Thuis had ik al gezien dat we met een erg grote groep reizen en dat we vliegen met ArkeFly. Tot dan toe klonk het alleen als een prijsvechter, maar nu ik erin zit, blijkt het dat ook te zijn. Het is niks meer dan een ordinaire RyanAir-achtige maatschappij, waar je moet betalen voor je drank. Net heb ik de enige maaltijd van de vlucht gekregen. We hebben nog acht uur te gaan tot onze tussenlanding op Cuba en als we meer willen in de tussentijd, moeten we bijbetalen! Daar komt nog eens bij dat we er bij aankomst op het vliegveld achterkwamen dat onze tickets niet eens geboekt waren! Na veel rompslomp is dat uiteindelijk opgelost. Het spijt me, Djoser, dat ik een jaar een uitstapje maar naar een andere operator, maar volgende keer kom ik gegarandeerd weer terug: Baobab heeft voor mij nu al afgedaan.

Die maaltijd van zojuist was een vegetarische, omdat het echte eten op was. Volgens de stewardess is dat omdat economy class geen keuze heeft in maaltijden. Voor mij zit echter iedereen van zijn saté te smullen: we zitten dus gewoon te ver naar achteren in deze kist. Naast me zit een rijkeluiszoontje dat aan zijn accent te zeggen net is ontsnapt uit Kinderen voor kinderen. Bekakt meldt hij de stewardess dat hij vegetarisch eten ´krijgt´, op een toon alsof dat hier vanzelfsprekend is. De rest van de vlucht zit hij voortdurend mee te trommelen en luchtgitaren met de muziek die hij op zijn oren heeft staan. Hij heeft gelukkig een reisgids van Cuba in zijn handen, dus hij zal zo wel uit gaan stappen.Hopelijk kijkt hij ook niet te veel naar links, aangezien ik dit verhaal live zit te schrijven.

Na een tussenlanding op Cuba (dat streept lekker weg op mijn landenlijstje) komen we aan in Cancun. Op dat moment heb ik tien uur niet gegeten. Buiten het vliegveld kan ik zo snel maar één winkeltje vinden. Het assortiment is erg klein, dus ik moet mijn honger stillen met een rol koekjes. Alle Nederlanders uit het vliegtuig bestormen de winkel om water te halen. De eigenaars hebben dat in de gaten en voeren vanaf dat moment een prijsstijging in per minuut. De laatsten in de rij betalen ruim vier keer zo veel voor hun water dan de eersten.

Ondanks dat we doodop zijn van de vervelende vlucht, nemen we nog de bus naar Valladolid. Cancun is een grote toeristische plaats vol luxe resorts en daar zitten we niet op te wachten. Een prachtig verlichte kerk in Latijns-Amerikaanse stijl kondigt aan dat we onze eerste bestemming bereikt hebben. We gooien onze spullen in onze kamer, pinnen en rennen het eerste het beste restaurant binnen. Nou ja... we slaan de Domino´s pizza over. De taco´s smaken goed, alleen jammer dat tijdens het eten iedereen over de Tour de France praat, en daar nog verstand van schijnt / denkt te hebben ook. Na het eten keren we terug naar het hotel, waar we na 24 uur wakker zijn eindelijk kunnen gaan slapen.