Woensdag mogen we een dagje ontspannen in Aqua Magic, het grote zwem- en glijbanenparadijs. Nadat we alle glijbanen hebben uitgeprobeerd, gaan we naar een stuk open zwembad met een bar erin. In dat bad kijken we hoe ver we kunnen gaan zonder dat de 75 badmeesters die ons omringen gaan fluiten. Niet erg ver dus. Regelmatig worden we teruggefloten om de kleine vergrijpjes die we plegen, zoals het op elkaar leggen van twee zwembanden. Amber gaat echt te ver als ze een personeelslid per ongeluk nat spettert in het voorbijlopen. Haar wordt de toegang tot de kleedkamers ontzegd.

In de bar in het water treffen we Tom die daar al een tijdje zit te proeven. We nemen allemaal een drankje, waarna we nog een paar keer van de glijbanen gaan. Tegen sluitingstijd beklimmen we een podium waarop we het van Silvie geleerde kampdansje uitvoeren. Binnen de kortste keren hebben we zo´n veertig toeschouwers en krijgen we een staande ovatie.

Wederom eten we bij La Balansoar. Omdat het eten er goed was, één ober vriendelijk, en omdat we daar zeker zijn van een bezoekje van Alina. Gelukkig komt ze inderdaad langs en is ze erg blij ons te zien. En gelukkig spreken wij slecht Roemeens, zodat we niet tegen haar kunnen zeggen dat het kamp zo geweldig was. Ik had stiekem extra eten meegenomen in mijn tas, dus nodigen we haar aan tafel uit en we laten haar mee-eten. De leuke ober is er deze keer niet en de rest van het personeel is erg chagrijnig. We krijgen schamele porties eten en Ramona´s zalm is zelfs zwart. Als we daarover klagen, reageren ze nogal onvriendelijk: ´You´re not gonna pay, or what?´ Het is duidelijk: geen toetjes, geen cocktails en geen fooi hier. We betalen en verhuizen een deurtje verder.

Donderdag gaan we op pad met de oudere straatjongens. Net als vorig jaar gaan we met de bus naar Cheile Dobrogei. Voor ons bezoek aan dit geologische monument gaan we naar de Real om inkopen te doen voor een grote barbecue. Stapels vlees worden ingeslagen, met name de typisch Roemeense carne de mici omdat we weten dat de jongens (en Dragos!) daar gek op zijn. Carne de mici is eigenlijk de Roemeense variant van de frikandel: het is een gehaktrolletje, waaraan je proeft en voelt dat er ook allerlei ander vleesafval doorheengedraaid wordt.

De barbecue wordt aangestoken. Terwijl we aan de slag gaan om alles voor te bereiden wordt er al flink gevoetbald en gevolleybald. Een jongen heeft twee geweren bij zich waarmee iedereen schietles krijgt. Het zijn van die ´Belgische´ speelgoedgeweren. Ze vallen in de categorie speelgoed, maar onvoorzichtigheid kan iemand goed verwonden of verblinden. Wij mikken op bekertjes, maar de jongens ook gewoon op elkaar. Als één ervan op de plaatselijke zwerfhonden begint te schieten, neemt Ellen de geweren in. De eigenaar is daarover zo verbolgen dat hij de rest van de dag niet meer aanspreekbaar is.

Op het terrein hangt een slangetje uit de bergen, waaruit water rechtstreeks uit de bergen sijpelt. Dit water is zo te drinken en daarbij ook erg lekker. Met een stapel lege flessen maken we enkele keren de wandeling naar dit punt, omdat het water beter smaakt dan het meegenomen flessenwater. Tijdens die wandeling, maar ook tijdens de picknick zie je overal grondeekhoorns rondrennen. Dit gebied stikt ervan. Natuurlijk klinkt het verleidelijk er één te vangen en te slachten voor op de barbecue, maar ze blijven op veilige afstand. Als je in de buurt komt, verdwijnen ze snel in één van de ontelbare holletjes in het gras.

Het jaarlijkse kringgesprek gaat van start. Om de beurt vertelt iedereen wie hij of zij is en wat hem of haar bezighoudt. De straatjongens zijn zeer openhartig en geven antwoord op alle vragen die onze leerlingen stellen. Je merkt grote verschillen tussen jongens die echt nadenken over de toekomst en andere die denken dat ze helemaal geen toekomst hebben. Na het gesprek neemt één van de jongens me apart om me te bedanken dat we deze dag voor ze georganiseerd hebben. Hij is erg dankbaar, maar wil duidelijk niet dat de anderen zien dat hij me daarvoor komt bedanken.

´s Avonds in het appartement spelen we Set en een quiz, waarna de meesten hun bed opzoeken. Alleen Wouter, Joep, Amber en ik blijven over. We treffen Rick in bed aan, die ligt te slapen in een houding alsof hij ligt opgebaard. Daarover maken we een interessante videoreportage. Daarna gaat de hilariteit nog lang door in de keuken. Wat er allemaal is gebeurd, ga ik niet vertellen in het kader van: daar had je gewoon bij moeten zijn. De camera is al die tijd blijven draaien, dus gelukkig hebben we de beelden nog!