De laatste dag van onze Griekenlandreis is aangebroken. Voor dag en dauw staan we bepakt en bezakt klaar voor het bijzondere project van vandaag: we hebben een uitwisseling geregeld met een Griekse middelbare school en zullen daar vandaag enkele lessen volgen.

Als we na enig zoeken de school in Elefsina hebben gevonden, moeten we even wachten tot Lily en Elisa de juiste persoon gevonden hebben. Wij voelen ons allemaal nogal bekeken, omdat de rondwandelende Griekse kinderen ons argwanend bekijken en ons duidelijk staan uit te lachen. Gelukkig is de Griekse docente in kwestie snel gevonden en mogen we naar binnen. We krijgen een korte presentatie over de school en snel blijkt dat dit niet het mooi voorbereide uitstapje wordt waarop we hadden gehoopt. Buiten op het schoolplein is het een kabaal van jewelste en ook al die kinderen proberen een glimp op te vangen van ons, rare buitenlanders. Op een gegeven moment houden ze zelfs briefjes tegen de ramen met daarop de tekst 'Free kisses (only for girls)!'

Leerlingen die naar de wc moeten, worden naar het toilet van de directeur verwezen, omdat ze anders te veel zouden worden lastiggevallen. Als onze leerlingen het zaaltje waar we zitten echter verlaten, blijkt het mee te vallen en is het contact snel gemaakt. Op het schoolplein wordt direct druk gevolleybald en gevoetbald met gemixte teams.

Terwijl de leerlingen zich buiten vermaken, worden wij naar de docentenruimte begeleid, waar we achter een tafel plaats moeten nemen. Deze ruimte is primitief, druk en ongezellig. Dan blijkt waarom we daar zitten: onaangekondigd zijn we het middelpunt van een kruisverhoor en alle Griekse docenten beginnen door elkaar heen vragen te roepen die wij moeten beantwoorden. Ineens is het duidelijk waar de wanorde onder de kinderen vandaan komt. Natuurlijk is de belangrijkste vraag hoeveel wij verdienen. De Grieken zijn geschokt als ze horen wat ons salaris is, maar nog heviger geschokt als ze horen dat wij daarvoor wel moeten doorwerken tot ons 67e. De Grieken werken maar tot 53 en als je ziet hoe 'hard' ze hier werken, is het iets duidelijker waarom het zo slecht gesteld is met de Griekse economie.

We worden vrijgelaten en de leerlingen en wij mogen lessen gaan volgen. Ook nu blijkt weer dat chaos niet voor niks een Grieks woord is: tijdens de lessen komen en gaan leerlingen naar believen, benen liggen op tafel en alle tafels zijn volledig bekrast en beschreven. Positief is wel dat ze overal nog krijtborden hebben. Wat schreven die dingen lekker in vergelijking met die gladde whiteboards waar wij het tegenwoordig mee moeten doen! Zelf volg ik een les kunstgeschiedenis, die voor de gelegenheid handelt over de Acropolis. Onze leerlingen doen gelukkig actief mee in de les en laten merken dat ze veel hebben opgestoken de afgelopen week.

Na de lessen leiden de Grieken ons rond bij de opgravingen van het oude Eleusis. De opgraving is de moeite waard, maar iedereen is een beetje 'stenenmoe' en we jagen er in moordend tempo overheen. Na een bezoek aan het bijbehorende museum is iedereen vrij om zijn laatste middag te besteden naar eigen invulling. Wij borrelen nog wat na met de Griekse docenten en gaan daarna nog even lunchen. We besluiten de leerlingen vanavond het vliegtuig uit te stinken en bestellen een flinke berg tzatziki.

Op het vliegveld van Athene moeten we lang wachten. Het vliegtuig komt pas laat binnen, waardoor we lang moeten wachten om te mogen boarden. Dat gaat gelukkig allemaal veel sneller dan gebruikelijk, waardoor we toch konden opstijgen op de beloofde tijd. Na een voorspoedige vlucht landen we in Brussel. Daar veroorzaakt een leerling bijna grote paniek door zijn tas onbeheerd achter te laten, maar na dat laatste oponthoud vertrekken we richting Veldhoven, waar we keurig op de afgesproken tijd aankomen!