Het ontbijt in het hostel is nogal karig. Je kunt je brood alleen beleggen met boter, jam en chocoladepasta. Zoet beleg eet ik niet, dus ik teer deze ochtend op droog brood. In de tussentijd vermaak ik me maar door te kijken naar de gast tegenover me die de motoriek van een vierjarige heeft in het hanteren van haar mes.

Vandaag beginnen we met een wandeling door de historische binnenstad. Vanaf het centraal station lopen via een heleboel kerken naar de benedenstad. Onderweg passeren we de universiteit waar volgens de spandoeken een tentoonstelling zou zijn van chirugische instrumenten door de eeuwen heen. We worden lekker gemaakt met een tekening van een dokter die de arm van een patiënt eraf staat te zagen. Bij navraag binnen blijkt die tentoonstelling gesloten te zijn en we worden een ruimte ingestuurd waar allerlei kristallen uitgestald staan. Wel aardig, maar niet waar we voor kwamen, dus na een snelle wandeling langs de vitrines bevinden we ons al snel weer in de hal van de universiteit. Daar worden we aangesproken door een oude man, die zijn hele talenkennis op ons uitprobeert. Uiteindelijk begint hij aan een hele monoloog in het Frans, waaruit wij in elk geval opmaken dat hij hier les heeft gegeven. Wij maken duidelijk dat wij een docent en een student zijn, maar ons Frans is zo goed, dat hij nu waarschijnlijk héél vreemde dingen van ons denkt.

De oude Franse professor gaat naar de security en geeft hem enkele bevelen. De bewaker haalt er meteen een suppoost bij. Na nog wat Frans gebazel neemt hij afscheid van ons en de suppoost neemt ons mee door de gangen van deze oude universiteit. Deur na deur wordt ontsloten en ineens bevinden we ons in een zaal vol opgezette dieren. De suppoost neemt een typische ´suppoostenhouding´ in en gebaart dat we mogen rondkijken. We geven onze ogen goed de kost: je kunt het zo gek niet bedenken of het staat hier opgezet of op sterk water. Na deze zaal vol vogels en herten, wordt een nieuwe deur voor ons opengemaakt. Midden in de nieuwe zaal prijkt het skelet van een blauwe vinvis naast dat van een olifant. Opgezette ijsberen, herten, stinkdieren en zelfs allerlei soorten vissen! Als we denken dat we zijn uitgekeken wijst de suppoost ons naar de tweede verdieping en onze wonderbaarlijke ontdekkingsreis gaat verder. Een dik uur later verlaten we de universiteit zonder ook maar enig idee te hebben, waaraan we deze rondleiding te danken hadden.

We wandelen verder van kerk naar kerk en merken op dat we voornamelijk omlaag lopen. Na wat smalle trappengangen staan we ineens aan de Douro, de rivier die Porto in tweeën deelt. We slenteren langs de kade, eten ergens een heerlijk broodje (wat vooral opvalt is hoe ongelooflijk goedkoop de restaurants hier zijn!), en naderen de mooie brug van Eiffel. Dan komen we aan een trap... tijd om 85 meter omhoog te gaan om via de steile treden de bovenstad weer te bereiken. Via de kathedraal, waarop we een zeer slinks verborgen pentagram ontdekken, belanden we weer bij het centraal station, waar onze reis begonnen was. Enthousiast beginnen we aan een tweede wandeling, waarin de andere oever van de rivier centraal staat. Het opmerkelijke van die oever is dat er overal in grote witte letters namen op de daken staan: hier liggen tientallen grote porthuizen. Allemaal organiseren ze rondleidingen en proeverijen. We houden de wandeling al snel voor gezien en duiken het porthuis Sandeman binnen. We treffen het: er begint net een Engelstalige rondleiding en we mogen mee. Een als zorro verklede vrouw (het logo van Sandeman is iemand met een zwarte hoed en cape) leidt ons rond en in in de wereld van het port maken (ja, ik weet dat dat een foutieve samentrekking was, maar als je het gewoon zeugma noemt, is het een stijlfiguur!). Na de interessante en leerzame rondleiding volgt het hoogtepunt: proeven! We krijgt witte en tawny port te proeven en meteen is ons besluit genomen: we gaan álle porthuizen met een bezoekje vereren in de loop van de komende dagen!

We verlaten Sandeman en lopen verder rivierafwaarts. Het begint langzaam te schemeren en er komt maar geen brug om de overkant weer te bereiken. Net als we willen omkeren om het hele stuk maar gewoon terug te lopen, merkt een vriendelijke schipper ons op. Hij begint breed te gebaren of we naar de overkant willen. Hij pikt ons op en zet ons veilig over aan de andere kant van de Douro. De wandeling terug naar het centrum kan beginnen.

Als we in het straatje zijn aangekomen waar het restaurant van gisteravond ligt, komt er uit een ander pand ineens een man naar buiten. Hij trekt ons bijna naar binnen en zet ons neer op de eerste verdieping aan het raam. Meteen ligt er een menukaart voor ons en we beseffen dat we in een soort restaurant zitten. De menukaart is al vrij snel vergezeld van kaas, worst, olijven, kroketten: de truc in Portugal, ze zetten de tafel vol met ´hapjes van het huis´, maar alles wat je proeft staat uiteindelijk wel op de rekening. Buiten deze ongein is het eten weer erg goed en goedkoop.

We keren terug naar het hostel, waar het personeel net op het punt staat om op stap te gaan. Ze vragen of we meegaan. Natuurlijk doen we dat! We komen in een zeer ongure tent terecht op de tweede verdieping van een afzichtelijk gebouw. Er wordt volop gerookt en gezopen en als wij ons boekje ´Hoe en wat in het Portugees´ tevoorschijn halen, zijn we het middelpunt van de kroeg. Nederlandse toeristen die Portugees proberen te praten en ook nog eens schunnige zinnetjes proberen te zeggen zijn erg interessant, blijkbaar. Na een tijdje verhuist het gezelschap naar een volgende kroeg. Wij nemen afscheid en keren terug naar het hostel.