Maandagmorgen word ik wakker van een vreemd geluid. Het lijkt wel een soort stoomboot. Ik kleed me aan en wil buiten poolshoogte gaan nemen. Als ik in de keuken sta, lijkt het geluid gewoon uit onze kamer te komen. In onze kamer teruggekomen, vind ik de stoomboot: het is de wekker van Wouter waar hij zelf doorheen ligt te slapen.

We hebben een betere methode gevonden om de kakkerlakken te bestrijden: we leggen ze nu gewoon op hun rug, waardoor ze niks meer kunnen. Verspreid door ons hele huis liggen de beestjes te wachten tot we ze volgende week weer bevrijden. Tijdens het ontbijt introduceert Sophie het melkshotje, waardoor we er voor vandaag weer tegenaan kunnen.

Vandaag worden we meteen op iets bijzonders getrakteerd. Een van de allerjongste kinderen, het broertje van Ionela, wordt vandaag gedoopt. We weten niet wat ons overkomt! We komen binnen in een prachtige kerk, vol met schilderingen en zeer gedetailleerd houtsnijwerk. Terwijl we wachten wordt de doopvont gevuld met gewoon bronwater uit flessen.

We hebben het gevoel dat er iets groots staat te gebeuren. We verwachten eigenlijk elk moment showmuziek, en een pastoor die naar beneden komt over een showtrap die tevoorschijn komt doordat het houtsnijwerk uit elkaar schuift. In afwachting daarvan vragen we ons af waarom er zo veel camera´s zijn in de kerk. Een onbekende vrouw vraagt mij wat wij hier doen. Als ik haar kort vertel wat onze taak is, trekt ze me naar buiten. Voor de kerk word ik voor een camera gegooid en maak ik mijn debuut op de Roemeense televisie. In een interview mag ik vertellen wat onze motivatie is om in Roemenië zwerfkinderen te komen helpen.

De camera´s blijken een documentaire te maken over de doop van een straatkind. Het hele festijn is gefinancierd door het Rode Kruis. En dat zullen we weten ook. De moeder van de baby wordt meteen aan de kant gezet. Een Rode-Kruisvrijwilligster pakt het kind af en speelt vanaf dan moeder. Helemaal opgedirkt voor het festijn wordt zij omgeven door andere mensen die het kind helemaal niet kennen. Het geeft erg het gevoel dat al deze mensen hier alleen maar staan om voor de camera te laten zien dat zij het geld bijeen hebben gebracht om dit kind te dopen.

Dan gebeurt eindelijk waarop we wachtten: met een knal beginnen de kroonluchters te branden. De showtrap blijft uit, maar de pastoor komt zingend uit zijn kleedkamer, vergezeld van vier backing vocals. Hij blijft maar zingen en zegent ondertussen het bronwater met zijn handen en met zijn neus. De Rode-Kruisvrouw heeft het kind nog steeds vast en de moeder is in geen velden of wegen te bekennen. Het kind laat zijn ongenoegen hierover blijken door aan één stuk door te huilen.

Het grote moment is daar. De pastoor pakt het kind onder de okseltjes en begint de baby te soppen in de doopvont. Na het kind enkele keren onder water geduwd te hebben, geeft hij het terug aan de Rode-Kruisvrouw. Dan gaan ze samen rondjes dansen om de doopvont: de vrouw, haar dochter, de burgemeester, de pastoor en een meisje dat vrijwilliger is bij het Rode Kruis. De pastoor neemt de baby daarna mee naar zijn kleedkamer, waar verder niemand mag komen. Natuurlijk beginnen al snel de grappen over priesters en kleine jongetjes...

Na het doopfeest gaan we naar Casa Sami, waar de leerlingen voor het eerst kennis maken met de straatkinderen. Natuurlijk staan Alex en Burley, de druktemakers vooraan om zich voor te stellen. We eten de voor mij inmiddels bekende aardappelsoep, waarna we naamkaartjes gaan knutselen, zodat de kinderen onze namen makkelijk kunnen leren. Zelf proberen ze daar zo goed mogelijk bij te helpen, maar als Erdal Eradl op zijn eigen kaartje schrijft, heeft hij al snel de bijnaam Eraddel voor zichzelf veroorzaakt.

Later in de middag gaan we weer naar Mamaia. We lopen langs het strand en door de zee, op weg naar de boulevard. Daar gaan we op zoek naar een restaurant. We komen uit bij La Balansoar, jawel, het bekende etablissement met de schommelbanken! Ja, die met die ober die op Jan Smit lijkt. Al snel staat Alina aan onze tafel. Dit arme kind moet van haar ouders rozen verkopen in Mamaia. Van haar vader mag ze niet meer in Casa Sami komen. Ze vraagt of we meegaan op kamp, om ons vervolgens teleurgesteld te vertellen dat zij niet meemag. Omdat we weten dat rozen kopen haar niet helpt, kopen we niets, ook al is dat moeilijk voor ons gevoel van medelijden. Ondanks deze domper op de avond eten we hier prima, en bestellen nog toetjes. Ongeveer de helft van ons bestelt tiramisu. Tom en Daniëlle smeren de toetjes totaal in elkaars gezichten uit, in plaats van ze op te eten. De obers weten niet of ze nu moeten lachen of niet, maar stiekem vinden ze het erg leuk en komen ze extra servetjes brengen. Na nog een lange serie bezoeken aan winkeltjes gaan we, secuur alle clowns ontwijkend terug naar de Maxi Taxi om daarmee huiswaarts te keren.