Vandaag een lange busrit voor de boeg. Via kronkelige, misselijkmakende bergweggetjes bereiken we Ella, waar we een prachtig uitzicht hebben over het dal. We zijn al gedaald tot 1008 m, wat samenhangt met een temperatuur van alweer 24 graden.
Bij een nabijgelegen waterval worden wat souvenirs ingekocht en schrikt Charissa van een parasiet. Na nog eens twee uur in de bus komen we in de gruwelijke hitte aan in ons hotel in Embilipitiya (sorry daarvoor, maar nóg moeilijker worden de namen hierna niet meer), waar we direct het zwembad in duiken. Daar leren we dat Ymke gespankt wordt door kabouters en dat de burgemeester van Appingedam handtastelijk is in het plaatselijke zwembad.
's Avonds genieten we van een heerlijk barbecuebuffet waarbij we de slappe lach krijgen door een verhaal over een orka. Op ons verzoek spelen de plaatselijke kermisklanten 'Surangeni', een Srilankaanse tophit, die we van onze gids Nihal hebben geleerd.
Als bijna vast gebruik gaan, nadat iedereen naar bed is gegaan, Ryanne, Leontina en ik nog een uurtje bij elkaar zitten om te bespreken 'wat verder ter tafel komt.' We zien dat er ratten in dit hotel zitten waarna Leontina geen zin meer kan uitspreken zonder het woord 'gadverdamme' erin te gebruiken.

22 juli 2008

Met een jeep op safari om -alweer- olifanten te spotten. Een olifant is eigenlijk net een soort tempel: als je er één ziet, heb je ze allemaal gezien. Naast de olifanten zien we verschillende soorten arenden, herten, ooievaars, krokodillen, buffels en reigers.

Doordat ik vanmiddag te lang bij het zwembad heb gelegen, ben ik erg verbrand. Patricia smeert me nogal hardhandig in met aftersun, wat, in combinatie met nieuwe orkaverhalen, weer tot de nodige hilariteit leidt aan tafel. Natuurlijk draagt ook het gebruikelijke belachelijk maken van andere hotelgasten ook weer zijn steentje bij.

23 juli 2008

De Indische Oceaan! We komen aan in een beachresort voor de laatste drie volle nachten in Sri Lanka. De zee is wild, maar rustiger dan een jaar of vijf geleden: aan alles kun je hier de verwoestende kracht van de tsunami nog zien.
Bij het zwembad proberen Douwe, Charissa en ik met de zelfontspanner een foto te maken van onszelf als we er nét inspringen. Natuurlijk krijgen we alleen foto's waarop we nog op de kant staan of waarop we al onder water zijn. Gelukkig komt Ryanne langs om de foto fatsoenlijk te maken.
's Avonds gaan we naar Unawatuna, waar een of ander religieus feest is. Op weg erheen lokt Nihal ons stiekem het huis van een vriend van hem binnen. Nihal blijkt jarig te zijn en hij trakteert ons op taart en cola. Later op de avond natuurlijk ook op arak.

Verder naar het feest: vreselijk! In een enorme menigte mensen voetje voor voetje over straat schuifelen. Hand op de portemonnee en de dames ook op andere zaken, want de -veelal dronken- inboorlingen betasten onze blanke blonde dames maar wat graag op de edele delen. De stoet leidt naar een stoepa die helemaal versierd is met lampjes. Ik snapte ineens wat 'opperste verlichting' betekent.
We eten in een restaurant op het strand waar de stoelen dus helemaal wegzakken in het zand. Het zit vreselijk, maar de haai die ik er eet, is erg lekker.