De dagen op kamp zijn allemaal een beetje hetzelfde. Daarom zal ik, net als vorig jaar, de hoogtepunten van het hele kamp samenvatten. Te beginnen met het eten. Eindelijk staat de langverwachte mamaliga op het menu. Hij is smaaklozer dan ooit, maar met wat zout is de gele prut best naar binnen te schuiven. Alleen Ramona laat met haar gezichtsuitdrukking merken dat dit de eerste en de laatste keer geweest is dat ze dit gegeten heeft. Bijna bij elke maaltijd krijgen we een klef vacuümverpakt chocoladecroissantje als toetje. Elke afwisseling daarvan is natuurlijk welkom, maar wat later staan we versteld van een nagerecht dat we krijgen. Keer op keer verbazen we ons om de, in onze ogen, overbezorgde manier waarop er soms met de kinderen wordt omgegaan. Bij het minste schaafwondje wordt er naar medicijnen en zelfs injecties gegrepen. Maar we krijgen hier wel een reep chocolade met een vulling met een behoorlijk alcoholpercentage en jong en oud smullen hier vrolijk van mee.

Langs het kampterrein loopt een riviertje. De kinderen moeten tussen de middag verplicht anderhalf uur naar bed en wij maken van die gelegenheid gebruik om deze snelstromende en ijskoude rivier te trotseren. De eerste dagen blijft het bij oversteken, maar later baden we erin, wassen we ons in het water en Wouter en ik proberen een flink stuk stroomopwaarts te lopen met een stok om onszelf staande te houden.

Weer een dag later nemen we de kinderen mee op een wandeling door de omgeving. We lopen bergop op zoek naar een leuk plekje om te picknicken. Na anderhalf uur lopen vinden we er een aan de overkant van de rivier. Net als in het verleden maken we een menselijke ketting door het water om de kleinste kinderen naar de overkant te transporteren. Als alle dertig kinderen aan de overkant zijn aangekomen, ontdekken we dat het daar barst van de rode mieren, waardoor we de ketting in omgekeerde volgorde nog een keer in werking zetten. De kinderen gaan in het gras zitten, terwijl wij in het koude water een dam gaan bouwen. Die poging is zo succesvol dat we onbedoeld de loop van de rivier verleggen. We kruipen weer aan land om samen met de kinderen de door de kampbeheerder nagebrachte sandwiches op te eten.

Omdat we de de danslessen hier niet zo goed vinden, besluit Silvie om die over te nemen. Niet alleen hebben we nu een dansinstructrice die in de maat kan dansen, maar ook de kinderen zijn ineens razend enthousiast. Tot nu toe deden de kinderen maar wat, maar nu deden ze allemaal goed mee om het dansje zo goed mogelijk te leren. Daarna maken we er gewoon een grote disco van, en alle kinderen gaan helemaal uit hun dak.

Na de disco wil ik naar bed gaan. Ik hoor nog wat gerommel in de kamer van Silvie en Daniëlle, dus ik wandel nog even binnen. Midden in de kamer staat Rick in zijn onderbroek en met een handdoek tot toga om zijn lijf geknoopt en haarspeldjes in zijn haar. Ik besluit te blijven om het verhaal hierachter boven water te krijgen, maar dat lukt niet meer. Omdat er inmiddels pus uit de wond aan de elleboog van Rick komt, vertellen we elkaar vervolgens nog lange tijd waar we allemaal ooit pus uit hebben gehad lopen.

Het gehele kamp staat in het teken van de liefdesperikelen. Adi is verliefd op Florentina, maar zij is verliefd op Gabi. Ze heeft daarin echter concurrentie van haar vier jaar oude zusje Roxana. Gelukkig vindt ze stiekem ook Rick leuk. Alexandra vindt Wouter leuk en Larisa Tom. Larisa loopt voortdurend iedereen aan elkaar te koppelen, maar elke keer dat je tegen haar zegt dat ze Tom leuk vindt, begint ze te huilen. Ze is zo´n kindje dat steeds andere kinderen pest, maar er niet tegen kan als je haar een koekje van eigen deeg geeft. Constantin is verliefd op Daniëlle en doet werkelijk alles om indruk op haar te maken. Tevergeefs. Dan hebben we nog Cosmin. Op wie hij verliefd is weten we niet, we weten alleen dat we hem betrapt hebben bij mannelijke bezigheden in de badkamer.

Net als Larisa is ook Costi een klein pestertje. Als iemand in de badkamer bezig is, rent hij altijd naar de knop om het licht uit te slaan. De lichtknop zit net iets te hoog voor hem, waardoor dit een grappig effect geeft: hij neemt een aanloop, springt omhoog en geeft een ram op de muur. Dit gaat zo door tot hij bij toeval de knop raakt. Als hij ´s avonds echter zelf aan de beurt is om te douchen, wilt hij niet en begint hij te huilen. Omdat hij alleen Roemeens spreekt, halen we Ellen erbij om te vertalen wat er aan de hand is. Dan blijkt dat hij niet dúrft te douchen, omdat hij bang is in het donker en denkt dat anderen nu ook bij hem het licht uit zullen maken.

Erdal en Geilan hebben deze keer ook hun kleine broertje Elvis meegenomen. Vorig jaar viel het duo op door hun agressieve en regelmatig gevaarlijke gedrag. Ze worden thuis mishandeld en dat zag je terug in hun gedrag. Dat was dit jaar gelukkig veel minder. Nog steeds uiten ze dreigementen over het ophangen van mensen, ze te martelen tot de dood en daarna een bom op hun huis te gooien, maar Erdal valt dit jaar met name op door de zangsolo die hij steeds laat horen. Hij steekt zijn linkerarm de lucht in, beweegt de vingers van zijn rechterhand over zijn navel, als had hij een gitaar in zijn handen, en schreeuwt uit: Oooooooo, neepwaatee! wat zoveel betekent als o, nichtje! Het feit dat Erdal met zijn rechteroog in zijn linkerbroekzak kan kijken maakt dit tafereel nog grappiger dan het al klinkt.

Op de laatste dag organiseren we serie estafettespelletjes, waarbij de kinderen bijvoorbeeld moeten zaklopen en kruiwagenlopen. We horen zo af en toe al wat gerommel, en als we net klaar zijn, barst een enorm onweer los. We vluchten naar de eetzaal en, na de lunch, naar de slaapkamers. Na het middagdutje is het gelukkig weer droog en beginnen we met de talentenjacht. De kinderen kunnen laten zien wat ze kunnen en we zijn onder andere getuige van een spectaculaire acrobatische dansact met Burley in de hoofdrol. Na dit programma-onderdeel krijgen alle kinderen een diploma. Ook wij krijgen van de Roemeense staf een diploma. Wouter en Rick voor beste leraar, Silvie beste dansinstructrice, Joep beste vogelimitator, Daniëlle speelt het beste mee met spelletjes, Tom is de charmantste danser, Sophie denkt altijd eerst aan de kinderen en dan pas aan zichzelf, Amber heeft het meeste geduld met de kinderen, Ramona heeft de beste stem en ik ben de meester-alle-dieren-eter.

We sluiten af met een groot kampvuur, waarbij de eerste tranen vallen. Dat belooft wat voor het echte afscheid van de kinderen aanstaande vrijdag...