Zaterdagmiddag, drie uur. Kiki en ik wachten. Joost, Robin en Manon hebben hun horloge weer eens een kwartier achterstaan. Als ze aankomen, schieten we nog even langs de Jumbo en de Action en we zijn op weg. Zonder problemen of pauzes rijden we ineens door naar Oldenzaal, 't stipke van plezier in Twente, waar we gastvrij worden ontvangen door de eigenaren van onze bed and breakfast. Wellicht een tikje té gastvrij, want de heer des huizes staat erop dat we met hem aan tafel wat zullen drinken. Hij hoort ons uit over onze achtergronden, ons werk, onze opleidingen en laat voor onze zin iets te vaak vallen dat 'WE er eens een leuk weekend van zullen gaan maken'. Ook biedt hij ons tegen betaling allerlei diensten aan: een eurootje voor dit, een tientje voor dat. We besluiten allemaal tegelijk en onafhankelijk van elkaar er geen gebruik van te maken.

We gaan onze kamers bekijken en die zien er perfect uit. Ik claim gewoon alvast een willekeurig bed op een tweepersoonskamer, terwijl de rest nog uitvecht wie met wie op een kamer slaapt. We merken dat we vanaf de wc alle conversaties buiten precies kunnen horen. We horen dat er nu al over ons geroddeld wordt, dat vijf vrijgezellen van zo'n verschillende leeftijd reden genoeg zijn om ons goed in de gaten te houden. Dat laten we natuurlijk niet gebeuren, dus we ruimen onze kamers in en rijden naar de stad.

Na wat omzwervingen in het Oldenzaalse belanden we in restaurant La Fontanella. Lees die naam goed, zodat je weet waar je niet moet zijn! Het feit dat we overal lang op moeten wachten en dat we genegeerd worden door het personeel wijten we eerst nog aan de enorme drukte, maar als die voorbij is en we bijna de enige overgebleven gasten zijn, wordt er nog steeds geen enkele aandacht aan ons besteed. Onze tafel wordt zelfs afgeruimd zonder een 'Heeft alles gesmaakt?' of 'Was alles naar wens?' We nemen hier geen nagerecht en betalen de rekening tot op de cent nauwkeurig.

Na een heerlijk ijsje bij de buren van het restaurant wandelen we terug naar de auto. Voor we die kunnen bereiken wordt ons om vuur gevraagd door een paar straalbezopen Twentse jongeren, die ons uitnodigen om te gaan stappen in Oldenzaal. Het zijn absoluut geen types met wie wij op stap willen, dus spreken we twee uur later met ze af om nooit op te gaan komen dagen. Als ze ons vragen om bij aankomst in de kroeg heel hard BIER te roepen, weten we dat we de juiste keuze hebben gemaakt.

Terug op onze kamer zitten we nog wat bij elkaar. Als we tv willen kijken, ontdekken we dat onze tv geen Nederlandse zenders heeft. Dertig verschillende pornozenders, waaronder Duitse homoporno, maar Nederland 1 is te veel gevraagd! We praten en drinken nog lang na.

Ik wilde dit hele tripje in één verhaal gaan vatten, maar ik heb nu alweer zo veel, dat ik toch maar ga splitsen. Later lezen jullie dus nog waarom Robin geen gebruik meer mag maken van onze wc, waarom wij allemaal onder de bulten zitten, wat Joost met rupsen heeft en wat wij op klaarlichte dag diep in de ondoordringbare bosjes doen...