We schrijven 15 april 2011. In mijn hoofd spookt al maanden rond dat ik nog een achterstallig verhaal heb af te werken over mijn laatste buitenlandse reis. Hopelijk verkeert u allen niet al maanden in de veronderstelling dat ik ergens in Portugal vermist ben geraakt. Ik ben al sinds mijn (helaas alweer dertigste) verjaardag in den lande. Maar waar waren we ook alweer gebleven?

Net als wij wil ook Maja, het Poolse meisje uit het hostel terug naar Porto. Ze moppert voortdurend over haar geldgebrek. Aangezien Roxy en ik nogal goed zijn in hints bieden we haar een lift aan met onze huurauto. De terugreis gaat voorspoedig en zo'n drie uur later staan we weer in Porto en de tol hebben we deze keer maar wél keurig betaald. We nemen afscheid van Maja en zoeken ons hostel op, waar Roxy en ik ons lekker aan elkaar beginnen te ergeren. Zij wil Porto uit, ik wil in Porto blijven. Om de sfeer niet te verpesten, besluiten we de dag erna elk afzonderlijk op pad te gaan. Roxy gaat met met mijn wandelgids per trein op weg en ik blijf in Porto om te geocachen en delen te bezichtigen waar we nog niet zijn geweest.

Als we voor Roxy op zoek zijn naar geschikt openbaar vervoer worden we aangesproken door een zwerver. Hij merkt dat we een beetje huiverig zijn om met hem in gesprek te gaan, maar hij blijft ons inpeperen dat hij a good boy is. Because hij believet in god. Hij blijft daarbij op het kruisje om zijn hals wijzen. We raken in gesprek en hij helpt ons. Hij leidt ons naar een busstation. We geven hem vijf euro om hem te bedanken en worden door iedereen in het busstation vuil aangekeken. Precies de blikken die ik in Roemenië altijd zie als 'de gewone bevolking' ziet dat wij normaal omgaan met de zwerfkinderen...

Het cachen brengt me deze keer bij een kerk met daarachter een imposante begraafplaats. Mijn zus zou zich hier uren hebben kunnen uitleven met haar begrafenisondernemers-achtergrond. Ook ik breng hier geruime tijd door. Vreemd hoe je kunt genieten op zo'n plek waar de dood centraal staat. Dan begint het te regenen. Zo hard te regenen dat ik ga schuilen. Het regenen stopt niet en schuilen kan ook niet eeuwig blijven duren. Daarbij had ik Roxy beloofd om port voor haar te kopen aan de andere kant van de rivier. Ik begeef me dus maar naar de brug en binnen een halve minuut ben ik doorweekt. De portverkopers zijn duidelijk blij met me als ik als wandelende lekkage hun huizen betreed. Gelukkig was ik al van plan een dure fles port voor mezelf te kopen, want daar voelde ik me nu verplicht toe.

Terug in het hostel spring ik snel onder een warme douche. Als ik daarmee klaar ben, kom ik op het lumineuze idee om mijn drijfnatte T-shirt te drogen en ik hang het over de warmtelamp in de badkamer. In de slaapkamer neem ik 'Een nagelaten bekentenis' erbij. Niet veel later ruik ik een vreemd luchtje. Na twee weken rondtrekken is dat niet zo gek, dus ik ben niet meteen gealarmeerd. Als er ook rook uit de badkamer komt, besef ik dat mijn shirt wel eens in de fik zou kunnen staan. Als ik op de plaats delict aankom, blijkt die laatste inval een geniale te zijn geweest: de vlammen slaan uit mijn shirt, Ik blus het en probeer het nog aan te trekken, maar het valt uit elkaar.

Roxy is inmiddels ook weer in Porto aangekomen. Nog een keer gaan we terug naar het intieme restaurantje waar we al een paar keer eerder waren. We worden begroet als oude vrienden en krijgen gratis port en whisky. We nemen na het eten uitgebreid afscheid en de eigenaar wenst ons een goede reis.

We pakken onze spulletjes in. We gaan vroeg slapen omdat we morgen een vroege vlucht hebben. Dat plan mislukt echter, omdat ik jarig ben. Door het tijdsverschil slaat mijn telefoon om 23:00 op hol, door de binnenstromende sms'jes. Ik ben zo slim om te zeggen dat ik pas over een uur jarig ben, waardoor dit tafereel zich rond middernacht herhaalt. Ondanks alle goede bedoelingen baal ik flink en kom ik niet meer in slaap tot de volgende ochtend. Voor de zekerheid controleren we nog een keer of Roxy haar rijbewijs, paspoort, bankpasjes en vliegticket heeft. We vliegen met Ryan Air, dus aandacht voor mijn verjaardag zal er niet bij zijn in het vliegtuig. Na twee uurtjes landen we veilig in Eindhoven, waar we door Roxy's ouders worden opgewacht.

Eindelijk is het me gelukt deze reis ook in geschrift te voltooien! Eindelijk is het verhaal van Portugal rond. Ik denk dat dit laatste verhaal net zo samenhangend is als strandzand, maar dat controleer ik morgen nog wel een keer. Om er vervolgens niks aan te veranderen...