Vandaag zeggen we Mexico voorlopig vaarwel. De laatste kronkelweggetjes van dit land brengen ons naar de grens met Guatemala. Bij de eerste grenspost laten we officieel in onze paspoorten stempelen dat we Mexico uit zijn. We mogen niet verder in onze bus en moeten in taxi´s 2,5 kilometer niemandsland overbruggen tot aan de grens van Guatemala. Daar aangekomen ontmoeten we onze chauffeur, die wel gewoon met de bus verder is gereden. Waarom we de plaatselijke taxi-economie moesten sponsoren snapt niemand.

Bij het tweede kantoor laten we de mooie Guatemalteekse (ik zocht gewoon een zin om dat prachtige bijvoeglijk naamwoord te kunnen gebruiken) stempels in ons paspoort zetten en we zijn binnen. Vanaf hier gaan we verder met een nieuwe bus. Hoewel, nieuwe, het is een aftandse grijs met paarse ouwe bus, wat de reis nog leuker maakt. Elke keer dat deze bus remt piept hij als een oma die aan een kunstheup toe is, waardoor we de irritante drempels die hier nog steeds in overvloed liggen nu ook aan hóren komen. Ook verandert de airco in arco, maar dat is niet zo erg, omdat de temperatuur hier niet zo belachelijk hoog is als in Mexico.

In Guatemala worden op 11 september verkiezingen gehouden. Dat zullen we weten ook. Er zijn nogal wat partijen die elk hun typerende kleurcombinaties hebben. De campagnes zijn hier wat agressiever dan bij ons: werkelijk álles is beschilderd met logo´s en kleuren van de verschillende partijen. Lantaarnpalen, bomen, vangrails, verkeersborden, rotsen, bergen, huizen, allemaal zijn ze zwart, rood en geel van Creo, rood van Lider, lichtgroen van Une of voorzien van de gekleurde zon van de Unionista. Presidenten mogen hier maar vier jaar op hun plaats zitten. Daarom hangen ook overal foto´s van de vrouw van de huidige president, zodat die stiekem aan de macht kan blijven via zijn vrouw. Plaatselijke bronnen informeren ons dat die het nooit gaat halen, omdat de mensen hier die truc ook wel snappen en ze niet tevreden zijn over de huidige president Torres. Voor ons levert het in elk geval een hoop ´interessante´ landschapsvervuiling op.

We arriveren bij het Casa de la Cultura in Totonicapan. Hier staat ons iets spannends te wachten. We gaan namelijk in groepjes van twee of vier personen overnachten bij de lokale bevolking thuis. We vormen een groepje van vier mannen, met de in Uxmal ontmoete Friese bloemist en de goedlachse meubelmaker Ric met een c. We worden gekoppeld aan Izabel Lopez die ons in een soort Maxi Taxi (hier Microbus) naar haar woonst brengt. Gelukkig spreekt ze geen woord Engels en wij geen woord Spaans. We gaan een interessante avond tegemoet. We blijken bij een redelijk welgestelde familie terecht te komen, hoewel ook deze mensen gewoon in een sloppenwijk wonen. De man heeft een garage aan huis en de vrouw werkt in het ziekenhuis. We krijgen goed te eten en socializen uitgebreid met handen en voeten en maken er een leuke avond van. Helemaal als we ons verzamelen om het keyboard, waarop de oudste zoon ons zijn kunsten laat horen. Als hij klaar is, maak ik nog even indruk met de vlooienmars, The final countdown en natuurlijk, de tophit die onze reis beheerst, Met Romana op de scooter van zanger Rinus. Als je niet weet wie dat is, google hem dan ook vooral niet.

Meer over deze ervaring kun je binnenkort lezen op http://www.reisbijbel.nl

De volgende morgen brengt de man van Izabel ons, na een uitgebreid ontbijt van aardappelpuree en gebakken kip, terug naar het ontmoetingscentrum met de Microbus. Dat is weer een interessante ervaring. Deze bussen zitten nog voller dan de Maxi Taxi, waardoor twee van ons achter op de bumper staan, terwijl ze zich vasthouden aan de imperial. Zelf sta ik in de portieropening, ook met mijn handen aan de imperial, half uit de bus hangend, terwijl we door de straten van Totonicapan scheuren. Opmerkelijk is wel, dat in deze bus, hoewel iedereen op en over elkaar zit en ligt, heel vrolijk is, in tegenstelling tot de mensen in de Roemeense variant hiervan.

In het ontmoetingscentrum lijkt het wel een kippenhok. Iedereen vertelt zijn ervaringen, maar niemand gelooft ons als we zeggen dat we met z´n vieren lepeltje lepeltje in het stro tussen het vee hebben geslapen. Het was te proberen. We vertrekken met de bus naar Chichicastenango, maar daarover vertel ik een volgende keer.