De laatste paar dagen van deze reis moeten we slijten in Playa del Carmen, het toppunt van massatoerisme, te herkennen aan de Nederlanders, de Amerikanen en de prijzen. Erger dan deze drukte is de kleffe en allesverzengende hitte die geen vezel drooghoudt. Je één minuut buiten je hotelkamer met airco bewegen is voldoende om de zweetstralen je kleding te doen doorweken. Er is een zwembad bij ons hotel en we zitten op loopafstand van de Caribische Zee, maar in beide opties verbrand je levend.

De eerste avond besluiten Ric en ik dat we eindelijk kreeft gaan eten. Dat willen we allebei de hele reis al. Nu we aan zee zitten, moet dat ergens te vinden zijn. Inderdaad staat het op elke kaart, dus de keuze is groot. Zo komen we uiteindelijk met een gezelschap van negen personen in een chique tent terecht. De ober drapeert de servetten over onze schoten, waarna we onze eerste drankjes bestellen. Sommigen houden het nog even netjes, sommigen openen de avond, die in een ordinair drinkgelag zal eindigen, met een cocktail.

De kreeften worden besteld en steeds meer mensen stappen over op de cocktails. Zelf waag ik me ook aan een mix van Blue Curacao, Malibu en sinaasappelsap, Robin slaat de tweede achterover en bestelt tequila. De ober komt met een verzegelde fles aanzetten, waaraan je kunt zien dat hij erg duur is en informeert of die tequila goed genoeg is. ´Weet je wat, doe er maar vijf!´ Niemand wil eigenlijk tequila, maar we slaan de shots toch maar achterover. Meteen bestelt Robin er nog vier bij. ´En pak er zelf ook één!´ Dat laat de ober zich geen twee keer zeggen. Na het eten ziet Robin een Irish coffee wel zitten, maar wil hij toch zijn Franse genen niet verwaarlozen. ´Heeft u ook Grand Marnier?´ Natuurlijk hebben ze die. ´Doe er dan maar één bij de koffie en één zo.´ Als ook die erinzit, vragen we maar om de rekening. Die bedraagt zo´n 350 euro, waarvan er 100 door Robin afgerekend mogen worden. 55 euro daarvan alleen al voor de tequila, 12,50 voor de Grand Marnier. Zijn eigen portemonnee is niet toereikend, dus vul ik het maar aan met de inhoud van de mijne. Bij de pinautomaat buiten het restaurant herinnert hij zich gelukkig zijn pincode nog, zodat mijn voorraadje pesos ook weer is aangevuld. De kreeft was erg lekker trouwens.

Op straat besluiten Robin en ik om niet meer mee te gaan op stap, maar terug te gaan naar het hotel. In Robins woorden: we moeten nog milaria gaan slikken´. Onderweg probeert hij Joost een aantal keer te bellen en ook ´s nachts in bed doet hij verwoede pogingen om hem met de hoteltelefoon te pakken te krijgen. Tevergeefs, maar dat vindt Joost vast niet erg.

De rest van onze tijd in Playa del Carmen is niet de moeite waard om er iets over te vertellen. We besteden die voornamelijk in het zwembad, in onze kamer, de Subway of andere geairconditioneerde locaties. Woensdag om vijf uur ´s middags vertrekken we per bus (met airco!) naar het vliegveld van Cancun, waar we te horen krijgen dat de wind goed staat en onze vlucht waarschijnlijk een uur korter duurt dan gepland. Nog steeds negen uur af te tellen dus. Drie en een half zijn er nu voorbij, nog vijf en een half te gaan. In Nederland is het nu zeven uur 's morgens, maar voor mij twaalf uur 's nachts en slapen in een vliegtuig kan ik niet. Zeker niet in zo'n krap rotvliegtuig van ArkeFly. Daarom werk ik dit maar alvast boven de Atlantische Oceaan uit.

Daarmee is mijn verhalenreeks over Mexico, Guatemala, El Salvador, Honduras en Belize ten einde. Alles bij elkaar toch wel weer een hoop. Boekmateriaal? Eigenlijk wel, maar ik heb er de tijd niet voor, dus het zal wel blijven bij wat er nu is en wat verdere uitwerking op http://www.reisbijbel.nl

Tot in de herfstvakantie!