Het is tijd voor een bekentenis. Al jaren roep ik dat Mulisch´ De ontdekking van de hemel mijn favoriete boek is. De engelenmaker van Stefan Brijs komt in dat rijtje altijd op de tweede plaats. Ik zal nu maar toegeven dat het gelogen is. Al sinds ik kan lezen is er eigenlijk maar één boek dat me kan blijven boeien: de atlas. Uren kan ik kijken naar de vormen van landen, namen van zeeën, neerslagkaarten, Europa Staatkundig en de tijdzones. De enige reden dat ik vroeger op schaken zat, was dat ze daar ook werken met aanduidingen als A2 en C7! Ook al ben ik inmiddels een wandelende atlas, het kaartenboek blijft me intrigeren.

Waarom wil ik dit juist nu opbiechten? Toen ik een jaar of vier was, bekeek ik de kaart van Afrika. Zo veel landen bij elkaar, met zulke rechte grenzen, bergen rivieren, geweldig! En het mooiste vond ik dat ergens in het zuiden van dat continent een land lag met de belachelijke naam Botswana. ´Wie noemt er zijn land nu zo?´ dacht ik. Inmiddels zal bij jullie wel een lampje beginnen te branden. Na zo´n 100 meter niemandsland en wat nieuwe stempels in mijn paspoort, sta ik nu dan eindelijk in het land met die rare naam! En niet alleen het land heeft een rare naam: na het wisselen van mijn Namibische dollars sta ik nu met een handvol pula´s.

We zitten vandaag weer de hele dag in de truck. Als we een tijdje in Botswana zijn, komen we langs het eerste mond- en klauwzeercheckpoint. Die kom je regelmatig tegen in dit land en elke keer moet je de truck uit, je bagage uitladen, al je schoenen daaruit halen (onder politiebegeleiding) en die schoenen vervolgens door een of ander giftig sopje halen om overdracht naar verschillende provincies te voorkomen.

Als we bijna op onze campsite in Maun zijn, is er nog één hindernis te nemen. We passeren een gammele oude brug. In plaats van een nieuwe brug te plaatsen (Botswana is het rijkste land van Afrika!), heeft verkeer en waterstaat iets anders bedacht. Iedereen moet het voertuig uit, behalve de bestuurder. Die brengt het voertuig naar de overkant, waarna de rest wandelend volgt. De brug gaat over een zijstroom van de Okavangorivier die ons al een klein beetje laat zien wat we de komende dagen kunnen verwachten: we gaan enkele dagen volledig back to basic. We zullen onder begeleiding van naburige stamleden de delta intrekken om twee nachten te kamperen op een eiland.

Vanavond upgradet bijna iedereen. Upgraden betekent in kampeertermen dat je een huisje neemt in plaats van je eigen tent en wordt door Ismael eigenlijk als ´cheating´ gezien. Ik heb er tot nu toe nog geen gebruik van gemaakt, maar omdat we twee dagen de wildernis intrekken, kies ik er nu wel voor. Even de tassen herinrichten, even alle apparatuur opladen.

Als ik ben geïnstalleerd, wil ik nog een lekkere douche nemen. Buiten staat een grote op houtvuur gestookte boiler, dus dat moet goedkomen. De douche is inderdaad lekker warm, heet zelfs. In het toiletgebouw zelf tocht het echter zo verschrikkelijk dat een koude wind het douchen zeer onaangenaam maakt. Het blijft natuurlijk wel winter in Afrika. Nadat ik de douche heb uitgedraaid, maakt de snijdende wind dat ik half afgedroogd naar mijn huisje vlucht om in bed te kruipen.