Vrijdagmorgen beginnen we na het ontbijt met een wandeling. We gaan op zoek naar een waterval die in de buurt moet liggen. Al snel komen we bij een flinke stroomversnelling, en de kleine kinderen roepen al snel uit Oeeeee! Cascade! Gelukkig zijn ze hier al tevreden mee, want de grote verwachte waterval blijft uit. Afgelopen lente is er zo veel smeltwater uit de bergen naar beneden gekomen, dat er in het gebied veel vernield is. Ook de waterval is op die manier aan zijn einde gekomen.

Omdat de kleinsten moe zijn en het erg heet is, draaien we op een gegeven moment om. Joep probeert, in zijn rol van gisteravond, nog even over het water te lopen, maar dat mislukt. Waarschijnlijk gewoon een kwestie van concentratie. Teleurgesteld lopen we terug naar het kampterrein.

Na de lunch is het tijd voor het middagdutje van de kinderen. Onze leerlingen maken van de gelegenheid gebruik om het riviertje te gaan verkennen en lopen erdoorheen. Wouter is de enige die helemaal onder water durft. Als ze terugkomen, daagt hij mij uit om morgen ook mee onder water te gaan. Natuurlijk zeg ik koelbloedig ja, maar ik zie daar nu al tegenop. Ik heb dan wel in de Noordelijke IJszee gezwommen, maar om nu te zeggen dat dat een aangename ervaring was... Na het middagdutje is het tijd voor het ballonnenfestijn! Dat dachten we tenminste. Er worden regels bedacht die vervolgens op vier verschillende manieren door iedereen worden uitgelegd, en niemand snapt er nog iets van. Het enige wat iedereen wil is natuurlijk gewoon gooien. Dat gebeurt uiteindelijk ook, maar er zijn zo weinig ballonnen, dat dat niet erg lang duurt. Bogdan drukt er een paar achterover om Ramona en Lori op een onverwacht moment nat te maken. Als Tom de tuinslang aansluit, is het waterfeest alsnog compleet.

Na het diner is er eerst de dagelijkse evaluatie met het hele team: wij en de Roemeense staf. Daarin is zo weinig te bespreken dat het al snel omslaat in een klapspelletje met z´n allen. Daarna krijgen we dansles. Dat hadden we gistermorgen ook, maar toen ben ik het gewoon vergeten te vertellen. Enthousiast begin ik mee te doen, maar de instructrice beweegt zo ongelooflijk uit de maat dat ik daar ook snel weer mee ophoud. Met Sophie, Joep en Amber speel ik wat potjes Ligretto, een kaartspel dat hier nogal populair is. Het is een soort aftreksel van Skip-Bo, en gaat alleen wat sneller dan dat spel en valsspelen door je tegenstanders is absoluut niet te controleren.

Als de kinderen slapen, bouwen we een kampvuurtje. Dat wil zeggen: we doen een leuke poging, want al het hout is nat en we vinden alleen twee aanstekers die bijna leeg zijn. Gelukkig wandelt er op het terrein een soort conciërge rond. Hij wil natuurlijk graag helpen om het vuur aan te maken, zodat we nog even met z´n allen lekker warm kunnen napraten.