Op de laatste dag dat we in Roemenië zijn, staat het bezoek aan de arme gezinnen op het programma. Allereerst passeren we een arme hond: aan de andere kant van een hek staat een loops teefje en de hond probeert uit alle macht door een veel te klein gat in het hek te kruipen. Dit levert mooi foto- en filmmateriaal op!

We beginnen in wat Ellen het Centerparcs-straatje noemt. Hier wonen o.a. de familie Ciriac (Adi en Ionuts) en Alex en Alexandra. Bij Ciriac is niemand thuis, dus we kunnen alleen een blik werpen op het smerige toilet dat we achterom kunnen bereiken. We vervolgen onze wandeling met een bezoek aan het gezin van Erdal. Daarvoor moeten we onder pijpleidingen doorkruipen langs een afgrond. Zo komen we bij veel van de kinderen met wie we op kamp zijn geweest. Ik zie dat het bij de leerlingen meer indruk maakt dan andere jaren, omdat we dit bezoek nu ná het kamp doen, terwijl we het er anders altijd vóór hebben gedaan.

Onderweg worden we nog aangesproken door een Roemeen, die zich afvraagt waarom we deze ´zigeuners´ helpen. Volgens hem zijn zij het namelijk die over tien jaar naar West-Europa komen om ons te bestelen. Het is hun schuld dat Roemenen in heel Europa de naam hebben te stelen en op te lichten. Het geeft een goed beeld van hoe de Roemeense bevolking omgaat met mensen op straat.

Dan volgt het zware moment waar we allemaal tegenaan hikken: het afscheid van de kinderen die in de buurt van Casa Sami wonen. Veel kinderen komen niet opdagen, omdat ze geen afscheid willen nemen, maar de overgebleven kinderen trekken alsnog voldoende tranen uit de afscheidnemende Nederlanders.

Nog twee huisbezoeken staan op het programma. Het is bij gezinnen waar ik zelf ook nog nooit was geweest, die wat verder weg wonen. Met name het bezoek aan Roxana en Razvan maakt veel indruk. Bij het binnenlopen van hun ´huis´ kreeg ik het gevoel of ik het varkenshok bij de buren van mijn oma vroeger binnenwandelde. Als toilet vind je niet meer dan een gat in de grond met een triplex wandje eromheen. We zijn hier bij de armste gezinnen die door de stichting worden geholpen. Ook hier nemen we definitief afscheid.

We wandelen naar het casino, de enige bezienswaardigheid die Constanta te bieden heeft. De wandeling is alleen zo veel langer dan aangekondigd, dat we doodop zijn als we aankomen. We genieten even van het uitzicht en nemen een taxi naar huis. Daar frissen we ons op, waarna we de Maxi Taxi nemen naar Mamaia. De Maxi Taxi zit, zoals gebruikelijk, weer bomvol. In Mamaia eten we bij de grillbar van de eerste avond. Natuurlijk worden we al snel weer geconfronteerd met Alina. Ze komt op ons afgerend en vliegt Ramona in de armen. Haar valt op dat Alina op kapotte slippertjes loopt. Tom en Ramona nemen haar mee naar de kledingwinkeltjes en steken haar helemaal in het nieuw. Om te voorkomen dat moeder moeilijk gaat doen, kopen ze ook meteen vijf rozen van haar, zodat het niet ten koste is gegaan van haar ´werktijd´.

´s Avonds willen we teruggaan naar ons huisje. De enige Maxi Taxi die langskomt zit al helemaal vol. Toch stopt hij en worden we met vijftien mensen binnengelaten. Op, onder en over elkaar worden we naar huis vervoerd, terwijl de chauffeur iemand belt om trots te zeggen dat hij meer dan dertig mensen in zijn busje heeft. Wij zorgen voor wat feestvreugde door het narwallied door de bus te galmen, maar de aanwezige Roemenen imiteren daarop ritssluitingen over hun monden...

Over de weg terug naar Nederland heb ik niet al te veel meer te vertellen, alleen dat ik diep respect heb voor Joep die, omdat hij weigert iets weg te gooien voor de security op het vliegveld, anderhalve liter cola kan atten! Bij 33 graden stappen we in het vliegtuig, waar we bij 15 graden en harde regen weer uitkomen.

Ik ben erg trots op de groep leerlingen die iets fantastisch voor elkaar gekregen hebben: niet alleen hebben ze de kinderen van Constanta een geweldige tijd bezorgd, maar ook hebben ze de staf van Casa Sami ervan weten te overtuigen dat ze een geweldig team zijn!

Dan natuurlijk nog even de standaardboodschap: als je hier alleen maar was om de verhalen over de Roemeniëreis te volgen, dan kun je beter de e-mailnotificaties uitzetten nu. Dit was het laatste verhaal over Roemenië 2011 en morgen vertrek ik naar Midden-Amerika van waaruit ik ook verhalen zal schrijven. Bedankt voor het volgen!