Ik heb een kater. Blijkbaar gaan bier, port en whiskey niet samen. Met hoofdpijn verschijn ik aan het ontbijt, dat nog kariger is dan gistermorgen: negen potten jam sieren de tafel. Ertussen staat onopvallend één potje chocoladepasta. Weer droog brood dus, voor we hem smeren uit dit hostel. We vertrekken vandaag naar een ander omdat dit vol zit de komende nacht.

We dumpen onze spullen in Downtown, ons nieuwe hostel. Onze ochtendplanning valt meteen in het water, omdat Roxy beseft dat ze haar paspoort kwijt is. We maken evengoed een wandeling door de stad, alleen eindigt deze bij het Nederlands consulaat. Aan de buitenkant van het gebouw hangen twaalf bellen, zonder dat er bijstaat waar ze voor dienen. Eén voor één proberen we ze uit, maar geen van de bellen geeft resultaat. Roxy drukt nu alle bellen tegelijk in, maar we krijgen geen gehoor. We besluiten eerst maar wat te gaan lunchen. Na een heerlijke portie calamaris keren we terug naar het consulaat maar krijgen opnieuw nul op het rekest. We zullen het morgen opnieuw proberen. We zullen dan meteen een nieuwe paraplu kopen, omdat Roxy die nu ook is kwijtgeraakt.

We lopen weer naar ons favoriete deel van de stad: de andere kant van de rivier. Het eerste het beste porthuis heet Calem en we gaan naar binnen. Daar blijkt de toer pas te beginnen over drie kwartier. In die tijd kunnen we makkelijk nog een ander doen! We wandelen verder en gaan naar binnen bij Kopke, die beweert de oudste portproducent van Porto te zijn. Bij Kopke worden geen rondleidingen gegeven, maar alleen proeverijen georganiseerd. Daar hebben we natuurlijk geen probleem mee, en we bestellen een halfzoete witte port en een tawny 10 year old. Beide wijnen zijn heerlijk, zeker omdat ze worden geserveerd met een schaaltje Belgische chocolaatjes, die goed matchen met de port. We blijven langer hangen dan de bedoeling was en missen de rondleiding bij Calem. Gelukkig komen we na Lissabon nog terug in Porto! We gaan dus door met Croft´s. Croft´s beweert het oudste porthuis van Porto te zijn. In elk geval zijn ze het eerste porthuis dat gratis rondleidingen en proefsessies organiseert. Een vrolijke Portugese dame maakt ons wegwijs in de wijnkelders en zet ons een glaasje port voor om te proeven. Dit huis staat voor mij op één tot nu toe, al was het maar om de leuke dame die de rondleiding verzorgde.

De rest van de porthuizen bewaren we voor later deze week, omdat er nog iets anders op ons programma staat: de tentoonstelling Bodies is toevallig net in de stad. De geconserveerde mensenlichamen die ons een kijkje gunnen in onszelf staan opgesteld in de catacomben van een plaatselijk museum. Het begint met schedels en skeletten. Schedels zie je ook in het gemiddelde spookhuis en een echt skelet hebben we op mijn werk ook. Maar beetje bij beetje worden de skeletten aangekleed met spieren, zenuwen, organen; alles wordt zichtbaar gemaakt. We zijn vooral erg onder de indruk van de diverse preparaten in plakjes: dwarsdoorsneden van het hele lichaam, waarin de mensen gewoon nog zijn te herkennen (als je ze zou hebben gekend natuurlijk). Erg creepy is een serie lengtedoorsneden van een hoofd. Van voor naar achteren is er steeds een plakje van het gezicht afgesneden. Wat verderop vinden we de ´plakjesman´: een man die van onder naar boven helemaal in plakjes is gesneden. Alles wordt zo zeer zichtbaar gemaakt. Ook erg indrukwekkend zijn de foetusjes van zeven tot en met twintig weken die achtereenvolgens staan opgesteld en de ontwikkeling van week tot week prachtig laten zien.

We blijven veel langer in het museum dan we hadden ingepland, dus het is al half negen bij vertrek. In Portugal is dat dinertijd, dus we moeten een restaurant gaan zoeken. Roxy kan de keuze uit twee niet maken, dus gooien we een muntje op om het lot te laten beslissen. Om het lot te tarten nemen we de tegengestelde keuze dan afgesproken. Voor het eerst eten we niet zo lekker, waarmee bewezen is dat het lot niet getart dient te worden!