Vandaag is er dan toch tijd om aan die doelen te werken. We beginnen met een bezoek aan Alfama, de middeleeuwse wijk in Lissabon, voornamelijk bekend omdat daar de fadomuziek is ontstaan. De wijk bestaat uit een wirwar van straatjes, trapjes, steegjes, waarin je als buitenstaander onmogelijk je weg kunt vinden. Via de kathedraal, die als een soort toegangspoort tot de wijk fungeert, komen we bij Museo Teatro Romano. In dit museum zie je gedeelten van een Romeins amfitheater dat nu door opgravingen voor zo'n derde deel is blootgelegd. Slechts hier en daar is daadwerkelijk iets van een theater te herkennen in de losse stukjes zuil en zitplaats die door de ruimte verspreid liggen.

We willen onze wandeling vervolgen met een bezoekje aan het kasteel dat hoog boven de stad uittorent. Daar aangekomen vinden we het entreegeld te hoog. Eromheen lopen kost niets en de reisgidsen vertellen het verhaal ook wel. Nietsvermoedend wandelen we Alfama binnen en meteen verdwalen we. De straatjes gaan alle kanten op, dus onze zoektocht naar een fontein duurt lang. Als we de fontein uiteindelijk vinden, blijkt dat we er al langs gelopen waren, maar omdat hij het niet doet, hadden we hem niet eerder opgemerkt. Als tweede culturele activiteit van vandaag bezoeken we het fadomuseum. Ondanks dat ik de muziek vreselijk vind, is het museum erg mooi en leren we veel over de cultuur die erachter schuilgaat. Vooral een filmpje over het maken van de Portugese gitaar vind ik erg boeiend.

Na dit museum lunchen we. Nu is het in Portugal binnen overal koud, maar dit restaurant spant de kroon. Bibberend bestellen we een zeevruchten-rijstpannetje. Het eten is niet bijzonder lekker door de grote hoeveelheid koriander die is gebruikt, maar het is wel een goede workout, omdat we meer tijd kwijt zijn aan het openbreken van alle schaaldieren dan aan het eten zelf. Ons volgende uitstapje mislukt omdat het filmmuseum dat Roxy wil bezoeken gesloten is. Onderweg passeren we wel een theater waar die avond de Notenkraker gedanst zal worden door het Russisch staatsballet. De kaarten zijn duur, maar we besluiten er toch voor te gaan. Een theater verder zien we dat daar die avond de Portugese versie van de musical Anatevka staat. Ik krijg spijt van onze snelle aankoop, maar de keuze is al gemaakt: vanavond moeten we naar het ballet!

We keren terug naar het hostel. Enerzijds om op te frissen, anderzijds om mezelf in te lezen in het stuk. Aangezien er alleen maar gedanst gaat worden, is het wel handig om het verhaal te kennen. Goed voorbereid betreed ik even later dus het theater. Na tien minuten kan ik er al geen touw meer aan vastknopen en begint ook de vermoeidheid toe te slaan. Tijdens de eerste akte val ik vier keer in slaap, wat ook niet echt bevorderlijk is voor mijn begrip van het stuk. De tweede akte lukt het me wel om wakker te blijven, maar de belangrijkste les van vandaag is dat ballet niet aan mij besteed is...

Gelukkig hebben we een mooi restaurantje op het oog voor de avond. We wandelen een keldertje in bij een fadorestaurant. We bestellen en de voorstelling begint. Twee heren begeleiden op Portugese en Spaanse gitaar twee dames die fado blèren. Het komt neer op muziek van het kaliber Frans Bauer, maar dan met gevoel gezongen. Daar wordt het helaas niks mooier van. De prijzen liggen voor Portugal vrij hoog, wat we niet zo gek vinden in een zaak als deze, dus onze argwaan is nog niet gewekt. Als de ober zelf in fadogezang uitbarst en er niet meer bediend wordt, begint die argwaan alsnog te komen. Een half uur later staat ons eten voor onze neus. Mijn bestelling van lamskoteletten wordt voor me neergekwakt: twee hoopjes aardappelpuree en drie miserable stukjes vlees, waarvan meer dan de helft bestaat uit vet en botten. Dat deze tent (Coraçao do Alfama, ga er NIET heen!) een Tourist Trap is, blijkt bij ons vertrek nog eens: de live-fado staat gewoon per persoon op de rekening!