Het is VIER uur ´s nachts als er op de deur wordt geklopt. Het is lang geleden dat ik zo vroeg moest opstaan om op reis te gaan. Hans en ik laden onze spullen over tot één tas en vertrekken naar Dortmund, waar onze vlucht naar Katowice wacht. Na enige vertraging en een korte vlucht in een rammelende kist, die ik voornamelijk slapend doorbreng, landen we hard in land nummer 31 op mijn lijstje: Polen. Het klinkt niet meteen als een heel spannend vakantieland, maar ik wilde heel graag een keer naar Auschwitz. Vandaar deze wellicht een beetje vreemde keuze.

We maken van de gelegenheid gebruik om ook maar meteen de binnenstad van Krakow te bezichtigen en een bezoek te brengen aan de wereldberoemde zoutmijnen in Wieliczka. Eerst moeten we nog twee uur met de bus om in Krakow aan te komen. Bellen achter het stuur is blijkbaar niet strafbaar, of niet gevaarlijk in Polen, want de chauffeur van ons busje heeft gemiddeld genomen meer zijn telefoon in zijn handen dan zijn stuur. Op sommige momenten gebruikt hij er zelfs twee tegelijk, terwijl hij ook nog een bakkie bedient. We vroegen ons af waarom hij die telefoons nog in zijn zak stopte op de momenten dat hij ze níet gebruikte...

Onze spullen dumpen we in ons hotel, waarna we op zoek gaan naar iets te eten in Krakow. We komen uit bij een afhaalwok, waar we snel een Aziatische maaltijd naar binnen werken. Gelukkig heb ik in Vietnam goed leren eten met chopsticks, want gewoon bestek ligt er niet. Tijdens onze wandeling zoeken we ook naar restaurants waar we de komende avondmaaltijden zullen nuttigen. We komen tot een Mexicaan, een sushirestaurant en, natuurlijk, een traditioneel Pools restaurant. Doorgaans zijn juist dát de toeristentrekkers, maar wellicht dat we daar nog vreemde dingen voorgeschoteld kunnen krijgen. Op nieuwe diersoorten heb ik mijn hoop vooralsnog niet gevestigd.

In het centrum van Krakow is het feest. Niet mijn soort feest, maar veel mensen zullen het een feest noemen. De oude paus, Johannes Paulus II, die ik zelf nog eens een zaligverklaring heb zien doen op het Sint-Pietersplein, is vandaag zalig verklaard in Rome. Daarom is de binnenstad van Krakow versierd met standbeelden en grote foto´s van JPII. Op het grote hoofdplein is zelfs een soort festival aan de gang. Een groot podium waarom muziek wordt gespeeld siert het plein en de hele achterwand van dat podium is bekleed met een foto van Karol Wojtila. Je moet als Pool maar iets hebben om trots op te zijn. Gelukkig is paus Adrianus VI al lang vergeten in Nederland!

´Ik zal proberen het te omschrijven: het is een beetje de cover van de Poolse Wehkampgids´. Zo maakte Youp van ´t Hek ooit duidelijk wat voor lelijke kleren een vrouw op de eerste rij aanhad. De suggestie dat Polen allemaal erg arm zijn, gaat zo´n twintig jaar later niet echt meer op. Opmerkelijk is dat hier alleen maar grote dure auto´s rondrijden en dat de gemiddelde Pool duidelijk genoeg te spenderen heeft. Waarschijnlijk hebben veel van deze mensen familieleden die in de Nederlandse land- en tuinbouw werken.

We vinden op het hoofdplein een cache. Gelukkig is Hans meteen enthousiast, zodat we verder op zoek gaan naar caches. Dat is vandaag helaas tevergeefs: alle pogingen mislukken dus gaan we maar iets anders zoeken: een restaurant. We besluiten vandaag voor Mexicaans te gaan. Aan tafel worden we bediend door Asia, een serveerster die zich uitgebreid komt voorstellen en meldt dat we voor alle problemen bij haar terechtkunnen... je kent het wel: allemaal trucs om de fooi zo hoog mogelijk te krijgen. Wat daarin ook bijdraagt, is dat alle serveersters erg cheap in een flamencojurk rondlopen die alleen onder- en bovenkant bedekt. De buik is geheel ontbloot. We bestellen de hele Mexicaanse zooi: fajitas, enchiladas, empanadas, guacamole, etc. Het eten is heerlijk, maar de vlammen slaan me uit mijn mond. Ik heb mezelf overschat en proef de rest van de week waarschijnlijk niks meer. Toch leggen we bij het verlaten tien euro fooi neer...