Met een veel snellere motorboot dan op het Atitlanmeer schieten we over het water naar de Tijax ecolodge. Het is een verzameling houten hutten in een stuk regenwoud dat aan zijn lot wordt overgelaten. Dat is verder ook de enige ecogedachte hier, want we hebben gewoon een flink zwembad en ons boshutje heeft een schuifpui en airconditioning. Voor het eerst zijn er wat stekende insecten, maar verder is het heerlijk om met een cocktail in het zwembad te drijven, terwijl we de maan prachtig door de bomen zien schijnen.

We kunnen niet gemakkelijk weg uit deze lodge, dus eten we met z´n allen in het bijbehorende restaurant, waarna we de verjaardag van een groepslid vieren. Dat feestje zet zich voort in de bar van de lodge, waar nog de nodige cocktails genuttigd worden. Langzaam druipen sommigen richting hun slaapkamer, maar ik heb zin om nog even op de steiger aan het water te gaan zitten. Daar tref ik warempel een Friese bloemist aan die op hetzelfde idee kwam, omdat hij ook geen zin had in een monoloog over de uitspraak van merknamen van schoonheidsproducten. Ik laat twee biertjes aanrukken en we genieten van de avond aan het water.

De volgende morgen is er een excursie naar Livingston, een dorp met negervolk, zoals onze reisleider het uitstapje aanprijst. Ik ben niet zo van de dorpjes, dus ik ga met een select gezelschap de jungletour doen. Die werd aangeprezen met hanging bridges en birdwatching. Vol goede moed wachten we op onze gids, een klein oud mannetje met bestaarde ogen. Hij leidt ons het bos in, waar inderdaad de hangende bruggen zijn. Hoger dan anderhalve meter worden ze echter niet. De gids vertelt bij elke boom een verhaal, waar de in de tour aanwezige Duitsers vol aandacht naar luisteren. De zuurpruimmoeder en -dochter in elk geval, want pa interesseert het duidelijk net zo veel als ons. Zelfs als er apen boven ons hoofd door de takken schieten en wij enthousiast roepen wat we zien, gaat de gids stoïcijns door met zijn verhaal over planten en bomen, terwijl de zure Duitsers ons een dodelijke blik toewerpen.

Het hoogtepunt van de wandeling volgt wanneer we een klein paadje inslaan, waar de gids, verrassend genoeg, een verhaal begint te vertellen over een plantje. Hoog in de boom hangt een liaan tot op de grond en ik neem uitgebreid de tijd om te testen hoe stevig die dingen zijn. De liaan komt echter al snel los en valt, als in een tekenfilm, helemaal naar beneden. Het heeft een enorm slapstickeffect en alle Nederlanders barsten in lachen uit. De gids heeft niks gezien en vertelt vrolijk verder over de functie van het hout van de boom naast het eerdergenoemde plantje.

We komen op een rubberplantage aan. Na uitleg over de bomen, klimmen we op een toren, zonder veiligheidsranden. Ik overweeg snel weer naar beneden te gaan en daar te gaan liggen planken, maar vermoed dat dat niet door iedereen gewaardeerd zal worden. Ik laat het maar achterwege. Beneden lijken we in een vuurgevecht te belanden. De vruchten van de rubberbomen klappen onder druk uit elkaar wat een leuk effect geeft. De grond ligt bezaaid met de vruchten, maar de Duitse vrouw breekt een stuk van een boom af om een vrucht in haar tas te kunnen stoppen. Zo begaan met de plantjes is zij dus ook niet.

Eindelijk komt de tour tot een hoogtepunt waarop niet meer hadden durven hopen. De laatste twee hangbruggen hangen vijftien meter boven de grond, zijn erg wankel en hebben niet meer dan een staalkabel op schouderhoogte om je aan vast te houden. Een riviertje met krokodillen zou dit spannende avontuur afgemaakt hebben, maar dat is er helaas niet. We wandelen terug naar de lodge en geven de gids een beleefdheidsfooi, wat de intensief naar het verhaal van de man luisterende Duitsers achterwege laten.

Als het grootste deel van de groep terug is uit Livingston nemen we de speedboot weer naar de overkant van het water om op weg te gaan naar het laatste grote Mayatempelcomplex van deze reis: Tikal.