´s Nachts slaap ik goed door. Te goed helaas. Rond middernacht zijn er zes leeuwen aan de plas geweest. Ze (nee niet die leeuwen, maar ik weet geen betere zinsconstructie) hebben zelfs geprobeerd om me wakker te maken, maar ik sliep zo vast dat dat niet is gelukt. Gelukkig hebben we vandaag een gamedrive die de hele dag zal duren. Hopelijk heb ik dan meer geluk.

Ismael lijkt haast te hebben. Hij dringt aan op snel vertrekken en racet over de wegen. Alle zebra´s en giraffes die we tegenkomen negeert hij, dus we vermoeden dat hij contact met collega´s heeft gehad, die pas geleden nog leeuwen hebben waargenomen. Na een kwartiertje komt die voorspelling uit! Links van de weg staat een prachtige leeuwin alsof ze poseert voor onze camera´s. We gaan een stukje verderop staan omdat de zon daar beter staat om foto´s te kunnen maken. Daar blijkt in de bosjes nog een leeuwin verstopt te liggen. De twee zoeken elkaar op en beginnen te spelen wat een prachtig tafereel oplevert. Ze zitten heel erg dichtbij. We staan nog lange tijd te kijkennaar het schouwspel, schieten onze camera´s vol en rijden, iets rustiger nu, weer verder.

We ontpoppen ons als echte westerse toeristen. Na een leeuw gezien te hebben, nemen we natuurlijk geen genoegen meer met ´eenvoudige leeuwen´. We willen nu minimaal een luipaard zien, of een leeuw die een ander beest vangt. Helaas jagen leeuwen meestal ´s nachts en zijn luipaarden zeer mensenschuw, dus op beide is de kans erg klein.

Iets verderop komen we langs een enorme kudde zebra´s, vergezeld van een grote groep springbokken. Met beide groepen is iets bijzonders aan de hand. De uitlopers van beide groepen bestaan uit een lange rij dieren, die achter elkaar staan te kijken in de richting van een waterplas. Het is duidelijk dat ze willen drinken, maar dat iets ze tegenhoudt. Dat kan maar één ding betekenen! Als we naar de plas rijden, zien we inderdaad dat er vier leeuwen verborgen liggen in de struiken eromheen. We parkeren de truck en wachten in spanning op de eerste dappere maar domme zebra die het waagt een slokje te gaan nemen. We wachten, en wachten nog wat langer... een leeuw staat op en wandelt een eindje de andere kant op, een andere leeuw wandelt naar de plas om wat te drinken... maar er gebeurt verder helemaal niks. Het lijkt alsof de leeuwen gewoon liggen te genieten van hun macht: alleen omdat zij daar liggen durft geen ander dier in de buurt van het water te komen.

Teleurgesteld druipen we af. We rijden weer verder. Anna vertelt ons dat ze ons best gunt om een slachtpartij te zien, maar dat ze wel hoopt dat we niet te zien zullen krijgen dat een groep leeuwen een giraffe onklaar maakt. Ik zal er later in dit verhaal op terugkomen waarom ze dat hoopt.

Het loopt tegen vier uur. We moeten langzaamaan haast gaan maken om in Namatoni aan te komen, want daar moeten we voor zonsondergang binnen zijn. We doen nog één drinkplaats aan. Ook hier liggen weer leeuwen. We zien vier vrouwtjes liggen endeze keer ook een prachtig mannetje. Ze liggen helemaal voor pampus. Links, aan de overkant van het water staan giraffes en springbokken zenuwachtig te bewegen. De giraffes kijken echter allemaal de andere kant op. Als we heel goed die kant op kijken, zien we daar nog een grote mannetjesleeuw liggen, die af en toe even opstaat. Dan zien we ineens dat er van rechts een giraffe komt. Hij is afgezonderd geraakt van de groep en om terug te komen bij de rest moet de volledig door leeuwen omsingelde plaats doorkruisen.

´Giraffen zijn het zwakste als ze drinken. Hij zet zijn voorpoten helemaal uit elkaar, buigt zijn nek voorover en neemt de eerste slok. En de laatste slok. De leeuwen staan op en snellen ineens allemaal toe. De eerste leeuw neemt een sprong en bijt zich vast in de heup van de giraffe. De heup wordt vakkundig van zijn functie ontdaan. Na enig wankelen slaat de giraffe tegen de grond, en de leeuwen gaan verder met de heup. Terwijl de kolos hevig ligt te bloeden en te spartelen bijten de leeuwen stukken vlees uit het achterlijf, terwijl het beest nog gewoon leeft. Je hoort zijn pijnkreten over de dorre vlakten galmen.´

Daarom wilde Anna dus dat we dat niet zouden zien. Ik schrik wakker uit de gedachte hieraan door een zachte tik naast de truck. De leeuwen liggen nog net zo lam als een minuut geleden op de grond en de giraffe heeft na het lessen van zijn dorst zijn familie weer gevonden om weg te gaan. Opnieuw teleurgesteld kijk ik naast de bus, om te zien waarvan ik wakker schrok. Een van mijn reisgenoten heeft het uiteinde van de megalens van haar camera uit de truck laten vallen. Uitstappen is verboden en hier zeker niet aan te raden. De mensen in de auto´s naast ons werpen geamuseerde blikken naar onze truck. Creatief proberen we met bezems, moppen en alle andere lange voorwerpen die we kunnen vinden het ding terug de truck in te krijgen. Niks lukt. Uiteindelijk verzet Ismael de truck een beetje, zodat de lens bij zijn eigen portier ligt, waarna hij razendsnel uitstapt om hem te pakken. Na dit laatste avontuur racen we naar Namatoni waar we exact met zonsondergang aankomen, zodat de poorten na onze binnenkomst worden gesloten.

´s Avonds gaan we nog even kijken bij de waterplas op dit kampterrein, maar na een dag met zo veel leeuwen zijn zes ganzen niet interessant genoeg om er de nacht door te brengen, dus duiken we onze tent in om er niet meer uit te komen tot de volgende morgen.

Die volgende morgen laten we Namatoni achter ons om met een korte gamedrive Etosha te verlaten. In de laatste rit door het park worden we nogmaals getrakteerd op leeuwen. Twee grote mannetjesleeuwen dicht bij het pad deze keer. Ze staan op, poseren, lopen langs onze truck en verdwijnen. Een mooie afsluiter van de drie dagen in dit prachtige park.

600 kilometer moeten er vandaag worden afgelegd. De wegen zijn wat beter dan tot nu toe, maar nog steeds zal dit een dag rijden zijn. Dat betekent dat er in de bus weer veel wordt geyathzeed en helaas nu ook echt, geëzeld. We stoppen bij een supermarkt in Grootfontein om grote inkopen te doen. De komende dagen komen we geen winkels meer tegen, dus we hebben nogal wat in te slaan. Als we uit de Spar komen, worden we met al onze winkelwagens beschermd door de beveiligingsdienst van de winkel. Om ons heen verzamelen zich kinderen die dansen en dingen willen verkopen. De bewakers houden ze door middel van stokslagen op veilige afstand!

We vervolgen onze weg naar Rundu. Anna begint een kapsalon in de bus en vlecht het haar van alle meisjes. Als zij allemaal klaar zijn, roepen ze dat ik ook moet. Natuurlijk laat ik me niet kennen, dus kruip ik ook op de stoel van Anna. Ze maakt vier vlechten in mijn haar die ik de komende dag moet laten zitten. Het ziet er belachelijk uit, maar door al dit tijdverdrijf zijn we inmiddels wel aangekomen op de Rainbow Lodge in Divundu. Het is inmiddels pikdonker, dus het opzetten van de tenten is nog een lastig klusje. Onze tenten staan nog geen 100 meter van een rivier die vol zit met krokodillen. We mogen dus ook niet dichter bij die rivier komen. We kruipen daarom maar lekker bij het kampvuur tussen onze tenten. Het is deze avond steenkoud en wederom is het goed te merken dat het onder de evenaar winter is. Ik kruip er vroeg in en kan eindelijk een keer testen hoe goed mijn slaapzak is!