Wij verplaatsen ons even een jaar of tien terug. Ik stapte in een auto voor mijn eerste rijles. Mijn eerste gedachte: waarom zitten er bij mijn voeten drie knoppen in plaats van twee als ik alleen maar gas hoef te geven en te remmen? Die gedachte geeft een beetje het verloop van mijn rijlessen weer: 62 lessen later haalde ik mijn examen. Tien jaar later zit ik op een quad in de woestijn en weer blijkt dat ik nogal wat tijd nodig heb om een nieuw vervoermiddel te leren besturen. Ondanks mijn pole position lig ik na twee bochten achteraan, omdat ik ze beide mis. Bij de tweede zit ik vast in het zand en moet ik worden losgetrokken door de instructeur. We racen verder en al snel verlies ik de rest uit het oog omdat ik alleen maar bezig ben met kijken waar ik rijd en hoe ik moet sturen. Gas geven durf ik niet op de hellende zandplateaus. Na een half uur pauzeren en de rest roept uitgelaten hoe gaaf dit is. Ik ben tot dan toe alleen nog maar bang geweest en gefrustreerd dat ik het gevoel met dat ding niet te pakken kreeg.

We drinken wat water en vertrekken opnieuw. Langzaam begin ik mijn quad aan te voelen en de rest bij te houden. Als ik op een gegeven moment besluit om gewoon niet meer bang te zijn, wordt het leuk. Ik let niet meer alleen op de weg voor me, maar ook op de anderen en op de omgeving, die prachtig is, ook al zie je alleen maar zand, zo ver als je kunt kijken. Uiteindelijk neem ik ook de halfpipe-achtige steile zandwanden: zo hard mogelijk recht omhoog rijden om daar te keren en weer recht omlaag te rijden. Deze kunstjes zijn er waarschijnlijk de reden van dat je bij vertrek middels een handtekening je leven waardeloos moet verklaren om mee te mogen. We stoppen op een hoog duin waar we een mooi uitzicht hebben over de Atlantische Oceaan om daarna staand op onze quads via hobbelige wegen waar je nog wat kleine sprongetjes kunt maken terug te rijden naar het vertrekpunt in Swakopmund.

Omdat er na de lange radiostilte al diverse ongeruste sms´jes binnenstromen, ga ik na een snelle fastfood-lunch naar het internetcafé. Dit is de eerste gelegenheid om mijn verhalen te gaan posten, waardoor er ineens vijf verhalen en alle foto´s uit Zuid-Afrika online kunnen. Na een uur zijn twitter, facebook, reismee, hotmail en gmail weer bijgewerkt en ga ik terug naar mijn kamer om wat te lezen en even bij te komen van de energie-vretende eerste week.

Van mensen uit ons gezelschap had ik de tip gekregen over een restaurant waar zebra geserveerd wordt. Mijn keuze voor vanavond is dus alweer snel bepaald. In museumrestaurant Die Kupferpfanne zoeken we een plekje uit. Het restaurant is net een huiskamer en het is helemaal ingericht met beelden en schilderijen. Net als we besteld hebben, komt een van mijn reisgenoten binnenwandelen. Hij wist van de zebra dus had hij ons hier al verwacht. Hij kwam mijn avond nog beter maken: hij had een townshiptour achter de rug en van daaruit een zak gebakken rupsen voor me meegenomen. De serveersters zien wat we hebben en komen glunderend om ons heen staan: ze vragen zich duidelijk af wat ik ermee zou gaan doen, aangezien ze mij nog niet zo goed kennen. Natuurlijk gaat de eerste rups onverschrokken mijn mond in. Direct besluit ik het bij één te laten, omdat hij niet echt lekker is. Gelukkig smaakt mijn hoofdgerecht beter: een trio van gemsbok, springbok en zebra. De zebra is niet echt bijzonder en lijkt ook qua smaak een beetje op paard.