Dinsdagmorgen lig ik in bed te wachten op Wouters stoomboot. Deze keer is hij echter vergeten om het geluid van zijn telefoon aan te zetten, waardoor we, wat later dan de bedoeling was, gewekt worden door de rest van de groep. Na het ontbijt nemen we de Maxi Taxi naar een nieuwe dag in Casa Sami. Alle straatkinderen blijven vragen naar René en Erik en zijn zichtbaar teleurgesteld dat zij er niet bij zijn. Veel kinderen denken ook dat Joep René is, wat hem de bijnaam reneïncarnatie oplevert.

Vandaag worden de laatste dingen voor het kamp in orde gemaakt. ´s Ochtends zijn, zoals gebruikelijk, de straattieners in Casa Sami. Er ontstaat een enorm watergevecht. Daarbij wordt voornamelijk gebruik gemaakt van de handen, omdat we maar één waterballon hebben. Een van de straattieners heeft echter een idee en komt even later met een condoom aanzetten. Hij hangt het condoom aan de kraan, laat er een litertje of tien inlopen en gebruikt dit vervolgens maar als ballon. Als je ziet hoeveel kinderen er in die arme gezinnen geboren worden, zouden ze die condooms beter voor andere dingen gebruiken.

Na het eten staan Alin en Alina aan de poort. Zij zijn de kinderen uit het vorige verhaal, die rozen moeten verkopen en niet meer naar Casa Sami mogen komen. Onze leerlingen gaan uit zichzelf koekjes kopen voor deze twee en zeggen hen dat ze de koekjes op moeten eten voor ze terug naar huis gaan. Ze schrokken. Dan komen de andere kinderen uit Casa Sami met ijsjes. We nemen Alin en Alina mee naar de winkel om ook voor hen ijsjes te kopen. We zijn inmiddels gewend aan de mensen die ons vuil aankijken omdat wij ons iets aantrekken van het lot van deze kinderen. De meeste Roemenen kijken trouwens nogal kwaad en ontevreden als je een gemiddelde Maxi Taxi observeert.

De kinderen worden vandaag iets vroeger naar huis gestuurd, omdat we morgen met iedereen op kamp gaan. Rick en Wouter poetsen de badkamer nog even, waarna we op weg gaan naar Mamaia. Daar nemen we plaats op het strand en even later ook in de koude zee. We zien in de zee van die grote bananen rondvaren en besluiten er ook een te huren. Rick blijft aan de kant om alles op beeld vast te leggen en met z´n negenen stuiven we de Zwarte Zee op. Al snel liggen we daar ook allemaal in en begint de zware opdracht om weer terug op dat ding te komen. Met wat hulp komen uiteindelijk ook Amber, Joep en ik erop en we schieten weer verder. We krijgen de truc door en meedeinend naar links en rechts trotseren we de zee. Na een vuile schijnbeweging vallen we er nog één keer af, maar de rest van de rit blijven we ongedeerd in het zadel.

We keren die avond terug naar La Balansoar, omdat het eten er goed was en omdat we daar gisteren zo veel lol hebben gehad. De ober herkent ons van het tiramisufestijn en brengt nu al een extra bak servetjes. Tom, Wouter, Rick en ik bestellen de vleestoren: zeven soorten vlees voor vier personen tot een imposante toren gestapeld. Op het plaatje dan. In werkelijkheid was het wat minder spectaculair maar toch erg lekker. In ons gesprek gebruiken we expres vaak het woord tiramisu en elke keer begint de ober te lachen. De rest van het personeel ziet het allemaal niet zo zitten en draait steeds de muziek een beetje harder om geen last van ons te hebben. Na het hoofdgerecht bestellen we een toetje. Wederom willen de meesten tiramisu. Deze keer wordt die keurig opgegeten. De ober brengt er alleen nog eentje extra. Tja. Wat moeten we daar dan mee? Na loting blijkt dat Wouter en Amber de sigaar zijn. We tellen tot drie en zij wrijven elkaars gezichten in met de overgebleven tiramisu. Meteen is de ober weer behulpzaam met servetjes. We bestellen nog een cocktail om een gezellige avond af te sluiten. Daarna kruipen we vroeg ons bed in, om te slapen nu het nog kan...