensen in te offeren. Nu is het een prachtig natuurlijk zwembad, omgeven door een hoge en perfect ronde junglewand.

We duiken vanaf de hoogste ´duikplank´ de cenote in en zwemmen tussen de ontelbare zwarte vissen die in het heerlijk koele water zitten. Vanuit het water reiken boomwortels tot de hemel. We zijn hier aangekomen voor openingstijd en toch binnengelaten, waardoor we de enigen zijn diein dit, anders drukbezochte paradijsje rondzwemmen.

Na ons bezoek aan de cenote rijden we door naar Chichén Itzá. Ook hier komen we in alle vroegte aan, zodat we bijna de enigen zijn op de site en we veel foto´s kunnen maken zonder mensen erop. Chichén Itzá is een oude Mayastad vol ruïnes waar we door onze Nederlandse gids een mengsel van archeologische informatie en mythen krijgen voorgeschoteld. Op het terrein zijn onder andere een soort sterrenwacht, een sportveld, diverse offerplaatsen en nog een cenote waarin de resten van 250 mensen, voornamelijk jongetjes van een jaar of zeven, zijn teruggevonden. Het meest maakt echter de piramide midden op de site indruk op mij. Niet eens vanwege zijn grootte, want die valt zoals altijd met monumenten waar ik naar uitkijk tegen, maar door alle geniale symboliek die erin zit verwerkt. De piramide is bijvoorbeeld exact zo gebouwd dat het zonlicht op de twee dagen in het jaar dat dag en nacht even lang zijn een optische illusie op het bouwwerk vormt, waarin een goddelijke slang naar beneden kruipt. Daar kunnen onze kerken met hun kruisbeeldjes nog een puntje aan zuigen!

We lunchen in de buurt van Chichén Itzá. Als we de eerste gang van het buffet geplukt hebben, wordt de muziek ineens veel harder gezet. Vanuit het niets verschijnen zes Mexicano´s die een soort Urker klompendans beginnen op te voeren. Het enige wat het bijzonder maakt, is dat ze allemaal een fles of een vol dienblad op hun hoofd laten balanceren tijdens hun dansje. Ook al heeft niemand hierom gevraagd, uiteraard treffen we bij het verlaten van het restaurant iemand aan met een bord met de tekst: pourboire pour les danseurs!

De volgende tussenstop is Izamal. Op weg naar het centrum treffen we hier en daar al wat okergele huisjes aan, die ons voorbereiden op wat komen gaat. Ook Izamal was vroeger een Mayastad, maar deze is door de Spanjaarden volledig vernield. Uit de oorspronkelijke stenen hebben zij hier een groot klooster opgebouwd en dat helemaal oker geschilderd. Binnen treffen we een serie Jody Bernallen aan in pijen die in processie door de kerk wandelen. In de bezichtiging levert dat eerst nogal wat oponthoud op, omdat ik respectvol wacht tot ze voorbij zijn, maar als ik zie dat ze zichzelf niet al te serieus nemen en ze gebaren dat we er gewoon doorheen mogen breken, gaat het allemaal wat sneller. We wandelen nog langs het beeld van Johannes Paulus II, dat herinneringen aan Krakau oproept. We speculeren een beetje over de betekenis van het Spaans op de sokkel. Er staat Ik heb je moeder ... Natuurlijk komen er veel suggesties, maar uiteindelijk blijkt het onbekende voltooid deelwoord gewoon aanschouwd te betekenen.

´s Avonds eten we in een restaurantje waar een singer-songwriter zit op te treden. Hij lijkt sprekend op Chriet Titulaer en leeft zich helemaal in in zijn liedjes, waarmee hij weinig succes oogst. Eigenlijk klapt alleen Robin voortdurend. Het Mexicaanse bier vloeit rijkelijk, waardoor Robin op een gegeven moment op de man afstapt om Volare aan te vragen. Het zit helaas niet in zijn repertoire. Robins tweede poging is Guantanamera, waarmee hij meer geluk heeft. Chriet zet hem in, terwijl bij ons de bierkraan open blijft staan. Om de bebaarde zanger te bedanken zetten we daarna met z´n allen een Nederlandse klassieker in, een toppertje van Heddy Lester. Omdat we willen dat hij het wel kan verstaan, passen we het nummer aan naar het Mexicaans, waardoor 25 aangeschoten Nederlanders In de guacamole van het leven inzetten. En daarin draai je allemaal je eigen nacho mee. Het bleef nog lang onrustig in Mérida...